ในห้องนอนที่หอมหวานด้วยกลิ่นบุหงารำไป ตรงระเบียงที่ยื่นออกไปจากห้องนอนของธารี วรองค์ทรงสง่าใช้ความกำยำของบุรุษรองรับร่างแบบบางของสนมชาวไทยที่ทิ้งน้ำหนักอิงบนแผงพระอุระ สายตาสองคู่ทอดมองไปบนเวิ้งฟ้ายามรัตติกาล ดวงนิศากรกลมโตสาดแสงกระทบผิวกายอาบไล้ไปทั่วทั้งสองร่าง ประดุจเทพบุตรและเทพธิดามารองรับรัศมีสีนวลเย็นอุรา สายลมเอื่อยพัดผ่านผิวที่อาบไล้แสงจันทร์ในช่วงหนาวเหน็บแห่งเวลาค่ำคืน ทำเอาธารีห่อไหล่สั่นสะท้านแม้จะทรงกอดกระชับ แต่อากาศเย็นจัดที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกับเวลากลางวันที่ร้อนระอุ ยังมาซึ่งความเหน็บหนาว จนร่างที่รองรับน้ำหนักตัวและโอบกอดปกป้องทรงรับรู้
“หนาวมากหรือ งั้นเข้านอนเถิด” ทรงประคองธารีเข้ามาในห้องเลื่อนบานประตูกระจกตรงระเบียงแล้วรูดม่านสีหวานปิดเสีย ทันทีที่ประคองให้ธารีลงนอน ก่อนทิ้งพระองค์ลงบรรทมแนบข้างพร้อมไฟในห้องดับลง เสียงประท้วงเบาๆ ก็ดังขึ้น
“อย่า เพคะ”
“ฉันรู้ แ
