ชีค หัวใจทระนง

บทที่1(จบ)

แม้มัยมูนะห์จะห้าม ทว่านางทาสสาวน้อยไม่ยินยอมให้ใครมาทำร้ายและเหยียดหยามนายสาวแสนสวยของตนเองโดยไม่ได้รับการสั่งสอน ซัยตูนสบโอกาสเมื่อเห็นธิดาสาวปากเสียของชีคอับดุลรอชีดคนนั้นเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำรวมของตำหนักพร้อมสาวใช้ประจำตัว ห้องอาบน้ำกว้างมีอ่างน้ำวนขนาดใหญ่และเตียงนวดตัวอยู่ใกล้ๆ ธิดาและสนมที่พักอยู่ในตำหนักนี้หลายคนจึงชอบใช้ ดีกว่าอาบในห้องน้ำเล็กๆ ภายในห้องนอนตนเอง

“ตายแล้วบ่าวลืมหยิบครีมอาบน้ำที่คุณเพิ่งซื้อใหม่มา รอสักครู่นะเจ้าคะ” ทาสผิวขาวรีบวิ่งออกไปจากห้อง เมื่อนายสาวของตนเปลื้องผ้านอนรอให้นวดน้ำมันอยู่บนเตียงแล้ว

“ไปเร็วๆ เข้า” เสียงไม่พอใจดังขึ้นเมื่อสาวใช้ทำงานในหน้าที่บกพร่อง ก่อนจะหลับตาอย่างปลดปล่อย ผ่อนคลายร่างกายที่สลัดพันธนาการของเสื้อผ้าแบบอาหรับโบราณ มานุ่งลมห่มฟ้ารอการนวดเฟ้นจากสาวใช้ ก่อนจะลงแช่น้ำอุ่นผสมผสมไพรประทินผิวซึ่งปฏิบัติเป็นประจำ

ประตูห้องอาบน้ำค่อยๆ แง้มกว้างพอให้ร่างขนาดไม่ใหญ่นักสอดแทรกตัวเข้ามาได้แล้วปิดสนิท ก่อนจะลงกลอนแน่นหนาอย่างเบามือเพื่อไม่ให้เกิดเสียง อันจะเป็นสัญญาณให้ร่างที่นอนเปล่าเปลือยล่วงรู้ได้ แล้วเดินย่องเข้าไปใกล้กองเสื้อคลุมที่ถอดวางอยู่ในตะกร้าใบเขื่อง มือคล้ำล้วงลงไปหยิบชุดคลุมยาวแล้วเดินตรงรี่ไปที่เตียง ซึ่งธิดาเคราะห์ร้ายของชีคอับดุลรอชีดกำลังนอนคว่ำหลับตาพริ้มสบายอารมณ์ ชุดคลุมยาวใหญ่ตวัดคลุมศีรษะของคนนอนทอดกายสบายแล้วพันตลบยัดเข้าไปในปากเพื่อมิให้ส่งเสียง ทั้งยังปกปิดดวงตาจนมองไม่เห็น แม้เธอจะดิ้นรนพยายามใช้มือรั้งผ้าเพื่อปลดปล่อยตนเอง ทว่ากลับรู้สึกถึงแรงกดหนักหน่วงบนแผ่นหลังเหมือนคนขึ้นมานั่งทับ แม้พยายามดันตัวขึ้นแต่ไม่เป็นผล ผ้าที่พันตลบอยู่ทั้งศีรษะอุดปากอุดจมูกบางส่วนจนหายใจลำบาก เรี่ยวแรงที่ขัดขืนจึงลดน้อยถอยลงไป ก่อนจะถูกคนที่อยู่บนแผ่นหลังจับศีรษะเธอโขกกับพื้นของเตียงไม้นับครั้งไม่ถ้วน จนเธอคิดว่าสมองอาจระเบิดออกมานอกศีรษะ พร้อมกับความเจ็บปวดที่กระหน่ำลงมาแบบไม่ยั้ง และสิ่งสุดท้ายที่สัมผัสคือแรงกระแทกบนแผ่นหลังชนิดกระอักโลหิตออกมาทางปาก ก่อนทุกอย่างจะหยุดนิ่งไม่รับรู้ถึงการรุกรานจากคนที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร ไม่มีการดิ้นรนอย่างเจ็บปวดและตกใจของร่างที่ถูกกระทำ เหยื่อหมดสติแน่นิ่งไป คนทำยิ้มกว้างก่อนรีบรุดออกไปจากห้องอาบน้ำ

