ตีรณานั่งอยู่บนเตียงรอเวลาจะได้ยินเสียงรถยนต์แล่นออกไปจากหน้าบ้านหรือได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่บอกได้ว่าผู้ชายคนนั้นกลับไปแล้ว แต่รู้สึกว่ายิ่งเวลาทอดนานไปก็เริ่มกระวนกระวาย เธอเดินไปดูใกล้หน้าต่าง แต่เดินยังไม่ทันถึงก็มีเสียงเคาะประตูแล้วร้องถามเข้ามา
“ตี เป็นอะไรหรือเปล่าลูก”
เป็นอะไร? ตีรณางุนงงกับคำถามของมารดา ก่อนจะรีบเดินไปเปิดประตู
“อะไรคะแม่” คิ้วโก่งเลิกขึ้น บอกว่าเจ้าตัวฉงน
“อ้าว ก็เห็นมาเข้าห้องน้ำตั้งนาน แม่ก็นึกว่าท้องเสีย ปวดท้องหรือยังไง”
“อ่อ...แหะๆ” ตีรณาหัวเราะกลบเกลื่อน “ตีกำลังจะลงไปพอดีเลยแม่ ขอโทษนะคะไม่ได้ไปช่วยในครัว”
“พูดอย่างกับเคยไปช่วย” ญาดามองลูกแล้วยิ้มตอบ รู้ว่าตีรณาปกปิดบางอย่างแต่ไม่ได้คาดคั้นถาม เพราะคิดว่าลูกคงมีเหตุในการกระทำ
“แหม ถึงตีไม่ได้ช่วยเอง ก็ให้ศิษย์รักไปช่วยแม่ทุกทีนี่นา”
“ศิษย์รัก” ญาดาทวนคำเนิบนาบ แม้รู้ว่าลูกสาวหมายถึงใคร
“ตีหมายถึ
