วันต่อมา…
ร่างบางของนิวเยียร์เดินออกมาจากห้องนอนของตัวเองในช่วงสายของวัน ดวงตาที่เคยสดใสบวมเปล่งจากการนอนร้องไห้อยู่คนเดียวทั้งคืน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผล็อยหลับไปตอนไหน พอรู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว
คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันแน่นด้วยความสงสัย เมื่อเปิดประตูห้องออกมาแล้วมีกลิ่นอาหารโชยมาเตะจมูก และถ้าเธอเดาไม่ผิดกลิ่นที่โชยมานั้นคือกลิ่นของข้าวต้มไม่ผิดแน่ ไม่รอช้าเธอรีบเดินตรงไปที่ห้องครัวทันที แต่ก็เดินเร็วเหมือนเดิมไม่ได้ ได้แต่ก้าวไปช้าๆ อย่างระมัดระวัง ยิ่งเดินเข้าใกล้ห้องครัวมากเท่าไหร่กลิ่นของข้าวต้มยิ่งชัดเจนขึ้นเท่านั้น
“นั่นมัน…กระเป๋าเรานี่!” นิวเยียร์เอ่ยขึ้นด้วยความตกใจที่เห็นกระเป๋าตัวเองวางอยู่
จากที่ตอนแรกเดินตรงมาที่ห้องครัวเพราะได้กลิ่นอาหาร แต่พอเดินมาถึงสิ่งแรกที่สะดุดตากลับเป็นกระเป๋าของตัวเองใบที่ถูกโจรวิ่งราวไปเมื่อวานนี่วางอยู่บนโต๊ะทานข้าวในครัว
นี่เขาสามารถตามกลับคืนม