“ว้าย! เกิดอะไรขึ้น” เสียงสาวใช้ร้องเอะอะ เมื่อกลับเข้ามาพบว่านายสาวนอนแน่นิ่ง แผ่นหลังเปลือยเปล่ามีรอยเท้าคนประทับอยู่ชัดเจน ศีรษะถูกคลุมด้วยชุดคลุมที่เจ้าตัวถอดวางไว้เมื่อครู่ สาวใช้รีบวิ่งเข้าไปนำชุดคลุมที่พันตลบอยู่ออกให้ผู้เป็นนาย ก่อนจะพบว่านายสาวนั้นหมดสติ ใบหน้าแดงช้ำ เลือดสดไหลออกจากปากและแผลแตกบนหน้าผาก

“ช่วยด้วย!”

เหตุการณ์ในครั้งนี้จับมือใครดมไม่ได้ แม้จะมีคนสงสัยว่าเป็นการกระทำของมัยมูนะห์ ทว่าร่างกายที่บอบช้ำของมัยมูนะห์เองไม่อำนวยสักนิด จะโยนความสงสัยและความผิดให้ซัยตูน นางทาสผิวเข้มที่สนิทสนมและให้ความจงรักภักดีกับมัยมูนะห์มากที่สุดก็สุดจะทำ เพราะต่างคาดคิดว่านางทาสที่ซื้อได้ด้วยเงินนั้น คงไม่เหิมเกริมขนาดทำร้ายธิดาของเจ้าผู้ครองรัฐได้ และพระมเหสีเอกผู้เป็นใหญ่ในฝ่ายในก็ไม่ใส่พระทัยจะสืบสวนทวนความ เพราะถือว่าเป็นเรื่องของธิดาจากนางบำเรอเล็กๆ ของชีคพระสวามีทะเลาะกัน แต่ที่แน่ๆ ผู้ที่ถูกลอบทำร้ายต้องรักษาตัวอยู่นานและลดความกระด้างกระเดื่องลงไปได้เยอะ

เจ้าชายกาเบรียนเสด็จกลับจากอังกฤษหลังไปเยี่ยมพระขนิษฐภคินีและพระคู่หมั้นตามคำสั่งของพระมารดา ของฝากซึ่งมัยมูนะห์อยากได้นั้นทรงนำกลับมาประทาน แม้จะขัดเขินตอนรับสั่งให้นางกำนัลที่ตามไปรับใช้เจ้าหญิงบิชาเราะห์เลือกซื้อให้ เมื่อทรงนำกลับมาก็กระดากที่จะนำมาให้มัยมูนะห์ซึ่งมีศักดิ์เป็นพระเชษฐภคินีต่างมารดาด้วยพระองค์เอง มหาดเล็กจากตำหนักมกุฎราชกุมารจึงนำมาฝากให้นางกำนัลตำหนักใน เพื่อมอบให้มัยมูนะห์อีกต่อหนึ่ง เสียงซุบซิบนินทาจึงมีขึ้นทันทีที่มหาดเล็กกลับไป

“ทำไมไม่มีของฝากพี่น้องคนอื่น แต่ฝากมัยมูนะห์ หรือเรื่องที่มันถูกโบยนั้นเป็นความจริง”

“ไม่มีมูลคุณนมจะทูลฟ้องหรือ”

“แม่ตัวเป็นแค่นางบำเรอ สงสัยอยากยกระดับตัวเองเป็นพระชายากระมัง ไม่เจียมตน กับแค่ชนเผ่าใช้แรงงาน”

“เอามานี่ ของประทานทำไมไม่เอาไปให้คุณมัยมูนะห์ หรือจะงุบงิบเก็บไว้ ข้าจะฟ้องเจ้าชาย” ซัยตูนแย่งถุงที่มหาดเล็กนำมาฝากให้มัยมูนะห์ แล้ววิ่งไปทางห้องพักของนายสาวที่มักเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ด้วยแผลถูกโบยยังไม่หายสนิท

นางทาสที่ปล่อยให้ทาสวัยรุ่นผิวคล้ำแย่งของไปจากในมือได้แต่ยืนมองกระฟัดกระเฟียด ไม่กล้าแย่งคืนด้วยกลัวอาญา หากงุบงิบเก็บของที่ประทานมาไว้เสียเองหรือไม่นำส่งเจ้าของ

