ปรารถนามายาลวง

บทที่4.การเผชิญหน้าที่พิชชาวีร์ไม่อาจหลีกหนี

“เกิดอะไรขึ้น พิชเป็นอะไร” เสียงทุ้มๆ แสนจะคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆ ตัว พิชชาวีร์รีบปาดน้ำตาอุ่นร้อนบนหน้าทิ้งไป ดูเหมือนว่าวันนี้เธอจะมีแขกมาเยี่ยมเยียนแบบไม่ให้รู้ตัวมากไปสักนิด เธอเผยอเปลือกตาที่ปิดสนิทขึ้น ก่อนจะทักทายภรพด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย...เบื่อหน่ายรึ! เธอไม่เจ็บปวดหัวใจที่ได้พบเจอภรพแล้วรึ? เป็นไปได้ยังไง! ในเมื่อวันงานเธอแทบจะขาดใจตายตอนที่มองเห็นทั้งสองคนยืนเคียงคู่กันอยู่บนปะรำพิธี

ดวงตาอ่อนเศร้าของเพื่อนสาว ทำให้ภรพรู้สึกวูบไหว พิชชาวีร์สวยสง่าเธอเหมาะสมกับเขาทุกประการ แต่เธอวางตัวเยี่ยงองค์หญิงสูงศักดิ์ แค่แตะเนื้อต้องตัวเธอก็มองตาเขียว เขาเป็นชายหนุ่มปรกติ มีความต้องการทางเพศเปี่ยมล้น เมื่อมีคนเติมเต็มตรงส่วนนั้นได้ เขาก็ไม่รอช้าที่จะสานความสัมพันธ์ แต่มันผิดแผนไปนิด ทั้งๆ ที่เขาคิดจะสลัดแพรวตาทิ้งเมื่อดื่มชิมความหวานของบนร่างกายของเธอจนหมดสิ้น มันไม่ง่ายอย่างที่ใจคิด เพราะเขาลืมไปว่าแพรวตากับพิชชาวีร์เป็นเพื่อนสนิทกัน เขาไม่รู้ว่าแพรวตาไปพูดอะไรให้พิชชาวีร์รับรู้ หลังจากนั้นเธอยิ่งทำตัวห่างเหิน จนเขาประชดเธอด้วยการประกาศแต่งงานกับแพรวตาเสียเลย หากเธอคิดเกินเลยกับเขาอย่างที่หวังไว้ เขาก็พร้อมที่จะหย่าร้างจากแพรวตา เมื่อแพรวตาไม่ได้สามารถผลักดันหรือส่งเสริมอะไรเขาได้ มีแค่เรื่องบนเตียงเท่านั้นที่เธอยอดเยี่ยมจนเขาไม่อาจปล่อยมือ

“ภรพ...มีอะไรกับพิชไหมคะ?” พิชชาวีร์ขยับตัว นั่งตรงๆ ถึงเธอจะเจ็บปวดปางตายก็จะไม่แสดงออกให้ใครรับรู้เด็ดขาด

“พิชไม่สบายรึครับ เป็นมากไหม”

“เป็นไข้ธรรมดาค่ะ ไม่มีอะไรมาก”

“อืม...ผมยังรู้สึกดีๆ กับพิชเสมอนะ ขอให้รู้ไว้”

พิชชาวีร์ชะงักกึก เธอเจ็บจี๊ดๆ ในหัวใจ ผู้ชายตรงหน้าใช่คนที่เธอเคยรักหรือ? ในเมื่อเขารู้สึกกับเธอมากกว่าเพื่อนแล้วทำไมถึงไปยุ่งเกี่ยวมีความสัมพันธ์ทางกายกับผู้หญิงคนอื่น! “ขอบคุณค่ะภรพ เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่นี่คะ ไม่แปลกหรอกค่ะ หากคุณจะรู้สึกแบบนั้นกับพิช” เสียงเย็นชาเอ่ยออกมาจากปากได้รูป ภรพรู้สึกว่าระยะห่างระหว่างเขากับพิชชาวีร์จะถอยห่างกว้างมากขึ้นกว่าเดิม ดูเหมือนว่าเธอจะหลุดลอยจนเขาไม่สามารถเข้าถึงเธอได้เหมือนเมื่อก่อน

“เฮ้อ! ไม่รู้สิพิช ผมอาจจะตัดสินใจผิดก็ได้ที่แต่งงานกับแพรวตา”

“อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้นคะภรพ? แพรวตาจะว่าอย่างไรหากได้ยินสามีเอ่ยถึงเธอแบบนี้” พิชชาวีร์กดเสียงต่ำๆ ถึงเธอจะหลงรักเขาก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมให้เขาเหยียดหยามเพศหญิงเหมือนกับเธอและยิ่งกับแพรวตาภรพไม่สมควรพูดเช่นนั้น เนื่องจากแพรวตาเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่เธอสนิทสนมด้วยที่สุด

