บทที่๑๒
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธานุภาพของแก้วขนเหล็ก หรือเพราะอุปาทานไปเอง ตีรณาไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ และอยากพิสูจน์ความจริงเสียด้วยซ้ำ เธอมองไปยังเรือนเก่าสองหลังอย่างสนใจ หลังไหนกันคือเรือนหอที่เจ้าสาวผูกคอตายในวันแต่งงาน ตีรณาก้มลงมองชายหนุ่มที่นอนหนุนตักเธอหลับตาพริ้มอย่างชั่งใจ หากขยับกลัวจะทำให้เขาตื่น แต่ใจก็อยากไปที่เรือนเก่าเพราะหากไม่ได้ไปพิสูจน์ก็ค้างคาใจ ตีรณาตรึกตรองเพียงไม่นานก็ค่อยๆ สอดมือเข้าไปวางศีรษะเขาไว้แล้วเลื่อนเข่าตนเองออกไป ม้วนเสื้อแจ็กเกตมารองแทนที่ แล้วตนเองก็ขยับลงจากแคร่ ก้าวไปทางเรือนเก่าสองหลังอย่างไม่สะทกสะท้าน
ตีรณาเดินขึ้นเรือนหลังที่คนงานมาทำแคร่ไว้นอนเล่น ซึ่งเวลานี้ต่างกลับไปทำงานกันหมดแล้วเธอก้าวขึ้นบันไดช้าๆ กลัวไม้เก่าจะหักคาเท้า ยิ่งมีเสียงเอี๊ยดอ๊าดประกอบการเดินยิ่งต้องระมัดระวังมากขึ้น มือเรียวผลักประตูบานคู่ขนาดเล็กเข้าไป โ
