ลำธารรู้ว่าไม่ควรแต่เธอก็ยังแนบใบหน้าพิงศีรษะกับแผ่นอกเขาขอความใกล้ชิดอีกสักนิด หูเล็กแนบลงตำแหน่งหัวใจฟังเสียงเต้นของหัวใจเขาที่ไม่ได้เป็นของเธอ พรึ่บ! แต่เป็นหัสวีร์ที่ค่อยๆ ผลักเธอออกห่างอย่างเชื่องช้า “ไปโรงพยาบาลมั้ย”
ลำธารส่ายหน้าพร้อมปิดตาลงเมื่อในแววตานั้นไม่มีอะไรเลยนอกจากความเวทนาสงสาร “แค่หิวแล้ว” ลำธารบอกไปในที่สุด
“งั้นรอแป็บหนึ่งเดี๋ยวพี่สั่งข้าวต้มมาให้” เขาไม่รอฟังคำตอบใดๆ ประคองเธอให้นั่งพิงหัวเตียง เขาปิดประตูระเบียงและเปิดเครื่องปรับอากาศเมื่อรู้สึกว่าอากาศออกจะร้อนไปสักหน่อย เขาเดินออกจากห้องพร้อมล้วงโทรศัพท์ออกมาสั่งอาหารให้ลำธารอย่างรวดเร็ว ยี่สิบนาทีต่อมาข้าวต้มร้อนๆ หอมกรุ่นก็ถูกนำเข้ามาถึงห้องนอน รวมถึงน้ำส้มคั้นสดใหม่อีก 1 แก้ว
ลำธารคาดหวังรอว่าเขาจะถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รอแล้วรอเล่าเขาก็ไม่เอ่ยถามไถ่ถึงสาเหตุที่ทำให้เธอเป็นอย่างตอนนี้สักคำ “สีหน้าดีขึ้นแล
