พ่ายรักเล่ห์มาเฟีย(1)

13

“เหตุผลแค่นี้เนี่ยนะที่ทำให้คุณถึงกับยอมทิ้งชื่อเสียงทั้งหมดของตัวเอง คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าสังคมเขาจะคิดยังไงถ้าคุณท้องไม่มีพ่อ” จิโอวาโน่ทำหน้าเหลือเชื่อกับเหตุผลของเธอ

“ทำไมต้องสน คนที่ฉันต้องแคร์คือครอบครัวไม่ใช่สังคม อีกอย่างฉันเตรียมคำตอบไว้ให้สังคมเรียบร้อยแล้วด้วย ก็แค่บอกว่าสามีตาย เพราะถูกศัตรูลอบฆ่าจนดับคาที่ เหลือแค่ฉันกับลูกที่ต้องอยู่กันตามลำพัง เผลอๆ นอกจากจะไม่โดนประณามแล้วยังอาจจะได้คะแนนสงสารจากสังคมด้วย” อีกครั้งที่จิโอวาโน่ต้องสะอึก ถ้าหากครั้งนี้เขาทำให้เธอท้องจริงๆ เขาไม่ต้องกลายเป็นสามีที่ดับอนาถของเธอรึยังไง

“แล้วคุณไม่คิดบ้างรึไงว่าพ่อของเด็กในท้องอาจจะไปเรียกร้องทวงสิทธิ์ของตัวเองภายหลัง” เพราะถ้าเป็นเขาเขาก็อาจจะทำแบบนั้น ก็นั่นมันเลือดเนื้อเชื้อไขทั้งคนนี่นา

“ก็นี่ล่ะเหตุผลว่าทำไมฉันถึงอยากจ่ายเงินให้คุณนัก เพื่อตัดปัญหาเรื่องนี้ไงล่ะ” เธอยังคงกระชับผ้าห่มเอาไว้แน่น เมื่อสายตาของเขายังไม่น่าไว้ใจ

“คุณก็รู้นี่ว่าจำนวนเงินที่ผมมีก็ไม่น้อยไปกว่าจำนวนเงินที่คุณมี แล้วผมจะเอาเงินคุณไปทำไมสู้เอาตัวสดๆ ซิงๆ ของคุณไม่ดีกว่าเหรอ จริงไหม” ไอรดาอดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นสายตาแพรวพราวกรุ้มกริ่มของเขาตอนนี้ ก็ตอนแรกที่เจอกันเขาเอาแต่ทำหน้านิ่งๆ ตาดุๆ ใครจะไปคิดว่าจะกลายเป็นคนหื่นแบบนี้ไปได้

“มันก็จริงอย่างที่คุณว่า รู้งี้ไปหานักศึกษาโนเนมโนมันนี่ดีกว่า จะได้ไม่มีปัญหาตามมา ว่าแต่ถ้าเปลี่ยนใจตอนนี้ยังจะทันไหมอะ” ไอรดาแค่เปรยออกมาเล่น แต่คนฟังนี่สิที่ไม่เล่น

“ก็ลองดูสิไอรดา ถ้าผมปล่อยให้คุณก้าวขาออกไปจากห้องนี้เพื่อไปสังเวยให้ไอ้นักศึกษาอะไรนั่นอย่างที่คุณว่าได้ ก็อย่ามาเรียกผมว่าจิโอวาโน่อีก” จิอาโน่ขู่ด้วยใบหน้าถมึงทึง

“คุณจะขังฉันไว้เหรอ ทำแบบนั้นไม่ได้นะ ฉันยังมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ มีคนให้ต้องกลับไปดูแล ทำไมคุณไม่ทำกับฉันเหมือนผู้หญิงที่ผ่านๆ มาของคุณล่ะ แค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่ยุ่งไม่วุ่นวายต่อกัน นะ! ได้โปรด อย่าขังฉันไว้เลย ฉันไม่อยากเป็นจำเลยรัก มันจะเป็นความเจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใยกันไปซะเปล่าๆ” เอิ่ม! เกือบจะดีอยู่แล้วเชียว ถ้าไม่มีความจำเลยรักเข้ามา ที่สำคัญ...มันคืออะไร คนที่ไม่เคยดูละครไทยอย่างเขาไม่เข้าใจ

“คุณจะต้องถูกขังเอาไว้ในกรงเสน่หาของผมตลอดไป ชื่อผมเท่านั้นที่คุณจะต้องจำให้ขึ้นใจ เตียงผมเท่านั้นที่คุณจะต้องนึกถึง และตัวผมเท่านั้นที่คุณจะต้องถวิลหา จำเอาไว้ไอรดา” เอิ่ม! พอกัน ความไม่เข้าใจไม่ใช่อุปสรรคแต่อย่างใด พูดได้ลิเกพอกัน

