EP..06 สิ่งที่ต้องการ
1539 Words
วิศวะคนโหดโหมดหวงเมีย 6
สิ่งที่ต้องการ
"แกไปไหนมาเนี่ยแล้วยัยหยาดบอกจะไปตามไม่เห็นเหรอ?" ลูกแก้วเอ่ยถามหลังจากเห็นลูกแพรเดินกลับมาคนเดียวหลังจากหายออกไปนานพร้อมกับชะเง้อคอมองหาหยาดฟ้าที่ไม่ได้ตามมาด้วยทั้งที่บอกว่าจะไปตามลูกแพร
"หยาดเหรอ? ไม่นะ ฉันไปเข้าห้องน้ำมาน่ะเลยนานไปหน่อย"
"นี่แกคงไม่ได้แอบไปร้องไห้หรือใจอ่อนให้ไอ้พี่ติณณ์นั่นหรอกใช่ไหม?" ลูกแก้วเอ่ยถามแม้จะรู้ว่าลูกแพรเป็นคนเข้มแข็งพอสมควรแต่เรื่องแบบนี้จะไม่ให้เสียใจไม่ให้อ่อนแอเลยมันก็เป็นไปไม่ได้
"แกก็รู้จักฉันดีหนิ ในเมื่อเขาเลือกที่จะทำร้ายฉันแบบนั้นแล้วแปลว่าเขาไม่ได้มีความรู้สึกแบบคนรักให้ฉันแล้ว"
"แกอย่าคิดมากแบบนี้สิเศร้าได้แต่อย่านานจนลืมสร้างความสุขให้ตัวเอง ส่วนไอ้คนที่มันไม่เห็นค่าความรักของเราก็ปล่อยมันไปเถอะ" ลูกแก้วยื่นมือเข้าไปตบไหล่ของเพื่อนรักเบาๆ เป็นการปลอบใจคนเราเศร้าโศกได้แต่ก็อย่าลืมว่าเราก็สามารถมีความสุขได้เช่นกัน
"อ้าวแพรมาแล้วเหรอพอดีฉันมัวแต่เข้าห้องน้ำน่ะพอมองหาก็ไม่เห็นแกแล้วฉันเลยกลับมาก่อน" หยาดฟ้าที่เดินเข้ามาเอ่ยขึ้นพร้อมมองลูกแพรที่เธอออกไปตามหาเพราะใกล้จะได้เวลาเข้าเรียนแต่ทว่าระหว่างทางก็แวะเข้าห้องน้ำอีกอย่างก็ไม่รู้ว่าลูกแพรอยู่ที่ไหนเธอจึงกลับมาก่อน
"ขะ...เข้าห้องน้ำเหรอ?" ทว่าประโยคของหยาดฟ้าทำให้ลูกแพรชะงักหัวใจกระตุกสั่นไหวเพราะกลัวว่าเพื่อนรักจะไปได้ยินในตอนที่เธออยู่ในห้องน้ำกับหมอก
"ใช่สิ"
"ละ...แล้วเธอได้ยินอะไรไหม มะ...หมายถึงเห็นฉันรึเปล่าน่ะ" เมื่อเห็นเพื่อนรักทั้งสองคนขมวดคิ้วอย่างงุนงงลูกแพรก็ต้องรีบเปลี่ยนคำพูดเพราะกลัวจะแสดงพิรุธออกไปจนโดนจับได้
"ไม่นะตอนฉันไปเข้าก็ไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำ มีอะไรรึเปล่า?" คำตอบของหายาดฟ้าทำให้เธอลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกดีที่เพื่อนรักนั้นไม่เข้าไปในตอนที่เธออยู่ในห้องน้ำกับหมอกเพร่ะเธอไม่ต้องการให้ใครรับรู้เรื่องน่าอายนั่น
"เปล่า...เปล่า ไม่มีอะไรเรารีบไปเรียนกันเถอะได้เวาลาแล้ว" ลุกแพรรีบเก็บข้าวของบนโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปทันทีโดยไม่รอให้ลูกแก้วและหยาดฟ้าซักถามอะไรอีก
เวลาล่วงเลยมาถึงตอนเย็นหญิงสาวทั้งสามคนเดินออกมายังห้องเรียนหลังจากเรียนคาบสุดท้ายของวันเสร็จ
