บทที่7.จาคอบ แรน์แมน
จาคอบยกแก้วกาแฟในมือขึ้นจิบ เขาทอดสายตาผ่านระเบียงกว้าง คิดถึงพิชชาวีร์ขึ้นมาจับจิตจับใจ หลายวันแล้วสิที่ไม่ได้เห็นหน้าหวานๆ นั่น หากเขาไม่จู่โจมเข้าหาก็อย่าหมายว่าเธอจะมาให้เห็น “ใจแข็งเป็นบ้า ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้!” ชายหนุ่มบ่นถึงพิชชาวีร์ด้วยความคะนึงหา อยากกกกอดเธอไว้ในอ้อมแขนและตื่นขึ้นมาพร้อมๆ กันบนเตียงนอนหลังบรรเลงเพลงรักกันทั้งคืน
ตุ๊ดๆ ...
โทรศัพท์ส่วนตัวดังขึ้น และมันยังดั่งขึ้นเรื่อยหากไม่มีใครรับสาย จาคอบเหลือบมองก่อนจะกดรับ เขากรอกเสียงเหนื่อยหน่ายบอกอีกฝ่ายเพราะรู้ดีว่าใครเป็นโทรฯ เข้ามา
“ไอ้ห่าแฟรงก์ ผู้การไม่ได้บอกรึว่าฉันลาพักร้อน โทรฯ มาทำไมว่ะ”
“บอกแล้วโว้ย แต่ฉันอยากรู้ว่าอะไรทำให้หุ่นยนต์อยากพักร้อนว่ะจาคอบ” ปลายสายหัวเราะร่าเขาตอบกลับมาน้ำเสียงคล้ายๆ กัน
“ไอ้แฟรงก์ฉันเป็นคนโว้ยไม่ใช่หุ่นเหิ่นที่ไหน แค่ลาพักแค่นี้ แกมีปัญหาอะไรวะ”
“เปล่าฉันไม
