“แพรวตกลงค่ะ ขอให้ภรพรู้ไว้ว่าแพรวทำเพราะรักคุณนะคะ” น้ำคำหวานฉ่ำอาบเคลือบไปด้วยยาพิษ แพรวตาก้มหน้าลงเธอบีบน้ำตาให้รินไหล ก่อนจะแหงนเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม แสร้งทำเป็นเสียใจแต่จำใจทำเพราะความรักที่มอบให้เขาหมดหัวใจ แต่ทุกอย่างมันคือการแสดงเท่านั้น
ภรพอยากจะตะโกนโห่ร้องเพราะความยินดี ในที่สุดสิ่งที่เขาวาดหวังไว้ก็ขยับใกล้เข้ามาทุกทีๆ หากวันใดที่แพรวตาตีจากเขาจะได้ใช้เป็นข้ออ้างไปโอดครวญขอความเห็นใจกับพิชชาวีร์และให้เธอคอยดูแลรักษาบาดแผลกลัดหนองที่เกิดขึ้น ใช้โอกาสนั้นใกล้ชิดกับเธออีกครั้ง ในเมื่อครั้งหนึ่งเธอเองก็เคยรู้สึกดีๆ กับเขาเช่นกัน
ต่างฝ่ายต่างกระหยิ่มยิ้มย่องในความคิดของตัวเอง แพรวเหยียดหยามภรพสามีมากขึ้นทุกขณะจิต ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองตกลงปลงใจเลือกเขามาเป็นผู้นำชีวิตได้อย่างไร เพราะหลังจากใช้ชีวิตคู่ร่วมกันความเห็นแก่ตัวของภรพและครอบครัว “ทรงภูมิ” ปรากฏให้เห็นอยู่เนื่องนิจ ยิ่งรู