"โอ้ย! ไม่รู้จะเคร่งอะไรขนาดนั้นอะสอนทั้งเช้าทั้งบ่ายยังจะมาสั่งงานอีก นี่ฉันเป็นคนนะไม่ใช่หุ่นยนต์" เสียงบ่นกระปอดกระแปดของลูกแก้วดังขึ้นหลังจากเดินลงมาถึงใต้ตึกคณะทำให้ลูกแพรและหยาดฟ้าหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างนึกขำ
"นี่ตั้งแต่ออกมาจากห้องฉันฟังแกบ่นมาตลอดทางแล้วนะ" ลูกแพรเอ่ยออกมาทำให้ลูกแก้วมุ่ยหน้าพร้อมถอนหายใจ
"ก็มันอัดอั้นนี่ฉันเหนื่อยมากนะกับอาจารย์คนนี้เนี่ยไม่รู้จะสั่งงานอะไรขนาดนั้นแล้วยังมากำหนดส่งอีกไม่กี่วันนี่อีก แต่ฉันก็แปลกใจนะที่อาจารย์แม่หล่อนปล่อยผ่านเรื่องบัตรนักศึกษาอะ"
"นั่นสิ แล้วบัตรนักศึกษาแกอยู่ไหนอะ?" หยาดฟ้าเอ่ยถามลูกแพรเพราะวันนี้อาจารย์ประจำวิชาให้ยื่นบัตรนักศึกษาเพื่อเช็คชื่อแต่ทว่าลูกแพรกลับไม่ได้ยื่นหากเป็นปกติแล้วอาจารย์คนนี้จะไม่มีทางยอมปล่อยผ่านง่ายๆ แต่ทว่าวันนี้กลับผิดแปลกไปก็อดจะทำให้ใครหลายๆ คนสงสัย
"ฉัน...ฉันคงลืมหยิบมาจากห้องอะ" หญิงสาวพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นแม้ในใจจะเต้นระรัวแทบจะหลุดออกมาเสียให้ได้จะให้เธอบอกเพื่อนได้ยังไงว่าเผลอทำหล่นไว้แล้วใครเป็นคนเก็บได้
"ช่างเหอะๆ ดีที่วันนี้อาจารย์แม่ท่านไม่เล่นแกอะแต่นี่ฉันเครียดจริงๆ นะ"
"เอาน่า ยังพอมีเวลาอยู่แกอย่าเครียดไป" หยาดฟ้าตบไหล่ของเพื่อนรักเบาๆ พร้อมกับอมยิ้ม
"ถ้าไม่อยากให้ฉันเครียดก็พอจะมีวิธีอยู่นะ"
"อะไร?" คำพูดพร้อมรอยยิ้มกรุ่มกริ่มของลูกแก้วทำให้ร่างบางทั้งสองคนขมวดคิ้ว
"คืนนี้ไปปลดปล่อยกันเถอะพวกแกสองคนต้องไปกับฉันด้วย"
ติ้ง!
'ฉันหวังว่าเธอคงไม่ลืม'
ข้อความที่ส่งมาปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือในมือเรียวทำให้ลูกแพรนิ่งไปพลางมองซ้ายแลขวาเพื่อหาคนที่ส่งมาราวกับเขารู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่
"ยัยแพรเป็นอะไรไปฉันพูดนี่แกฟังไหมเนี่ย?" เสียงของลูกแก้วทำให้หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์พร้อมกำโทรศัพท์มือถือในมือแน่น
"พอดีวันนี้ฉันไม่ว่างน่ะฉันสมัครงานพาร์ทไทม์ไว้วันนี้เจ้าของร้านเขาเรียกตัว" ลูกแพรจำใจโกหกออกไปเพราะเธอคงไม่ใจกล้าพอที่จะบอกความจริงให้แก่เพื่อนรักทั้งสองคนได้รับรู้
"โธ่...วันอื่นไม่ได้เหรอ?