“Grand garden home สร้างขึ้นด้วยสองมือของพ่อพิชกับพ่อผม ความจริงเราเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากนะ แต่อะไรนะที่ทำให้ผมมองไม่เห็นจุดนี้ก่อนหน้าที่จะแต่งงานกับแพรว หากเราสองคนแต่งงานกัน? อาณาจักร Grand garden home จะยิ่งใหญ่และเจริญเติบโตโดยไม่สะดุด หาก...ผมจะขอเริ่มต้นใหม่กับพิช จะได้ไหมครับ”

“หึ! ภรพ เราสองคนเป็นเพื่อนกันค่ะ อย่าเอาความคิดแบบนี้ มาโยนใส่พิช! คุณลืมไปแล้วหรือคะว่าพิชกับแพรวตาเป็นเพื่อนสนิทกัน ถึงคุณกับพิชจะไม่ได้แต่งงานกัน ธุรกิจก็ยังคงเดินหน้าต่อได้ มันไม่มีปัญหามาตั้งแต่ต้นเพราะว่าคุณพ่อคุณหรือคุณพ่อพิชวางรากฐานไว้จนดีที่สุด มันจะไม่สั่นคลอนเพราะว่าไม่ได้รวมสองตระกูลไว้ด้วยกันหรอกค่ะ” พิชชาวีร์เอ่ยเสียงเรียบกริบ เธอพึ่งรู้สึกว่าการที่เธอกับภรพไม่ได้แต่งงานกันเป็นการดีก็ตอนนี้เอง เพราะหากเธอตกเป็นภรรยาของเขา เธอจะโดนข่มอีกเท่าใด เพราะแค่คำพูดความเห็นของเขามันแสดงถึงความเห็นแก่ตัว จนเธอหวาดระแวง

“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะพิช”

“แล้วภรพหมายความแบบไหนคะ ช่วยอธิบายให้แพรวเข้าใจหน่อยได้ไหม? ว่าแพรวไม่ได้เข้าใจผิดที่สามีคิดจะสวมเขาให้กับแพรว!” แพรวตาปรากฏตัวขึ้น หลังจากที่เธอแอบฟังอยู่นาน บัลลังก์ภรรยาของนักธุรกิจไฟแรงอาจจะสั่นคลอนหากเธอไม่เข้ามาขัดขวางคนทั้งคู่ เธอรู้ดีว่าพิชชาวีร์หยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเอง คงไม่ลดตัวมาเยื้อแย่งสามีของเธอ เพราะฉะนั้นเธอจึงต้องแสดงตัวเพื่อป้องกันเหตุการณ์จะลุกลามมากกว่าที่เป็น

“แพรว!”

พิชชาวีร์กำลังเซ็ง! เธอมองคนทั้งคู่ด้วยแววตาเฉยชา ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนเดิม รู้สึกโล่งใจด้วยซ้ำที่ไม่ได้ถลำไปกับภรพ เขามีบางสิ่งที่เธอไม่เคยรู้ และไม่ใช่สุภาพบุรุษเหมือนที่เธอต้องการ ไหนจะความมักมากในกามราคะ ไหนจะความเห็นแก่ได้ที่เธอพึ่งจะได้รับรู้ คงมีอีกหลายๆ สิ่งที่ชายหนุ่มแอบไว้หลังหน้ากากและเธอไม่ขอยื่นมือเข้าไปเกี่ยวข้องทุกกรณี

“แพรว ภรพ ช่วยไปเคลียร์กันที่ห้องทำงานของภรพดีกว่าไหม? เรื่องนี้พิชไม่เกี่ยว และพิชอยากทำงาน” เธอเอ่ยช้าๆ ดวงตาแน่วแน่จนภรพใจหายวูบ เยื่อใยบางๆ ขาดกระเด็น เพราะเขามองไม่เห็นแววตาอาวรณ์ในหน่วยตาคู่นั้นอีกต่อไปแล้ว

“ใช่ซี! ตอนนี้พิช! เป็นต่อแพรวแล้วนี่ พิชสวยสง่าเป็นนางฟ้านางสวรรค์ ในขณะที่แพรวกำลังจะกลายเป็นนางมารร้ายในสายตาของสามี” เสียงแหลมปรี๊ดก่นด่า เธอสำรอกความในใจออกมาเมื่อหมดความอดทน

“หยุดนะแพรว! พิชไม่เกี่ยว ผมผิดเอง ผมมาตอแยพิชเอง”

“เหรอคะคุณภรพ? อย่าให้แพรวรู้นะว่าเพื่อนรักของแพรวจะแทงแพรวด้วยมีดแหลมๆ ข้างหลัง แพรวไม่มีวันยอม” ดวงตาของแพรวตาเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ เธอจ้องมองพิชชาวีร์เหมือนเป็นศัตรูคู่อาฆาต ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอเข้ามาเพื่อจะเย้ยหยันเจ้าของห้องด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะพลิกผันทำให้เธอตกเป็นรอง เธอไม่มีทางยอมเด็ดขาด!

