EP04 ละครตบตา
1172 Words
"ใช่ ฉันชอบเธอ"
".."
"ชอบก็บ้าแล้ว นี่จะบอกให้นะฉันไม่ได้ดวงตาถึงขั้นเห็นแรดเป็นนางฟ้าหรอกนะที่จะเอาเด็กอย่างเธอมาทำเมีย ยัยเด็กแรด แรดอย่างเดียวไม่พอ ดื้อมากด้วย!" เขาหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวตัวเล็กกำลังทำตัวไม่ถูกและเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง
"พูดอย่างกับฉันชอบนายอย่างงั้นแหละไอ้บ้า! นี่จะบอกให้นะต่อให้ผู้ชายทั้งโลกหายไปแล้วเหลือแค่นายคนเดียวฉันก็ไม่มีทางตาบอดเอานายทำผัวหรอกย่ะ!" เธอเอ่ยแสกหน้าเขาอย่างไม่พอใจทว่าเขากลับเงียบไปเธอเห็นดังนั้นก็ยิ่งได้ใจ!
"เหมือนกันแหละเพราะต่อให้ไม่มีเธอฉันก็ไม่เสียเวลาเอาลูกชายฉันไปเข้าสู่ถ้ำหลวงของเธอเหมือนกันยัยแรด!" เขาเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด เขาไม่ดีตรงไหนใครๆ ก็อยากขึ้นเตียงกับเขาทั้งนั้นมีแค่ยัยแรดนี่แหละที่ตาบอด
"อร๊าย ไอ้บ้า! ฉันไม่ยอมแน่!" ใครจะว่าเธอยังไงก็ได้แต่หากมาว่าน้องน้อยเธอเธอไม่ยอม! คิดได้ดังนั้นก็พุ่งเข้าหาพร้อมกับตบตีชายหนุ่มตรงหน้าไม่ยั้งแรง เรียกได้ว่าหยุม!
"นี่เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอวะ!?" เขาทั้งหลบทั้งจับพยายามต่อต้านเล็บมือยาวๆ ของเธอจนสุดท้ายสิ่งที่ทำให้หยุดชะงัก
หมับ!!
"อร๊าย!!" นั่นแหละมือเขาทั้งสองข้างจับหมับเข้าหน้าอกเธอพอดีเต็มๆ มือจนเธอกรีดร้องอย่างไม่พอใจพร้อมตวัดฝ่ามือตบเข้าเบ้าหน้าหล่อเหลาหน้าฟ้าประทานของเขาเต็มๆ แรง
เพี๊ยะ!!
"โอ้ย! ยัยบ้า!" เขาตวาดลั่นก่อนจะกระชากในหน้าสวยเข้ามาบดจูบจนเธอเบิกตาโพลงอย่างไม่คาดคิดจนเผลอปล่อยมือทำให้กระเป๋าสะพายแบรนด์หรูหลุดลงตามแรวโน้มถ่วง
"อื้อ! อ๋อยอะ!" เธอพูดออกมาเป็นเสียงอื้ออึงเพราะเขาบดจูบลงโทษเธออย่างเอาเป็นเอาตายก่อนจะผละออกช้าๆ และเมื่อเธอเตรียมจะตบหน้าเขาอีกครั้งแต่เขากลับชี้หน้าพร้อมขู่เธอ!
"ถ้าเธอตบฉันจะจูบเธออีก! เอาสิคราวนี้พ่อจะจูบให้ปากเปื่อยไปเลย กล้ามั้ยหละ จูบมาดิ!" นั่นแหละเธอถึงกับสงบปากสงบคำลงในทันทีอย่างเจ็บใจและทำอะไรไม่ได้นอกจากใช้หลังมือถูริมฝีปากตัวเองจนมันบวมเจ่อ!
คอยดูเถอะฉันจะเอาคืนนาย ไอ้ปากหมา! เธอคิดในใจอย่างเครียดแค้นมองดูเขากระตุกยิ้มมุมปากเย้ยหยันตัวเองด้วยความเจ็บใจ
"ทำมาเป็นรังเกียจฉัน เหอะ ปากตัวเองเอาไปดูดควxคนอื่นไม่เห็นทำท่ารังเกียจแบบนี้" เขาเอ่ยพึมพำเบาๆ เพื่อไม่ให้เธอได้ยินและใช่ เธอไม่ได้ยิน
รถสปอร์ตคันหรูขับเคลื่อนเข้ามาจอดภายในบ้านคฤหาสน์ขนาดใหญ่ใจกลางเมืองกรุงเทพมหานครตามด้วยสองหนุ่มสาวที่แสร้งเดินจับมือถือแขนกันเข้ามาในบ้านอย่างเหมาะสมทว่าหากลองมองดูดีๆ จะเห็นได้ว่าทั้งสองแทบฆ่ากันตลอดเวลายามมีโอกาส
"มาแล้วเหรอจ๊ะลูก มาๆ แม่เพิ่งทำอาหารเย็นเพิ่งเสร็จเรียบร้อยพอดี" คุณหญิงสุดาเดินเข้ามาต้อนรับว่าที่ลูกสะใภ้ด้วยรอยยิ้มที่ดีอกดีใจเมื่อรู้ว่าทั้งสองกำลังไปด้วยกันได้ดีอย่างที่ผู้ใหญ่หวังไว้