"ฉันก็อยากจะไปกับแกนะแต่วันนี้ไม่ได้จริงๆ แกไปกับยัยหยาดเถอะ"
"แน่ใจนะว่าเรื่องงานไม่ใช่นัดกับไอ้พี่ติณณ์ไว้หรอกนะ" ลูกแก้วเอ่ยถามพลางหรี่ตามองอย่างจับผิดในพิรุธของเพื่อนรักทำให้หยาดฟ้าเองก็มองด้วยความอยากรู้
"ฉันบอกแกไปแล้วไงว่าฉันกับเขาไม่ทีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว"
"เออขอโทษๆ ฉันแค่เป็นห่วงแก"
"ช่างเถอะ ฉันไปก่อนปล้วกันไว้เจอกัน" พูดจบลูกแพรก็เดินเลี่ยงออกไปทันทีทำให้ลูกแก้วและหยาดฟ้ามองตามไปด้วยความงุนงงในความรีบร้อนของเพื่อนรัก
ลูกแพรทำเดินออกไปหน้าคณะเพื่อไม่ให้ผิดสังเกตุแต่เมื่อเห็นว่าลูกแก้วกับหยาดฟ้าเดินออกไปแล้วเท้าเล็กก็เดินเลี่ยงไปยังตึกคณะเพื่อจะไปยังจุดหมายที่อยู่อีกไม่ไกลมากนักแต่ทว่าหลังคณะกลับไม่ใช่สถานที่ที่ผู้คนจะผ่านไปมาทำให้ลูกแพรไม่ต้องทำท่าลับๆ ล่อๆ แต่ก็ไม่โลดโผนจนเกินไปเพราะอาจตะมีคนตาดีมาเห็นเอาได้
ไม่นานหญิงสาวก็เดินไปถึงยังสถานที่นัดพบดวงตากลมโตจ้องมองรถสปอร์ตคันหรูสีดำที่จอดอยู่หลังตึกเก่าเธอยืนนิ่งอยู่สักพักพร้อมสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะรีบเดินไปทันทีเพราะกลัวจะมีคนผ่านมาเห็น
ก๊อก~ ก๊อก~
มือเรียวยกขึ้นเคาะกระจกรถสองสามครั้งก่อนที่หน้าต่างกระจกจะถูกลดลงทำให้เห็นใบหน้าคมคายของเจ้าของรถที่นั่งอยู่ประจำที่
"ขอบัตรนักศึกษาของฉันคืนด้วยค่ะ" ทันทีที่เห็นหน้าลูกแพรก็ไม่รอช้าเอ่ยขอในสิ่งที่ต้องการทันทีถ้าหากของสิ่งนี้ไม่สำคัญสำหรับเธอเธอคงไม่มีทางมาตามคำขู่ของเขาแน่
"หึ มาถึงก็เรียกร้องจะเอาเลยเหรอคิดว่าฉันเรียกเธอมาเพราะแค่นี้หรือไง"
"แล้วคุณต้องการอะไรฉันไม่มีอะไรจะให้คุณหรอกนะ"
"ขึ้นมา" หมอกกดปลดล็อกประตูพร้อมออกคำสั่งก่อนจะหันหน้ากลับไปมองทางเบื้องหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉยทำให้ลูกแพรกำมือแน่นก่อนจะเปิดประตูเข้าไปรถอย่างไม่ทีทางเลือกหมอกจึงกดปุ่มปิดกระจกดังเดิม
"ฉันทำตามที่คุณต้องการแล้วทีนี้ก็คืนของของฉันมา" ลูกแพรพยายามเอ่ยออกมาอย่างใจเย็นแม้ในใจจะโมโหกับความนิ่งเฉยราวกับไม่ฟังสิ่งที่เธอต้องการของเขา
"สิ่งที่ฉันต้องการ?"
"เหอะ! เธอคงยังไม่เข้าใจสินะว่าสิ่งที่ฉันต้องการจากเธอมันมากกว่านี้" น้ำเสียงเย้ยหยันเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มมุมปากทำให้หญิงสาวอดที่จะรู้สึกกลัวไม่ได้
"แล้วต้องการอะไรล่ะฉันไม่มีอะไรจะให้หรอกนะลำพังตัวฉันเองยังจะเอาตัวไม่รอดแล้ว" อย่างเธอจะมีอะไรที่คนที่ดูเพรียบพร้อมไปทุกอย่างอย่างหมอกต้องการหากเป็นเรื่องเงินทองสิ่งของบอกได้เลยว่าเธอไม่มีให้แน่นอนลำพังทุกวันนี้เธอยังต้องออกหางานพาร์ทไทม์ทำเพื่อหาเงินมาจ่ายค่าเทอมไหนจะค่าอยู่ค่ากินในชีวิตประจำวันอีก
"เงินของเธอฉันไม่ต้องการสิ่งที่ฉันต้องการ..."
"...คือตัวเธอ"
--------
ขอกำลังใจโหน่ยยยยยย
- Writer
