Karan Alp
“Minel gidiyoruz!”
Gözleri kan çanağına dönmüştü. Ağlamıştı, devam da ediyordu. “Ama Rojin içerideyken lütfen gitmeyelim. Aklım onda kalır. Söz veriyorum, hiçbir şey yapmam. Yalvarıyorum, Karan Alp!”
Bana yalvardı ama gitmemiz gerekiyordu. O burada duramazdı. “Babamlar geliyor. Seni görmemeleri gerekiyor. Kısaca sen burada olmamalısın.”
Yüzü düştü. Dolu gözleriyle bana baktı. Acıyla kafasını salladı. “Haklısın. Ben burada olmamalıyım. Ben buraya ait değilim.”
Ne derse söylesin burada olmamalıydı. “Hadi.”
Önümden yürümeye başladı. Belinden kavrayıp hızlı adımla onu hastaneden çıkarttım. Babamlar gelip onu burada görmemeliydi. Tek amacım, babam öğrenmeden ailesini bulmaktı ki Alaz yakında bulacaktı. Çalışmalara başlamıştı. Amacıma ulaştıktan sonra da Minel diye biri hay
