บทที่2 โจร กับ หญิสาว
1847 Words
บทที่2
โจร กับ หญิสาว
รินลดาคิดไม่ออกว่าจะตอบคำถามยังไง แต่รู้แน่ชัดว่า ชายที่นั่งข้างต้องสู้แน่ๆ เพราะ ตอนนี้เขาเกร็งตัวเตรียมจะชักปืนออกมาจากเอวแล้วในขณะนี้
“ตรวจอะไรกันเหรอค่ะ?คุณตำรวจ”
ป้าที่นั่งอยู่ทางด้านหลังของรินลดาไปอีกสองแถว ถามนายตำรวจที่ถามเมื่อครู่
“อ้อ..ไม่มีอะไรหรอกครับป้า..เราก็ตรวจกันตามปกตินะครับ”
“โอ้ย..หยุดรถเมล์ตรวจละเอียดขนาดนี้ ไม่ปกติแล้วข้า..คุณตำรวจ ป้าว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวกับท่านผู้นำฝ่ายค้านจะเดินทางมาปราศัยในย่านนี้ ใช่หรือเปล่าคะ คุณตำรวจ?”
นายตำรวจหนุ่มยิ้มแต่ไม่ตอบ ก่อนคุณป้าคอการเมืองที่รู้มาก จะยกมือตบขาฉากใหญ่แล้วพูดเสียงสะใจ
“นั่นไง..มันผิดซะที่ไหนละ ข่าวที่ว่า..จะมีการลอบยิงท่านผู้นำฝ่ายค้านตอนที่ท่านมาปราศัยที่นี่”
นายตำรวจยิ้มอีกครั้ง กับเรื่องลับสุดยอดของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ที่ป้าแก่ๆคนหนึ่งก็ยังรู้
“เอาละ ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความร่วมมือ “
นายตำรวจที่บั้งบนบ่าระบุยศจ่า กล่าวขึ้นก่อนเขาจะเดินนำนายตำรวจอีกสองนายลงจากรถโดยสารประจำทางไป
ขณะเกิดเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่จากหญิงสาวที่ถูกถาม
..หือ..เกือบตายแล้วเรา..
รินลดาหายใจโล่ง พร้อมจะพยายามยกหัวที่ซบไหล่ของบุรุษนิรนามขึ้น แต่มือใหญ่กดหัวหญิงสาวไว้ให้อยู่ในท่าเดิม
..อีหยังวะ.(อะไรวะ).
รถเมล์เริ่มออกตัว ขณะรินลดาคิดสับสน ก่อนจะรู้ว่าแขนใหญ่ที่โอบรอบคอของเธอจะกอดกระซับขึ้น
..เอ้ย หรือว่า เขาคือโจรข่มขื่น..
หญิงสาวคิดถึงสิ่งเลวร้าย แต่ตัวเธอกับขยับเข้าแนบร่างใหญ่ตามแรงกอดแบบน่าอาย
“.......”
รินลดานิ่งคิด แต่คิดอะไรไม่ออก ในขณะที่มือของชายหนุ่มเอื้อมไปจับแขนของเธอที่กอดรอบเอวของเขา ให้กอดกระซับขึ้น
และ หญิงสาวก็ไม่รังเรที่จะใช้แขนกอดร่างหนานั้นแน่นขึ้นตามประสงค์
..เอาสิอยากให้ทำอะไร ฉันจะจัดให้ ก็นายมีปืนนี่..
รินลดาหายใจถี่ขณะนั่งซบกอดชายที่เธอไม่รู้จัก จนผ่านไปสองป้ายรถเมล์ และแน่นอน..หญิงสาวรู้ว่าอีกแค่สองป้าย มันก็จะถึงป้ายที่เธอต้องลง
หญิงสาวคิดจะพูดบอก ว่า..มันจะถึงป้ายที่เธอจะต้องลงกับชายที่ไม่รู้จัก ก่อนรินลดาจะรู้สึกว่า คนที่เธอกอดขยับ
..นายจะเอายังไงนะ..