“กรงเสน่หาหน้าตาเป็นยังไงเหรอ” ไอรดาลอยหน้าลอยตาถามอย่างนึกสนุก

“ถ้าจะให้อธิบายด้วยคำพูดคุณก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี สู้อธิบายด้วยการกระทำน่าจะดีกว่า” จิโอวาโน่ไม่พูดเปล่า แต่ออกแรงกระตุกผ้าห่มที่เธอใช้คลุมตัวออกด้วย

“กรี๊ด...! เอามานี่นะ อย่าได้คิดจะทำอย่างที่พูดอีกเชียว มันเจ็บนะ” ไอรดาพยายามคว้าผ้าห่มแต่ก็ไม่ทัน ร่างเปลือยเปล่าไร้ที่ติของเธอจึงตกอยู่ในสายตาคนหื่นอย่างช่วยไม่ได้

“ก็บอกแล้วไงว่าครั้งต่อไปมันจะไม่เจ็บอีก แล้วคุณจะชอบและเต็มใจที่จะตกอยู่ในกรงเสน่หาของผมตลอดไป ถ้าไม่เชื่อคุณก็ลองให้ผมพิสูจน์ดูสิ” คนตัวโตยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างคนได้เปรียบกว่า

“คุณก็พูดเอาแต่ได้ คุณไม่ใช่คนที่เจ็บระบมไปทั้งตัวอย่างฉันนี่ ฮือๆๆ คนบ้าคนเห็นแก่ตัว” เธอร้องไห้ด้วยความเจ็บใจที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ อีกทั้งยังเป็นฝ่ายเสียเปรียบเขาอยู่ร่ำไป

“โอ๋ๆๆ อย่าร้องนะยัยเด็กขี้แย ผมคืนให้ก็ได้เอ้า” จิโอวาโน่เข้าไปกอดปลอบประโลมพร้อมกับคืนผ้าห่มให้ แต่ก็ไม่วายถามต่อ

“แต่คุณต้องบอกมาก่อนว่าทำไมต้องเป็นผม ผมหมายถึง...ทำไมต้องเป็นสเปิร์มผมน่ะ” ถามไปแล้วก็อดจะรู้สึกกระดากอีกไม่ได้

“ก็บอกแล้วไงว่าคุณดูดี ทั้งรูปร่าง ทั้งหน้าตา ถ้ายีนส์ของคุณกับยีนส์ของฉันรวมกันลูกที่เกิดมาจะต้องเพอร์เฟคที่สุด” พอพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาไอรดาก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยความหวัง

“แค่นี้เนี่ยนะเหตุผลที่เลือกผม” จิโอวาโน่ทำหน้าผิดหวัง

“ก็ใช่น่ะสิ คุณไม่รู้หรอกว่าเรื่องนี้สำคัญกับฉันแค่ไหน ถ้าลูกที่เกิดมามาจากสเปิร์มที่ไหนก็ไม่รู้ ที่รูปร่างหน้าตาอาจจะดูไม่ได้ ถ้าเป็นแบบนั้น...คิดดูสิว่าเด็กที่เกิดมาจะน่าสงสารขนาดไหน เขาจะต้องมีปมด้อยที่ตัวเองหน้าแย่แต่แม่หน้าตาดีมาก ถ้าเป็นคุณคุณจะทนเห็นลูกต้องตกอยู่ในสภาวะเป็นทุกข์แบบนั้นได้เหรอ” จิโอวาโน่กลอกตาไปมา เพราะไม่ใช่แค่แปลก แต่แม่คุณยังหลงตัวเองมากด้วย

“เอ๊ะ! อย่าบอกนะว่าคุณหวังจะให้ฉันบอกว่า...คุณเป็นรักแรกพบของฉัน เหมือนในหนังหรือละครน้ำเน่าพวกนั้นน่ะ” จู่ๆ เธอก็โพล่งออกมาอย่างเพิ่งจะนึกขึ้นได้ ทำเอาอีกคนต้องรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน

“ใคร ผมน่ะเหรอที่คิดแบบนั้น ไม่มีทาง ผมไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยซ้ำ” เสียงสูงๆ ของเขาทำเอาเธออดขำไม่ได้

