บทที่๑๓
ตีรณายืนมองชายหนุ่มที่กำลังเดินทางออกจากบ้านตนเองด้วยความรวดร้าว สภาพที่เข้าไปเห็นทำให้ปวดใจ เหมือนตอกย้ำความคิดของเธอเมื่อวันก่อน สัภยาพาญาณิศาเข้าบ้านเพื่อทำความรู้จักกับครอบครัวทั้งที่ไม่เคยพาเธอไป แม้เขาจะบอกว่าเป็นแค่การกลับไปเอาของไม่ได้ตั้งใจพาญาณิศาไปพบครอบครัวอย่างเธอคิด
แล้วเมื่อครู่แม้ญาณิศาจะร่ำร้องให้ช่วยเหมือนไม่เต็มใจกับเหตุการณ์ที่เกิด แต่ถ้าไม่มีใจหรือคิดอะไรเกินเลยกัน ดึกดื่นป่านนี้ญาณิศาจะลงไปหาสัภยาทำไม หรือมีเรื่องสำคัญเหมือนเธอ คิดมาถึงตรงนี้ตีรณาเพิ่งนึกได้ ตนเองยังกำเครื่องรางที่จะไปคืนสัภยาเอาไว้ในมือ เธอรีบแบมือขึ้นมาดู แก้วขนเหล็กยังส่องประกายอยู่บนฝ่ามือ
ตีรณารีบออกจากห้องหวังว่าจะเอาไปคืนเขาทัน แต่เธอชะงักกับภาพญาณิศาที่กำลังเปิดประตูเข้าห้องนอน น้องสาวหันมายิ้มให้เธอ รอยยิ้มช่างแห้งแล้งอย่างน่าสะพรึงกลัว และเมื่อญาณิศาก้าวเข้าห้องไปตีรณาคิดว่าตนเอ
