ย้อนไปดึกดื่นคืนที่ผ่านมาเมื่อสัภยาถูกตีรณาไล่ออกจากบ้าน เขาขี่จักรยานยนต์คู่ใจไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย เขายอมรับว่าไม่อยากกลับบ้านเพราะจะมีคำถามตามมาอีกมากมายหากเข้าบ้านในตอนดึก จึงขับรถกินลมไปเรื่อยๆ บางทีการได้มองแสงไฟสองข้างทางอาจทำให้ผ่อนคลายมากขึ้น เขารู้สึกน้อยใจตีรณาที่ไม่ยอมฟังคำพูดเขา แต่ก็เข้าใจความรู้สึกของคนหวงน้องสาวดี อีกอย่างครอบครัวนี้และตัวเขาเองก็ไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสียเช่นนี้ เมื่อพบเจอครั้งแรกเธออาจจะตกใจมากเป็นพิเศษและความโกรธก็ย่อมมีมากขึ้นตามลำดับ เอาไว้ทุกคนโดยเฉพาะตีรณาอารมณ์เย็นลงเขาค่อยเข้าไปอธิบายอีกครั้ง
ชายหนุ่มขี่จักรยานยนต์ท้าทายสายลมในยามค่ำคืน ยิ่งรถเคลื่อนที่เร็วเท่าไหร่แรงปะทะยิ่งเพิ่มขึ้นตามลำดับ สุดท้ายเขาก็ชะลอความเร็วเพื่อลดแรงปะทะและพบว่าตนเองขับมาไกลจนถึงโครงการก่อสร้างของพี่ชาย
“มาถึงนี่เลยหรือเรา”
สัภยาบ่นพึม เมื่อลงจากรถที่ขี่มาจอดใกล้แคร
