Çakır/Leyla
Betül'ün oyun önerisiyle içimde bir fırtına kopuyordu. Zaten gecenin tuhaflığı yeterince sinirlerimi germişti, bir de oyunlarla daha fazla gerilimi kaldıramayacak gibiydim. Kaşlarımı çatıp Betül'e baktım, “Ne gerek var böyle oyunlara? Zaten birazdan herkes evine dağılır,” dedim, sesimdeki tahammülsüzlük açıkça hissediliyordu. Aslında istediğim şey, bu karmaşanın bir an önce bitmesiydi.
Kerim'in Leyla’ya yakın durması, hatta bazen kolunu onun omzuna rahatça atması içimi iyice kemiriyordu. Her saniye onları izlemek beni çileden çıkarıyordu. Bir yandan Kerim’e gerçek hislerimi söyleyememiş olmanın pişmanlığı, bir yandan da Leyla’nın ona gösterdiği sıcaklık içimi yiyip bitiriyordu. Yağız haklıydı, kendi karımı başka bir adamın yanında bırakmıştım, şimdi de bu durumun ağırlığıyla
