เขาค่อยๆ ผละออกไป ฉันเริ่มสอนต่อ
“คุณหมอเริ่มร่อนแป้งได้เลยค่ะ แป้งกับมัทฉะ แล้วเอาตะกร้อมือตะล่อมให้เข้ากันพยายามอย่าใช้เวลามาก”
ระหว่างที่รอเขาตะล่อมแป้ง ฉันก็กรุพิมพ์ด้วยกระดาษรองอบเตรียมไว้
รู้ตัวอีกทีเหมือนมีเงาสูงทาบมาจากด้านหลังเลยหันไปมอง
“อะ..!!” คนตัวสูงยืนชิดตัวฉันด้านหลังแล้วยังก้มหน้าจนแก้มแทบจะชนกัน โดยที่มุมปากของเขามีรอยยิ้มบางๆ
“หมอ หมอคะ เขยิบออกไปหน่อยสิ”
“คุณยังไม่สอนผมทำอันนี้เลย ผมอยากดู”
“แล้ว..”
“ผมตะล่อมแป้งเสร็จแล้วครับ ผมทำถี่ๆ แบบที่คุณชอบไง”
โอวว ไม่รู้จะโต้ตอบประโยคไหนก่อนดี เขาทำดาเมจแรงมาก ทุกคำเลย
“เอาเป็นว่าคุณหมอเขยิบออกไปก่อนเดี๋ยวฉันสอนค่ะ ไม่ยากหรอก”
เขาก็ทำตาม แต่ไม่รู้ทำไมถึงมียิ้มแปลกๆ ด้วย
“อันนี้แค่ตัดกระดาษรองอบนี่ให้ได้พอดีกับถาดอบเท่านั้นเอง”
“คุณทำสวย” แล้วไม่มองถาดละคะ
“ขอบคุณค่ะ ฉันฝึกมาบ่อยแล้ว คุณหมอเทเนื้อขนมที่เราผสม
