หญิงสาวเลือกให้พอดีกับจำนวนคนในร้าน จากนั้นก็เดินซื้อของกินอีกเล็กน้อย ก่อนจะข้ามไปยังถนนฝั่งตรงกันข้าม เพื่อแวะร้านขายอุปกรณ์งานฝีมือ และพาลูกกลับห้องพักก่อนพระอาทิตย์จะลาลับขอบฟ้า
ตกกลางคืน เมื่อกล่อมให้กมลมาตาหลับแล้ว เธอก็นำเอาแคคตัสที่ซื้อมาห่อด้วยผ้ากระสอบ แล้วเขียนแสดงความขอบคุณลงในกระดาษโน้ตแปะติดเอาไว้ แต่งโบด้วยริบบิ้นผ้าอย่างบรรจงจนครบทุกกระถาง ก่อนจะนั่งมองผลงานของตัวเองอยู่ชั่วครู่ด้วยความพึงพอใจ
“หวังว่าทุกคนคงชอบนะคะ”
หลังจากนั้นหญิงสาวในชุดนอนผ้าซาตินก็เดินไปนั่งบนเตียง ก้มลงหอมแก้มนุ่มๆ ของกมลมาตาที่กำลังหลับพริ้ม รู้สึกมันเขี้ยวเป็นนักหนา อยากกัดอยากกอดรัดฟัดเหวี่ยงแรงๆ แต่ลูกก็ยังตัวเล็กนัก ยังเป็นทารกตัวน้อยๆ เหมือนตุ๊กตาก็ไม่ปาน
“รีบๆ โตนะคะตาปี ลูกรักของแม่...” ว่าแล้วก็ก้มลงหอมแก้มยุ้ยอีกครั้ง ก่อนจะปิดโคมไฟที่หัวเตียง แล้วล้มตัวลงนอนข้างบุตรสาว
เช้าวันต่อมา
