บนถนนคอนกรีตที่ตัดผ่านทะเลทรายอันกว้างใหญ่ ร่างแบบบางคุ้นเคยกำลังก้าวห่างออกไปอย่างช้าๆ แต่ทว่าระยะห่างนั้นยืดออกไปมากขึ้นรวดเร็วจนน่าใจหาย ทั้งที่เห็นกับตาว่าเธอเดินอย่างเชื่องช้า แต่เมื่อร่างใหญ่กำยำที่มีร่างกระจิริดในวงแขนก้าวตาม ด้วยแต่ละก้าวที่ยาวกว่าจนเห็นได้ชัดกลับตามเธอไม่ทัน ร่างนั้นห่างออกไปจนเกือบลับสายพระเนตร แม้จะร้องเรียกสุดเสียงแต่เธอก็ไม่หันกลับมา
“ธารี!”
เพราะเสียงร้องเรียกดังในความฝันนั้น ทำให้ทรงตกพระทัยตื่นหลุดพ้นจากสุบินนิมิต และเสียงเดียวกันนี้ก็เปล่งออกมาแผ่วเบาจากพระโอษฐ์สวยทว่าเหมือนจะสั่นน้อยๆ ทรงผงกพระเศียรขึ้นมอง ธารียังหลับใหลภายใต้วงแขนของพระองค์ที่โอบกอดสองร่าง อัลมาอ์ธิดาวัยไม่ถึงขวบซุกหน้าอยู่ใกล้อกมารดา
ธารียังอยู่ไม่ได้ไปไหน...ทรงขยับเข้าใกล้เพื่อสวมกอดทั้งลูกและเมียให้แนบชิดขึ้น ก่อนจะจับจ้องใบหน้าสวยงามเหมือนจะเก็บรายละเอียดทุกซอกทุกมุมของเธอ ไว้ให้จ
