ปิ๊งรักสาวอ้วน(อ้วนยังไงก็รัก)

ง่วงก็ไปนอน

มืออวบป้อมของสมบุญถอดเสื้อสูทตัวนอกออกให้คนตัวโต เธออยากจะหัวเราะ คนอะไรนอนทั้งแบบนี้ ไม่ถอดเสื้อสูทตัวนอกออกเลย คงจะง่วงเพลียมากสินะ เมื่อถอดเสื้อสูทตัวนอกออกก็เสื้อเชิ้ตตัวในสีขาว เธอจัดการปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด แต่มืออวบอ้วนนั้นสั่นเทาตลอดการปลดกระดุมเมื่อได้เห็นแผงอกกว้างกำยำที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามและมีไรขนอ่อนๆ ที่หน้าอก สาวอ้วนกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอด้วยความยากลำบาก

“มันคือหน้าที่ของพยาบาลบุญ มันคืองาน” เธอพยายามบอกตัวเองเมื่อปลดกระดุมออกหมดทุกเม็ดแล้วก็นำผ้าที่ชุบน้ำมาบิดหมาดแล้วเช็ดถูไปตามหน้าของเขา เคลื่อนมายังคอและอกของเขา

“อือ” เสริมครางพึมพำเมื่อถูกสัมผัสหน้าและหน้าอก

“ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยอ้วน” หล่อนบ่นตัวเองแล้วเช็ดตัวให้เขาและจัดการถอดเปลื้องเสื้อผ้าท่อนบนของชายหนุ่มออกแล้วมองไปยังกางเกงสแล็คสีดำเข้มของเขา ก่อนจะถอนหายใจ

“ถอดก็ถอดอ้วน”

เธอสูดลมหายใจแรงๆ ลุกเดินไปยังห้องนอนของเขาเพื่อหาผ้าห่มมาห่มให้เขา ก่อนจะจัดการถอดกางเกงออกให้บุรุษหนุ่มที่นอนครางพร่าไม่ได้สติอยู่ตอนนี้ เมื่อถอดกางเกงของเขาเสร็จแล้วก็หน้าแดงระเรื่อ สาวอ้วนมองจ้องไปยังความเป็นชายที่ตอนนี้มันนอนสงบนิ่ง ไม่ใช่ไม่เคยเห็น แต่นี่มันคือของเขา ให้ตายเถอะ นอนนิ่งยังใหญ่ ถ้าตื่นตัวจะขนาดไหน ไม่อยากคิดเลย สาวอ้วนรีบดึงผ้าห่มมาคลุมไว้ ส่วนมือก็จับผ้าเปียกหมาดๆ เช็ดตามเนื้อตัวเขาไปมา

“มาอยู่ก็มาเป็นภาระ มาสร้างเรื่องให้ฉัน คนบ้าอะไร”

เมื่อเช็ดตัวให้เขาเสร็จก็นำกะละมังและผ้าไปซักตากไว้ แล้วยาล่ะ เขาต้องกินยา แล้วนี่มียาไหมเนี่ย วุ่นวายฉันอีก หล่อนเดินออกจากห้องของเขาพร้อมกับสะพายกระเป๋าและปิ่นโตสามชั้นของตัวเองไปเก็บด้วย เพื่อจะไปหายาแก้ปวดแก้ลดไข้มาให้เขากิน จะได้ไม่เป็นอะไรมาก

“ติดโควิดสิบเก้ามารึเปล่าเนี่ย เขายิ่งบอกว่าตอนนี้ที่ไทยเริ่มมีคนติดแล้ว” หล่อนพึมพำขณะกลับมาที่ห้องของเสริมอีกครั้งพร้อมยาแก้ลดไข้ในมือ กลับมาแทนที่จะได้อาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนสบายๆ ยังต้องมาวุ่นวายกับคนที่ไม่ชอบหน้าอีก ทำไมต้องเป็นคนใจดีแบบนี้ และเพราะอาชีพของเธอทำให้เห็นคนป่วยไม่ได้ เห็นที่ไหนเป็นต้องเข้าไปช่วยเหลือ ตอนนี้ก็เหมือนกัน

“คุณเสริม...คุณเสริม” เธอเขย่าปลุกเขาให้ลุกขึ้นมากินยา แต่เขาก็ปัดมือเธอออกแล้วขยับตัวเล็กน้อยพร้อมกับกำชายผ้าห่มแน่น

“มากินยาก่อนค่ะ จะได้หาย เดี๋ยวก็ป่วยไปมากกว่านี้หรอก” เธอบอกเขาพร้อมเขย่าปลุกอีกครั้งแรงกว่าเดิม

“อือ...ป้อนผมหน่อยสิ” เสริมปรือตามองคนที่ปลุกตัวเอง เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเปลือยอยู่มีแค่ผ้าห่มที่คลุมร่างไว้

“กินเองสิ นี่ยา เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้” เธอบอกเขาพร้อมส่งยาในมือตัวเองยัดใส่มืออีกฝ่ายแล้วลุกขึ้นเดินเร็วๆ ไปยังตู้เย็นเพื่อรินน้ำให้เขา แต่เขาป่วยอยู่ไม่ควรกินน้ำเย็นเลยหยิบขวดน้ำที่ซื้อมาตั้งไว้ยังไม่แช่เย็นมาเปิดรินใส่แก้วแทนแล้วเดินกลับมาวางไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟาของเขา

“กินยาซะ และนี่ก็น้ำ ฉันง่วงแล้วจะไปอาบน้ำนอน แทนที่ทำงานมาเหนื่อยๆ จะได้พักยังมาเสียเวลากับคุณอีก คุณหายแล้วฉันจะมาคุยเรื่องเงิน” เธอพูดทิ้งท้ายแล้วลุกเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจว่าคนตัวโตจะเรียกตาม ตอนนี้เธอง่วงมาก ง่วงที่สุด และเย็นนี้ก็ยังต้องไปทำงานอีก ไม่มีเวลามานั่งเฝ้าดูแลเขาทั้งวันหรอกนะ คนรักก็ไม่ใช่ คนสำคัญก็ไม่ใช่ แล้วทำไมต้องมาเสียเวลากับเขาด้วยล่ะ

เสริมมองยาในมือด้วยสายตาพร่าเลือนแล้วยัดใส่ปากพร้อมหยิบแก้วน้ำตรงหน้ามาดื่มตามแล้ววางแก้วน้ำไว้ที่เดิม จากนั้นทิ้งหัวลงที่เดิมแล้วหลับต่อโดยไม่สนใจจะลุกเข้าไปนอนในห้องนอน วันนี้เขาเหนื่อยเขาเพลียจริงๆ ไม่มีแม้แต่แรงจะต่อปากต่อคำกับสมบุญ