หญิงสาวคิด ก่อนจะรู้ว่าหูฟังอีกข้างถูกยัดกลับเข้ามาหูที่เดิมของเธอ ก่อนร่างใหญ่จะลุกขึ้นยืน
..พูดกับฉันสิ..
รินลดาหวังถึงคำขอบใจ หรืออะไรก็ได้ที่เป็นการสื่อสารจากชายหนุ่ม แต่มันไม่เกิดขึ้นเพราะบุรุษนิรนามขยับเดินจากไป
..กริ๊งงงงงงง..
เสียงสัญญาณแจ้งยาว ทำให้รถเมล์คันโตชะลอแล้วหยุดนิ่ง
..เลวมากจะพูดขอบใจกัน สักคำก็ไม่มี..
หญิงสาวคิด ขณะมองชายที่หนีตำรวจได้เพราะเธอ ค่อยๆก้าวลงจากรถโดยสารประจำทาง ก่อนชายหนุ่มจะเดินลัดเลาะไปตามทางเท้า เหมือนกับว่า..เมื่อครู่ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
..แต่เอ๊ะ ฉิบหายแล้ว..
รินลดาใจหายเมื่อรู้ว่าแว่นที่เธอใส่ตอนนี้ โจรหนุ่มลืม..
“จอด..จอด..ก่อน..ค่ะ”
.........................................
หญิงสาวพยายามเดินเร็ว ไปตามทางเท้าที่ผู้คนในเมืองหลวงของไทย ต่างพากันเดินขวักไขว่ในช่วงยามเย็นเช่นนี้
.สุดท้ายมันไร้วี่แววผู้ที่เธอจะคืนของ
..ไปไหนแล้ว นะ..
รินลดาพยายามมองไปตามทางเดินที่เธอคิดว่าชายที่เธอพึ่งกอดจะไป
แต่..หญิงสาวกับมองไปเห็นผู้คนกำลังแตกตื่น ก่อนรินลดาจะเห็นเด็กนักเรียนอาชีวะกลุ่มใหญ่กำลังวิ่งไล่กันมา
“ต้น..”
รินลดาเพ้อชื่อน้องชายคนเดียวของเธอ เมื่อหญิงสาวมองเห็นเขาวิ่งหน้าตั้ง เพื่อหนีนักศึกษาต่างสถาบันสองถึงสามคนวิ่งไล่หลังมาทางเธอ
“พี่..พี่ริน หลบไป”
“อะ..อะ..ไร กันต้น..”
ช้าไป เมื่อต้นที่อยู่ในชุดนักศึกษา เชถล่ำล้มลงตรงหน้าของผู้เป็นพี่ เพราะแรงถีบจากกลุ่มคู่อริ
“เอ้ย..ต้น!”
ผู้เป็นพี่ร้องเสียงตะหนก ขณะรีบเข้าไปกันนักเรียนต่างสถาบันกับน้องชายเอาไว้ เพื่อหมายจะไม่ให้พวกนั้นเข้ามาทำร้ายน้องชายที่ล้มหน้าคะม่ำไปนอนบนพื้นเมื่อครู่
“หยุด..พวกแกหยุด..นะ”
“หลีกไป..ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
เด็กอาชีวะหนึ่งในสามร้องตะว้าดใส่รินลดา ที่ยืนตาตื่นขวางเพื่อไม่ให้พวกนักเรียนนักเลงเข้าไปทำร้ายผู้เป็นน้อง
“ไม่.. ฉัน..ฉัน..เป็นพี่เขานะ..”
“อ้อ ดีเลย..งั้นจะจัดให้ทั้งพี่ทั้งน้องเลย”
นักเรียนอาชีวะสายรุม พูดจบก็เดินเข้าหารินลดาแบบประสงค์ร้าย
..เอ้ยตายแล้ว แบบนี้ต้องมีพระเอกมาช่วยเราสิวะ”
หญิงสาวที่ติดนิยายงอมแง่ม คิดได้แค่ตามแบบนิยายที่เธอชอบอ่าน จนจินตนาการนั้นสร้างฝันให้เธอว่า
..มันจะต้องมีสักวันเรื่องราวในนิยายมันจะต้องมาเกิดขึ้นกับตัวเธอเองบ้างไม่วันใดก็วันหนึ่ง
“หลีก.. ไม่งั้นกูตบ”
เสียงขู่ดังเต็มสองหูรินลดา ก่อนเธอจะหลับตาแล้วก้มหัวลงเพราะเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาคนหนึ่งยกมือง้างขึ้น หมายจะทำร้าย
..เซี้ย..พระเอกไม่มีจริง..ตายแล้วเรา..
