Karan Alp’in gözlerindeki dehşeti gördüm. Alnıma yasladığım soğuk namlu beni asla korkutmuyordu çünkü gözüm şu an hiçbir şey görmüyordu. Artık dayanamıyordum. Gücüm kalmamıştı. Bir şeyler bana fazla geliyordu. Ben bu kadarını kaldırabilecek kadar güçlü biri değildim. Bu zamana kadar dayanabilmem bile büyük bir mucizeydi. Şu an aklımı kaybetmiş gibiydim. Büyük bir çığlık atmak istiyordum.
Karan Alp’in eli havada kalmıştı. Benim sırtım da duvara dayalıydı. Oradan güç alıyordum. Ne zaman bir şeye yaslanmadan güçlü olabilecektim? Hiçbir zaman… Ben asla güçlü olamayacak kadar zavallı biriydim.
“İndir o silahı, Minel! İçi dolu! Bir kaza çıkacak! Tamam, hadi bana ver onu!”
Elini uzattığı gibi “Dokunma!” diye çığlık attım.
Karan Alp’in yüzündeki o ifade şu an korktuğunu gösteriyordu. Korks
