พิชชามองประตูไม้ทึบ ตัวอักษร ‘Brandenbayker’ s House’ สลักลงไปในเนื้อไม้ กำลังเลื่อนเปิดออกด้วยรีโมตคอนโทรล อดสงสัยไม่ได้ว่าเป็นบ้านใคร ทำไมถึงใหญ่โตขนาดนี้ ชื่อคุ้นๆ อีกแล้ว ทว่าก็คิดไม่ออกสักที ทำให้อาการคันปากอยากถามเกิดขึ้นตงิดๆ แต่กลัวจะถูกท่านเพอร์ตื๊บ เพราะเห็นนั่งหน้านิ่งมาตลอดทาง นับตั้งแต่วางสายแล้ว เลยหันไปมองนอกหน้าต่างแทน
สักพักรถก็แล่นไปจอดหน้าประตูบ้าน ไม่ใช่สิ! ต้องเรียกว่าประตูคฤหาสน์ถึงจะถูก หญิงผิวเข้มวัยกลางคน ในชุดสีกรมท่ามีผ้ากันเปื้อนสีขาวสวมทับไว้ บนหัวมีหมวกสีเดียวกันกับชุดโพกไว้ยืนรออยู่ ทำให้คิดถึงแม่บ้านในหนังฝรั่งขึ้นมาทันใด
“ลงสิคุณ หรือจะให้ผมอุ้มล่ะ?”
เจ้านายส่งเสียงหนักๆ มาหา ก็ให้สงสัยไม่น้อยว่าทำไมไม่ออกประตูอีกด้าน จะมาออกทางนี้ทำไม แต่ก็ไม่คิดจะเกี่ยงใดๆ
“บอกให้ลงน้องช่าก็จัดให้จ้า ใครจากล้าขัดท่านกันล่ะคร้า?”
“คุณแบรนเดนเบย์เกอร์รออยู่ในห้องหนังสื
