ไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็ลงมายืนอย่างขวยเขินข้างรถ สัภยามองหญิงสาวในชุดเดรสเขียวมรกตอย่างตะลึงงัน ในขณะที่เจ้าของชุดคิดว่าชุดนี้เหมาะสมกับตีรณามากกว่าคนที่ตั้งใจจะนำไปกำนัลเสียอีก ตีรณารู้สึกเก้อเขินสายตาชื่นชมของสองหนุ่ม จึงเลี่ยงเดินไปเปิดประโปรงหลังรถเพื่อนำชุดเปียกไปเก็บ ก่อนจะสะดุ้งหันขวับกลับไปมองเพราะเสียงหัวเราะของสัภยา เขามองเธอแล้วหัวเราะขันทำไม
เมื่อเธอสงสัยก็ต้องการคำตอบ จึงถามไปห้วนๆ
“ขำอะไร”
สัภยาชี้ที่เท้าของเธอ แล้วหัวเราะอีกครั้งก่อนบอก “ป้านะใส่ชุดนี้สวยเหมือนนางฟ้าเลย แต่กลับเดินตีนเปล่า เฮ้อ”
“ก็รองเท้ามันเปียก จะให้ทนใส่ได้ยังไงละ” ตีรณาค้อนใส่ จะว่าไปสภาพของเธอก็น่าขันจริง ไม่อย่างนั้นคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ สัภยาก็คงไม่อมยิ้มแล้วเสมองไปทางอื่นแน่ นั่นยิ่งทำให้ใบหน้าเธอม้านแดงมากขึ้น และคนที่ต้องรับกรรมก็คือชายหนุ่มที่เป็นลูกไล่ของเธอ ตีรณาออกคำสั่งเสียงเขียวเมื่อเดินมาเปิด
