กระทั่งลงมายังชั้นล่าง ยามรักษาความปลอดภัยคนเดิมก็วิ่งหน้าตื่นออกมาด้วยความตกใจ และสงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปวุ่นวายมากนัก
บรรจงรีบวิ่งไปเอารถที่จอดอยู่ใต้อาคารมารับทุกคน วาปีมองลูกไม่ได้คลาดสายตา วันเสาร์พาเธอมานั่งยังเบาะด้านหลังกับการันต์และลูก ส่วนเขาก็เดินวนไปนั่งข้างคนขับ
“ฉันต้องคิดบัญชีกับเธอหนักแน่... โทษฐานพาลูกหนีหายมาเป็นปีๆ แล้วจำเอาไว้ด้วย ว่าอย่าทำอะไรที่ไม่ได้อยู่ในข้อตกลงของฉันอีก” แล้วเขาก็ส่งลูกคืนให้
วาปีรับลูกมากอดหอมด้วยความรักและคิดถึง ทั้งๆ ที่ไม่ได้อยู่ห่างไกลกันมากมาย แต่สำหรับเธอ แค่นี้... ก็เหมือนเขามาพราก ตัดขั้วหัวใจไปทั้งยังเป็นๆ
“ฉันจะไม่ขัดคำสั่งคุณอีกแล้ว ขอแค่อย่าให้ฉันกับลูกอยู่ห่างกันก็พอ แกติดฉันมาก เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ถ้าไม่มีฉัน แกต้องร้องไห้ไม