“ไม่ก็ไม่สิ ทำไมต้องเสียงสูงด้วยล่ะ” เห็นหน้าแดงๆ ของเขาเธอก็ยิ่งอยากล้อ

“นี่ยัยตัวดีทำปากเก่งได้ขนาดนี้แสดงว่าหายเจ็บแล้วใช่ไหม งั้นมาถ่ายโอนสเปิร์มกันต่อไหมล่ะ” คนมีพิรุธเปลี่ยนเรื่องได้หน้าตาเฉย

“อี๋! คุณนี่โรคจิตรึไง เอะอะก็เอาเรื่องนี้ขึ้นมาขู่” เธอทำหน้างอง้ำที่ถูกเขาขู่ด้วยเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“คุณนี่ไม่รู้อะไร ที่ผมพูดเรื่องนี้บ่อยๆ เพราะผมหวังดีกับคุณนะ นี่กลายเป็นผมทำคุณบูชาโทษหรอกเหรอเนี่ย”

“หวังดียังไงไม่ทราบ” ถึงแม้จะรู้ว่าเขาเจ้าเล่ห์แค่ไหน แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้อยู่ดี

“คุณไม่รู้รึไง ว่าไอ้ที่เราถ่ายโอนสเปิร์มกันไปเมื่อกี้น่ะ บางทีคุณอาจจะยังไม่ท้องก็ได้ มีเปอร์เซ็นต์ความเป็นไปได้สูงมาก ไม่ใช่เพราะสเปิร์มไม่มีคุณภาพนะ แต่มันมีหลายปัจจัยที่เรายังไม่รู้ อาจจะเป็นที่ท่วงท่า หรือจะเป็นอารมณ์ความรู้สึกของเราก็สำคัญนะ เพราะฉะนั้นเพื่อความชัวร์ ผมว่าเราควรจะทำซ้ำอีกหลายๆ ครั้งเลยล่ะ กันพลาดไง ถ้าจะหว่านพืชให้ได้ผลเราคงต้องโปรยหว่านมันให้เยอะๆ ทั่วๆ อย่างน้อยๆ ต้องมีสักต้นแหละที่สามารถงอกขึ้นมาได้ ดีไม่ดีอาจงอกทีเดียวหลายต้นเลยก็ได้ใครจะไปรู้” จิโอวาโน่ยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นสีหน้ายุ่งๆ ของเธอ

“ก็ถ้ามันจะวุ่นวายขนาดนั้น ทำไมเราไม่ให้หมอช่วยให้จบๆ ไปเลยล่ะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาหว่านกันอยู่อย่างนี้ ไม่ต้องเจ็บแล้วก็ไม่ต้องเหนื่อยด้วย” คนเจ้าเล่ห์ถึงกับหน้าเหวอ ก่อนจะรีบตั้งสติหาข้ออ้างมาลบล้างความคิดของเธอ

“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าถ้าให้หมอช่วยแล้วจะไม่เจ็บ เผลอๆ อาจะเจ็บกว่าที่ผมทำหลายเท่าก็ได้ อีกอย่างทำแล้วก็ใช่ว่าจะท้องร้อยเปอร์เซ็นต์ซะเมื่อไหร่ อัตราการท้องก็พอๆ กับวิธีของผมนั่นแหละ แต่เชื่อเถอะว่ามันวุ่นวายกว่าวิธีผมเยอะ ไหนจะต้องฉีดยาซ้ำๆ ทุกวัน แล้วไหนจะต้องขึ้นขาหยั่งเปิดโน่นเปิดนี่ให้ทั้งหมอทั้งพยาบาลดูอีก แต่ถ้าใช้วิธีผมล่ะก็ ผมก็จะเป็นคนเดียวที่จะได้ดูของคุณ และผมก็จะเป็นคนเดียวที่ฉีดยาให้คุณ รับรอง...ว่าเข็มของผมจะไม่ทำให้คุณเจ็บ ตรงกันข้าม...คุณจะมีความสุข จนอยากได้เข็มของผมไว้ในครอบครอง คิดดูดีๆ นะว่าคุณจะไปต่อโดยขอให้ผมช่วย หรือคุณจะกลับไปเริ่มนับหนึ่งใหม่ แล้วก็เจ็บตัวใหม่ โอ! ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เท่ากับว่าไอ้ที่เราทำกันมามันจะต้องเสียเปล่า คุณเองก็จะต้องเสียตัวฟรีไม่มีลูกติดท้องกลับไปน่ะสิ” ถ้านี่คือแผนเสนอการการขาย เขาต้องได้เป็นพนักงานขายดีเด่นแน่ๆ ก็เล่นอวดอ้างสรรพคุณกันขนาดนี้