“คนเยอะเป็นบ้า... เด็กก็ร้องไห้ลั่นไปหมด ไม่มีโรงพยาบาลที่อื่นแล้วเหรอเสาร์” การันต์บ่นพึมพำด้วยความหัวเสีย เขานั่งกอดอก ถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก ยิ่งด้านหลังมีเสียงเด็กอ่อนร้องกระจองอแงก็ยิ่งรู้สึกปวดประสาท
ให้ตายเถอะ มาสุราษฎร์ฯ รอบนี้ มีแต่ความซวยถามหา
“ทำแผลแป๊บเดียวเองครับ คุณกันต์ ไม่เสียเวลาหรอก อันที่จริงมีโรงพยาบาลเอกชนอีกแห่ง แต่อยู่ไกลครับ นอกเมืองโน่น... ที่นี่ใกล้กว่าเยอะ”
“ไอ้บรรจงนี่มันเป็นอะไรของมัน... วันก่อนก็ขับรถไปชนเขา วันนี้ก็ดันเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ไปชนป้ายหัวแตกเข้าอีกรอบ” ชายหนุ่มยังคงบ่นไป ส่ายหน้าไป โชคดีที่ได้เคลียร์งานในบริษัทลุล่วงแล้ว จึงไม่ต้องร้อนใจเรื่องสำคัญที่สุด
“ผมให้บรรจงนั่งเครื่องกลับกรุงเทพฯ ดีไหมครับ แล้วผมจะเป็นคนขับรถแทนเอง” วันเสาร์เสนอ
“เออ... เอาแบบนั้นแหละ ขืนให้มันขับนะ มีหวังได้พักยาวอยู่ที่วัดแถวนี้แน่” ถึงจะรู้สึกรำคาญขนาดไหนเขาก็ยั