"สวัสดีค่ะคุณป้า สบายดีนะคะ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่คริสไม่ได้เตรียมของขวัญมาให้คุณป้าเลยพอดีว่าพี่ลีโอเพิ่งส่งข้อความมาบอกกระทันหันน่ะค่ะ" หญิงสาวเสแสร้งยิ้มและกัดฟันกรอดที่ต้องแกล้งเรียกชื่อเขาราวกับสนิทสนมทั้งที่ความเป็นจริงเกลียดขี้หน้ายิ่งกว่าอะไรดี
"โอ้ย ไม่เป็นไรเลยลูกคริส แม่ไม่ถือ อีกอย่างเรียกว่าคุณแม่ดีกว่าเถอะจ้ะเราจะได้สนิทสนมกันมากกว่านี้ อีกไม่นานเราสองครอบครัวก็ต้องเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว"
"ค่ะคุณแม่" เธอยิ้มแหยๆ ก่อนจะใช้โอกาสกระทุ้งศอกใส่หน้าท้องแกร่งอย่างหมั่นไส้เพราะเรานั้นแอบยิ้มมุมปากหัวเราะเธอในตอนที่เธอนั้นกัดฟันเรียกเขาว่าพี่
"งั้นเราเข้าบ้านกันดีกว่าลูกเหมือนว่าตอนนี้ฝนกำลังจะตกแล้ว" หญิงวัยกลางคนเข้ามาสวมกอดแผ่นหลังสวยอย่างสนิทสนมพาเดินโอบเอวกันเข้าไปในบ้านโดยไม่วายยกยิ้มโป้งให้ลูกชายอย่างภูมิใจที่ลูกชายเลือกลูกสะใภ้ถูกใจตัวเอง
"สวัสดีค่ะคุณอา สบายดีนะคะ" เธอเอ่ยเมื่อเดินเข้ามาเห็นชายวัยกลางซึ่งเป็นพ่อของลีโอกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องโซฟารับแขกแล้วท่านก็ปิดหนังสือพิมพ์พร้อมยกยิ้มเอ็นดูมาทางเธอ
"สบายดีลูก แล้วหนูหละไปไงมาไงถึงมากับเจ้าลีโอได้" คุณท่านประสิทธิ์เอ่ยยิ้มๆ แล้วหันไปมองเจ้าลูกชายตัวดีที่กำลังเลิ่กลั่กเมื่อตนถามออกไปแบบนั้น
"..."
"อย่าถามลูกเถอะคุณในเมื่อหนูคริสมาถึงบ้านเราแล้วคุณไม่ดีใจหรอกเหรอคะ" คุณหญิงสุดาหันไปจ้องหน้าสามีตัวเองอย่างเอาเรื่องเมื่อถามประโยคที่ไม่ควรถามจนผู้เป็นสามีต้องรีบสงบปากสงบคำหันไปสนใจหนังสือพิมพ์ตามเดิมราวกับลืมคำพูดตัวเอง
"ไปทานข้าวกันก่อนเถอะลูกเดี๋ยวอาหารเย็นแล้วจะไม่อร่อย" คุณหญิงหันไปส่งสายตาให้ลูกชายก่อนจะเดินโอบเอวว่าที่ลูกสะใภ้เข้าไปในห้องอาหาร
"เกือบไปแล้วมั้ยหล่ะ ถ้ายัยนั้นรู้มีหวังซวยแน่" ชายหนุ่มเอ่ยพึมพำกับตัวเองเพราะก่อนหน้านี้มารดาของเขาบอกว่าทำยังไงก็ได้ให้เธอคริสติน่ามาทานข้าวที่บ้านให้ได้โดยจะไม่จัดการตัดอนาคตผู้หญิงของเขา
ในเมื่อเขายังไม่เบื่อก็จะไม่มีทางคายทิ้งตอนนี้แน่ๆ
หลังจากทานข้าวเย็นที่บ้านเขาเสร็จเธอก็ต้องนั่งคุยกับผู้ใหญ่เมื่อทันชวนคุยเธอก็จะไม่เสียมารยาทขอตัวออกมาก่อนจนกว่าท่านจะไม่มีเรื่องชวนเธอคุยนั่นแหละ
"ขอบใจที่มาส่ง!" เธอกระแทกเสียงใส่แค่นั้นแล้วเดินขึ้นคอนโดไปอย่างไม่พูดอะไรเพราะเธอมีนัดกับผู้ชายเดี๋ยวเสียฤกษ์หมด จากนั้นทั้งสองก็แยกกัน...
แกร๊ก!
"มาแล้วเหรอคะพี่ลีโอ" เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็พบกับคู่นอนคนโปรดเบอร์หนึ่งกำลังตั้งท่ายั่วยวนอยู่บนเตียงในสถาพเปลือยเปล่าเตรียมรับศึกจากเขา!
"อยากเหรอคะ อ้อนเอาอะไรหื้ม?" น้ำเสียงอ่อนของเขาเอ่ยก่อนจะเดินเข้าไปหาสาวน้อยที่เขากำลังส่งเสียเลี้ยงดูเธอมาตลอดสามปี
"ฮันนี่คิดถึงพี่ลีโอจังเลยค่ะ~" เด็กสาวค่อยๆ คลานเข่าเข้ามาสวมกอดพร้อมกับค่อยๆ ยืนหน้าเข้าไปประกบจูบชายหนุ่มตรงหน้าอย่างดูดดื่มซึ่งเขาก็จูบตอบเธออย่างเร่าร้อน
"อื้ม อื้ม จ๊วบ"
- Writer
