“มุกขอโทษ”
“ฉันรับคำขอโทษของเธอแล้ว และออกไปจากห้องนี้ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”
“เชน...”
“หรือจะให้ฉันเรียกตำรวจ”
“เชนไม่กล้าหรอก”
“เหรอ...” เขาครางก่อนจะกด 191
“ก็ได้ๆ ถึงไม่มีเชน มุกก็ไม่คนชอบมุกอีกเยอะแยะ” เธอพูดปลอบใจตัวเอง เชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งๆ
“ตามสบายเถอะ”
เขาผายมือ พอเธอและเพื่อนออกไปแล้ว เขาก็ปิดประตูทันที
“เป็นยังไงบ้าง”
เขาถามคนที่ยืนหน้าซีดอยู่ด้านหลัง เธอส่ายหน้าไปมาบอกว่าไม่เป็นอะไร
“ทีหลังอย่าเปิดประตูให้คนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักอีก มันอันตรายมากรู้ไหม”
เขาดึงเธอไปนั่งตัก กอดเอาไว้หลวมๆ
“เขารักคงพี่เชนมาก”
“อย่าพูดถึงอดีตหรือคนอื่น พี่หมดรักเขาแล้ว ปัจจุบันพี่รักคนที่กำลังนั่งตักพี่อยู่คนนี้มากกว่าครับ”
“ค่ะ” เธอรับคำก่อนจะอมยิ้ม
“คิดถึงจังเลย”
“แน้... ห่างกันไม่กี่ชั่วโมงเองนะคะ”
“ก็มันคิดถึงนี่นา” เขาอุ้มเธอเข้าห้องนอน
“เขาจะมาอีกไหมคะ”
เธอหมายถึงแฟนเ