หญิงสาวคิดขณะเกร็งตัวเพื่อรับแรงจากการตบ
..พรึบ..
“โอ้ย..”
เกิดเสียงคนร้องเพราะเจ็บปวด ทำให้รินลดาค่อยๆหรี่ตาขึ้นมามองสถานการณ์
ก่อนหญิงสาวจะเห็นนักศึกษาที่จะทำร้ายเธอล้มหงายลงกับพื้น
..เอ้ย อะไรกันวะ..
หญิงสาวใจระทึกคิด ก่อนจะลืมตามองนักเลงวัยเรียนอีกคนที่ขยับพุงเข้ามา ทำให้พระเอกในฝันของรินลดาเตะเข้าตรงก้านคอของผู้ประสงค์ร้าย จนมันต้องเซถล่าลงไปนอนคล่ำหน้ากับพื้นอีกคน
..คุณ คุณ มาแล้วจริงๆ..
รินลดารู้สึกได้ถึงอารมณ์แห่งจินตนาการที่มันกำลังเป็นความจริง
ทำให้หญิงสาวจ้องบุรุษที่เธอคิดว่าเขาไม่มีอยู่จริง และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นขณะนี้ มันตอบโจทย์ของรินลดาแล้วว่า ฮีโรในนิยายนั้นมีจริง
“เอ้ย..มึง..”
แต่ขณะนี้เรื่องยังไม่จบ เพราะตอนนี้นักศึกษาคนสุดท้าย ดึงเอามีดยาวกว่าคืบออกมาถือไว้ในมือ แล้วย่างก้าวเข้าหาชายหนุ่มที่รินลดากำลังตามหา
หญิงสาวมองหน้าหล่อ ขณะที่เขาค่อยๆเปิดชายเสื้อแจ๊คเก็ตออกเล็กน้อย
แต่มันก็มากพอ ที่จะทำให้เด็กหนุ่มตาเหลือกเมื่อมันมองเข้าไปเห็นวัตถุสีดำที่เน็บอยู่ข้างใน
หญิงสาวไม่สนนักศึกษาคนสุดท้ายที่เปลี่ยนความคิดด้วยการรีบเข้าไปพยุงเพื่อนทั้งสองคนบนพื้นให้ลุกขึ้น ก่อนที่พวกมันจะพากันรีบวิ่งหนีไปจากบริเวณนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้
“ไป..ไป..มันมีปืน..เร็ว..”
รินลดากำลังเปลี่ยนความคิดที่เธอเคยคิดว่า บุรุษข้างหน้าเท่กว่าหล่อ
เพื่อ..เปลี่ยนไปเป็น ..ทั้งเท่ทั้งหล่อเท่าๆกัน..
“พี่รินครับ ยืนเฉยทำไม?รีบขอบคุณพี่เขาสิครับ”
เสียงต้นน้องชายพูดขึ้น เพราะเขาเห็นพี่สาวจ้องหน้าชายที่มาช่วยให้เขาพ้นอันตรายยืนนิ่งอยู่นาน
“อุย..เออ..อะ เออ..ขอบคุณ นะ..นะ คะ”
เป็นการสบตาครั้งแรกของรินลดากับบุรุษนิรนาม แต่มันก็ทำให้ใจของหญิงสาวไหวสะท้าน เมื่อดวงตาคู่ที่มองมา มันช่างน่าเกรงใจ แถมมันยังสร้างความหวั่นไหวให้แก่เธอ
และตอนนี้หญิงสาว รู้สึกหวั่นเกรงว่าใบหน้าที่เขาได้มองมาพบ มันจะไม่ถูกใจเจ้าของดวงตา
..ฉิบหายแล้ว หน้าก็ไม่ได้เติมตั้งแต่เที่ยง ผมก็ไม่ได้จัด โธ่ๆๆ เขาจะมองเรายังไง..วะนี่ โธ่ๆๆ..
