แต่ความรู้สึกรอของตนยังไม่หาย จนเมื่ออาบน้ำเตรียมเข้านอนแล้วก็ยังนั่งๆ นอนๆ รออยู่ต่อไปจนผล็อยหลับ
ร่างหลับใหลถูกเขย่า เขย่า และเขย่า...
“โอ๊ย! ตื่นแล้ว” ตีรณาโวยวายอย่างรำคาญ “คนจะนอนปลุกทำไม”
แต่เมื่อเธอลืมตาขึ้น ผุดขึ้นนั่งอย่างเคืองในอารมณ์ กลับพบว่าห้องนอนตนเองเงียบและว่างเปล่า
“เอ๊ะ! แล้วใครมาปลุก” เธอกวาดตามองอีกครั้ง แล้วลุกขึ้นไปเปิดไฟมองให้แน่ชัดอีกที ยอมรับว่าหวาดกลัว หรือจะฝันไป แต่ไม่น่าใช่ เหมือนมีคนมาเขย่าร่างให้ตื่นแต่ไม่มีเสียงเรียก
หรือแผ่นดินไหว คงแผ่นดินไหวที่ไหนสักแห่งแล้วแรงสั่นสะเทือนมาถึงที่นี่
เธอสรุปให้ตนเองสบายใจอีกครั้ง แล้วเหลือบมองเวลาจากนาฬิกาปลุกเล็กๆ บนหัวเตียง เที่ยงคืนกว่าแล้วศากลับมาหรือยัง คำถามเกิดขึ้นทันที และเธอก็ต้องรีบไปหาคำตอบ
ตีรณาเดินมาขยับลูกบิดประตูห้องนอนน้องสาว ยังหมุนได้คล่องแสดงว่าเจ้าตัวไม่อยู่ด้านใน เพราะโดยปกติของคนในบ้าน จะทิ