“อย่าเอานิสัยของตัวเองมาประเมินคนอื่น! พิชไม่เคยลดตัวลงไปทำอะไรชั่วช้าแบบนั้น พิชไม่เคยแทงใครข้างหลัง เหมือนที่คนอื่นทำกับพิชหรอกแพรวตา และขอให้รู้ไว้...ภรพกับพิชเป็นแค่เพื่อนกัน นับจากวันนี้เป็นต้นไป ความสัมพันธ์นี้จะคงอยู่เช่นนี้ไม่มีทางเปลี่ยน” พิชชาวีร์กระแทกลมหายใจ เธอกระแทกเสียงตอบกลับ ดวงตาถือดีไม่คิดจะยอมให้ใครมาดูถูก หน้างดงามยกเชิดขึ้น เธอปรายตามองแพรวตาและภรพ ความรู้สึกเจ็บปวดสลายหายไปในอากาศ มีแต่ความปลอดโปร่งเข้ามาแทนที่

“ดี! แพรวจะจำไว้...ได้ยินไหมคะภรพ ว่าคุณเป็นได้แค่เพื่อน!”

“ขอโทษพิช! ที่ผมเข้ามาทำให้คุณรำคาญใจ ไป! กลับไปคุยกันที่ห้องทำงานผม แพรว!” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงอ่อนๆ กับพิชชาวีร์ และเขากระชากลากถูแพรวตาออกไปจากห้องทำงานของพิชชาวีร์ ทิ้งไว้แค่เสียงโวยวายของเจ้าตัว ก่อนจะสงบเงียบลง

“ต้องขอบคุณคืนนั้นสินะ ที่ทำให้พิชตาสว่าง จนมองเห็นภรพกับแพรวตาในแง่มุมที่ไม่เคยเห็น” พิชชาวีร์ปิดเปลือกตาลง เธอพึมพำแผ่วๆ รู้สึกว่าความรู้สึกหนักอึ้งในหัวใจจางหายไป ถึงจะสูญเสียสิ่งสำคัญไปก็เถอะ มันก็ไม่ได้ทำให้เธอเปลี่ยนไปนี่ เธอยังคงเป็นพิชชาวีร์ ตรีทิพย์ ไม่มีใครรู้ความลับเรื่องนั้นและเธอจะไม่เปิดเผยให้ใครรู้เป็นเด็ดขาด...มันจะต้องเป็นความลับไปจนตัวตาย

บทที่4.การเผชิญหน้าที่พิชชาวีร์ไม่อาจหลีกหนี

พิชชาวีร์รู้สึกเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังติดตามเธอ มาประมาณสักสี่ถึงห้าวัน มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมองมาที่เธอ เมื่อกระแสสายตานั้นมันทำให้เธอรู้สึกวูบวาบ จนอดคิดไม่ได้ว่าจะเป็นเขาคนนั้น คนที่กระชากพรหมจรรย์ไปจากเธอในค่ำคืนมืดมิด

ใคร?

ความกังวลใจทำให้เธอหวาดระแวง พิชชาวีร์มาทำงานแต่เช้าตรู่และรีบกลับบ้านก่อนเวลาเลิกงาน เธอไม่เคยอยู่จนมืดค่ำเหมือนเดิม ไปไหนแต่ละครั้งก็หอบหิ้วรานีเลขานุการคู่ใจไปด้วย ไม่ทำอะไรคนเดียวตามลำพังเพื่อป้องกันการเข้ามาจู่โจมของคนที่เธอหวาดกลัว

จาคอบยกยิ้มมุมปาก เขาติดตามพิชชาวีร์มากว่าหนึ่งอาทิตย์ เขากลับไปรายงานตัวหลังจบภารกิจและใช้พักร้อนเป็นครั้งแรกในรอบสิบปี หยุดยาวเพื่อตามตอแยผู้หญิงคนนั้นโดยเฉพาะ แก้วกาแฟในมือเย็นเฉียบ เพราะเขายกค้างอยู่แบบนี้มากว่าครึ่งชั่วโมงเมื่อไม่อาจละสายตาจากพิชชาวีร์ได้สักนาที