รินลดาคิดแบบไร้ซึ้งความมั่นใจสุดๆ ขณะหลุบตาลงต่ำ เพื่อหลบสายตาที่จ้องมา
“.......”
หญิงสาวที่เขินอายเห็นชายหนุ่มยื่นมือมาหยิบเอาแว่นเรย์แบนด์ดำที่แน็บอยู่ที่อกเสื้อของเธอ
“พี่ครับ..ขอบคุณครับ”
ต้นรีบกล่าวขอบคุณขณะชายผู้มาช่วย พยักหน้ารับทราบ
แล้วใช้หลังมือเอื้อมไปเช็ดแก้มของรินลดาเบา ก่อนที่ร่างสูงจะหันหลังกลับ แล้วค่อยๆเดินจากพี่สาวและน้องชายไป
“ต้น..ต้น หน้าพี่เลอะเหรอ..”
“โธ่..เอ๋ยพี่ริน? ก็เวลาพี่อ่านนิยายสนุกทีไรน้ำลายพี่ก็ไหลทุกทีและพอมันไหลก็ใช้มือเช็ด คาบน้ำลายมันก็แห้งเต็มแก้มพี่นะสิ”
รินลดาหลับตาปี๋ พร้อมหยี่หน้าสวย แสดงถึงอารมณ์ผิดหวัง เพราะเรื่องน่าอายแบบนี้ มันไม่ควรจะมาเกิดขึ้นในตอนนี้เลย
“เออ..พี่ริน.. ต้นเจ็บตรงไหนไม่เคยสน สนแต่หน้าตัวเองอยู่นั่นแหละ”
สิ้นคำของผู้เป็นน้อง รินลดากลับมาทำหน้าเหร่อหล่า ขณะพูดสำเนียงเข้ากับใบหน้า
“เรอะ?..”
“โธ่พี่ริน...”
“หยุดเลยต้น ไปมีเรื่องจนถูกไล่ตีมาจนเกือบตาย นั่นมันยังเป็นคดีอยู่นะ”
“พี่รินครับ ผมบาดเจ็บนะเห็นไหม?ครับ..”
ต้นโชว์แผลถลอกตรงบริเวณข้อศอกให้รินลดาดู
“ได้ๆ เรากลับไปทำแผลกันที่บ้านก่อน เรื่องอื่น..ค่อยมาเคลียกัน”
“แล้วพี่รินไม่คิดจะตามไปถามชื่อพี่ คนที่มาช่วยเราเอาไว้หรอกเหรอ?ครับ”
“ไม่”
รินลดาปากไม่ตรงกับใจอีกครั้ง ขณะเดินเข้าไปพยุ่งน้องชายเพื่อจะพาเขากลับบ้าน
..พลาดๆๆทำไมเราไม่ตามไปถามชื่อเขานะ โง่ๆๆ จริงๆเลยเรา แงๆๆ..
รินลดาคิดเพราะความปากดีของเธอ มันได้นำพาให้เธอพลาดอีกครั้ง
..........ติดตามตอนต่อไป........
(เขียนผิด ใช้คำผิด ใช้คำไม่สุภาพ หรือมีข้อผิดพลาดใดๆ ขออภัยครับ)
ส่งท้ายบทที่ 2
รินลดา คือนักอ่านนิยายตัวยง ดังนั้นจินตนาการของเธอเป็นเลิศไม่แพ้ใครแน่ๆ และ นิยายที่เธออ่านนี้แหละ คือต้นเรื่องของนิยายเรื่อง”รีดเด้อร์ ..ยอดรัก”
สำหรับบุรุษที่จะมาเกี่ยวข้องกับนิยายของรินลดา มันจะด้วยเพราะสาเหตุใด ก็รอให้ท่านตามอ่านนิยายเรื่องนี้..ครับ
กระซิบแผ่ว/บีติพร
Great novels start here
- Writer
