จาคอบหรี่เปลือกตา เขาพรมจุมพิตบนหน้าหวาน โอบกอดรัดตัวอ่อนบางแน่นหนึบ หลังถอนเรียวปากปล่อยกลีบปากนุ่มนิ่มเป็นอิสระ เพราะยังไม่อยากเมกเลิฟกับพิชชาวีร์ในลิฟต์สาธารณะ
“ปะ ปล่อย!”
“ไม่ทันแล้วพิช ผมแข็งไปหมดทั้งตัว หากคุณไม่เมตตาผมคงค้างเติ่งอยู่บนยอดไม้” จาคอบซุกหน้าแนบลำคอเรียวบาง เขาพึมพำแนบผิวกายหอมหวานกดปลายนิ้วปล่อยให้ลิฟต์เคลื่อนที่ไปยังตำแหน่งที่ต้องการ
พิชชาวีร์สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ๆ เมื่ออากาศเกือบจะหมดไปจากร่างกายเพราะถูกปิดกั้นอยู่เป็นนานสองนาน มือสั่นระริกพยายามผลักแผงอกหนาๆ ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่สนใจและไม่สะดุ้งสะเทือน “คุณทำให้พิชรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางกลางเมือง คุณต้องการก็ลากพิชมาปู้ยี่ปู้ยำ” เสียงอ่อนๆ ตอบ น้ำร้อนๆ เอ่อคลอดวงตากลมโต
“คุณรู้หรือพิช ว่านางกลางเมืองเป็นแบบไหน? คุณยังห่างไกลกับพวกนั้นเยอะแยะ ผมตีค่าคุณสูงกว่านั้น คุณเป็นสิ่งสำคัญเทียบเท่าหัวใจของผม” จา
