หัสวีร์เมื่อกลับมาถึงคอนโดเขาไม่แปลกใจเมื่อห้องทุกห้องเงียบ เขาไม่ได้ติดต่อลำธารมาสองเดือนกว่าแล้ว ซึ่งไม่ใช่เป็นอะไรที่แปลก จะไม่ชินอยู่บ้างก็แค่ว่าภารกิจครั้งนี้เป็นภารกิจแรกที่เขาออกไปทำงานโดยที่ลำธารอยู่ในความดูแลของเขา แต่ลำธารไม่ใช่เด็กที่ไม่รู้เรื่องและเข้าใจสิ่งเหล่านี้ หัสวีร์จึงตัดเรื่องนี้ทิ้งไปเดินเข้าห้องตัวเอง ไม่นานห้องนอนเขาก็เงียบสนิท เหลือไว้เพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนบนเตียงกว้าง
?????? ??????
“ไม่อยากห่างแม่เลย” ลำธารที่เอาแต่กอดผู้เป็นแม่ไม่ยอมปล่อย เมื่อวันนี้ตัวเองก็ต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯ แล้ว
“เจ้าลูกคนนี้เนี่ย...” ทับทิมปลอบประโลมอย่างเอ็นดู แม้ปากจะเอ่ยไปแบบนั้นแต่สำหรับเธอก็ไม่ง่ายนักเช่นกัน ลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอ เธอไม่ได้หวังให้ลูกต้องเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างงี้ เธอแค่ขอให้ลูกคนนี้มีความสุขในทุกๆ วันต่อจากนี้ก็พอแล้ว “พี่เขาไม่อยู่ ต้องระวังตัวให้มากๆ ไ