ซัยตูนเคาะประตูแบบกระหน่ำด้วยอาการดีใจที่แย่งของมาให้นายสาวได้ และตื่นเต้นอยากเห็นของประทานในถุงเสียเหลือเกิน

“คุณขา เจ้าชายกาเบรียนให้มหาดเล็กเชิญของมาประทาน เจ้าค่ะ”

บานประตูเปิดออกเร็วทันใจ สาววัยรุ่นเจ้าของห้องยิ้มพร้อมยื่นมือออกมารับรวดเร็วด้วยความดีใจ

“ไหน กาเบรียนมาเมื่อไหร่” เวลาที่ไม่มีคนอื่น มัยมูนะห์มักขานพระนามตรงๆ

“ให้มหาดเล็กนำมา ขอบ่าวเข้าไปดูด้วยได้ไหมเจ้าคะ” ซัยตูนเองก็อยากเห็นของประทานนั้นยิ่งนัก ข่าวว่าทรงนำมาจากเมืองอังกฤษทีเดียว

มัยมูนะห์พยักหน้าอนุญาต ทาสสาวผิวคล้ำจึงเดินตามเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลงกลอนเช่นทุกครั้ง เพราะหน้าต่างมีหูประตูมีช่องฉันใด ห้องนอนที่ไม่ปิดลงกลอนแน่นหนา ก็ย่อมมีช่องทางให้พวกสอดรู้สอดเห็นหาทางบุกรุกเข้าไปฉันนั้น เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งมัยมูนะห์กำลังใช้ให้ซัยตูนช่วยวัดตัวเพื่อตัดเย็บเสื้อผ้า เมื่อได้ผ้าพระราชทานประจำปีมา แม่ทาสสาวอันมีนายอื่นดันพรวดพราดเข้ามา เพราะหวังจับพิรุธสองคนที่ว่ามีความสัมพันธ์เกินบ่าวและนายตามคำนินทา และพวกนางต้องหน้าแตกกลับไป เมื่อเห็นทั้งสองช่วยกันวางแบบตัดผ้าและเย็บด้วยมือ ดังนั้นทุกครั้งที่อยู่ในห้องมัยมูนะห์จึงลงกลอนแน่นหนา

ทาสสาวผิวเข้มใบหน้าคล้ำดำม้านขึ้น ยามเพ่งมองเสื้อชิ้นน้อย ที่วางอยู่กลางเตียงนอนอย่างตั้งใจด้วยฝีมือมัยมูนะห์ ซึ่งกำลังลูบคลำแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

กาเบรียนซื้อของที่ข้าอยากได้มาฝากจริงๆ

“อ่า ทำไมทรงประทานสิ่งนี้” ซัยตูนถามขึ้น หลังระงับอาการร้อนผ่าวบนใบหน้า ก็เสื้อชั้นในแบบนั้น ชายหนุ่มที่ไหนเขาจะซื้อให้ผู้หญิงเล่า

“ฉันบอกให้ซื้อเอง ก็เขาถามว่าอยากได้อะไร” มัยมูนะห์ยิ้มในดวงตามีนัยแฝงอยู่

ซัยตูนทำตาโตไม่เข้าใจความคิดของนายสาวนัก แต่เด็กสาวรู้ว่าถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปคนในตำหนักใหญ่ของวังหลังต้องเต้นผาง หรืออย่างน้อยถ้าเข้าหูนางไมนาร่าพระนมของเจ้าชายกาเบรียน คุณนมเจ้าระเบียบอาจมาฉีกอกนายสาวของตนได้

มัยมูนะห์ปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่สวมอยู่กองพื้น หยิบบราเซียร์สีหวานลายลูกไม้บอบบางขึ้นมาลอง มันสวมได้พอดีเหมือนเธอไปวัดไปลองยามซื้อหาเอง

กาเบรียนรู้ขนาดของเราได้ยังไง หรือเธอก็มองฉันอยู่ กาเบรียนยอดรัก!

เรือนร่างโสภาหมุนซ้ายหันขวาอยู่หน้ากระจก ยกทรงสีหวานโอบกระชับรูปทรงของเธอได้อย่างเหมาะเจาะเหมาะสม หญิงสาวพอใจเป็นที่สุด ไม่ใช่พอใจในของฝากชิ้นนี้ แต่พอใจที่คนซื้อช่างเลือกสรรคัดขนาดมาให้พอดิบพอดี ตอนที่เธอกระซิบสั่งนั้น บอกแค่เพียง

ฉันอยากได้ยกทรงลูกไม้สวยๆ เท่านั้นเอง