บทที่ 1 เมื่อหมากกระดานเริ่มเดิน
1184 Words
ยามอรุณรุ่งที่จวนตระกูลไป๋ ท้องฟ้ายังคงปกคลุมด้วยม่านหมอกบางเบา แต่บรรยากาศภายในกลับอึมครึมราวกับพายุที่กำลังจะพัดผ่าน ไป๋อวี้หลัน นั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ ประดับด้วยผ้าปักไหมสีทองและแจกันหยก ดวงตาคมของนางจ้องมองราชโองการที่ถูกวางไว้ตรงหน้า
“ราชโองการให้บุตรสาวเสนาบดีใหญ่ ไป๋อวี้หลัน อภิเษกสมรสกับองค์รัชทายาท หลี่หย่งเทียน ในอีกสองเดือน…” เสียงนางกำนัลคนสนิทเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
แต่คนที่ควรตื่นเต้นที่สุดกลับนั่งนิ่ง ใบหน้างดงามของอวี้หลันไม่มีแม้รอยยิ้ม ดวงตาเพียงมองกระดาษสีแดงทองตรงหน้าด้วยความเรียบเฉย นางกำนัลที่ยืนอยู่ข้างๆ เหลือบมองอย่างลุ้นระทึก ไม่แน่ใจว่านายหญิงของตนคิดอะไรอยู่
“ในที่สุดก็ถึงเวลา” อวี้หลันเอ่ยขึ้นในที่สุด น้ำเสียงของนางเย็นเยียบ รอยยิ้มที่มุมปากดูราวกับแฝงเล่ห์ลึก “พวกเขาใช้ข้าเพื่อสร้างพันธมิตร ใช่หรือไม่?”
“คุณหนู…นี่คือโอกาสที่ยิ่งใหญ่เพคะ” นางกำนัลเอ่ยเสียงสั่น “ตำแหน่งชายาเอกขององค์รัชทายาท…มันคือสิ่งที่หลายคนปรารถนา…”
“ปรารถนา?” อวี้หลันหัวเราะเบาๆ “ข้าต้องการมากกว่านั้น ตำแหน่งชายาเอกเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น เป้าหมายของข้า…คือฮองเฮา”
นางหันกลับไปมองราชโองการอีกครั้ง แววตามุ่งมั่นฉายชัดในดวงตา “หลี่หย่งเทียน…ชายผู้นั้นคงเกลียดชังข้า หรืออาจมองข้าเป็นเพียงเบี้ยหมากในเกมการเมืองนี้ แต่ข้าจะทำให้เขารู้ว่าในกระดานนี้ ข้า…คือผู้เดินหมากเอง”
คำพูดนั้นทำให้นางกำนัลถึงกับสะดุ้ง อวี้หลันลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม เสื้อคลุมยาวของนางสะบัดเบาเมื่อก้าวเดินไปยังหน้าต่าง ดวงตาคู่คมทอดมองไปยังทิศทางของวังหลวง
“ถ้าคิดว่าข้าจะเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง ก็คอยดูให้ดี ข้าจะก้าวขึ้นมาอยู่เหนือกระดานนี้…ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยสิ่งใดก็ตาม”
ยามนั้นไม่มีใครในจวนกล้าเอ่ยคำใด มีเพียงสายลมเย็นที่พัดผ่าน เผยให้เห็นเงาร่างของหญิงสาวผู้ทะเยอทะยานที่พร้อมจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในเกมอำนาจนี้
ความวุ่นวายภายในวังหลวงเริ่มแพร่กระจายไปถึงตระกูลขุนนางทั่วแคว้นทันทีที่ราชโองการประกาศออกไป องค์รัชทายาทหลี่หย่งเทียน ผู้เป็นดั่งบุรุษในฝันของหญิงสาวทั้งแผ่นดิน กำลังจะอภิเษกสมรสกับบุตรสาวเสนาบดีใหญ่ ตระกูลไป๋ หนึ่งในตระกูลที่ทรงอำนาจที่สุดในราชสำนัก
ในขณะที่ข่าวนี้ทำให้เหล่าขุนนางต่างพากันแสดงความยินดีลับหลัง กลับกันที่จวนขององค์รัชทายาท บรรยากาศเงียบงัน ดั่งคลื่นสงบก่อนพายุใหญ่จะถาโถม
หลี่หย่งเทียน นั่งอยู่ในตำหนักของเขา ใบหน้าคมเข้มและสง่างามเต็มไปด้วยความเยือกเย็น มือที่ถือราชโองการกำแน่นจนกระดาษยับเล็กน้อย เสียงถอนหายใจดังขึ้นอย่างหนักหน่วง
“หลี่หย่งเทียน…” เสียงอ่อนหวานดังขึ้นจากด้านข้าง หลินเหม่ยซิน หญิงสาวที่เขารัก เดินเข้ามาใกล้ด้วยสายตาเป็นกังวล “ท่านกำลังคิดอะไรอยู่เพคะ?”
“เจ้าเองก็รู้…” เขาเอ่ยเบาๆ แต่แฝงด้วยความขมขื่น “นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ”
หลินเหม่ยซินค่อยๆ นั่งลงข้างเขา มือเรียวเอื้อมไปแตะมือของเขาเบาๆ ราวกับปลอบประโลม “แต่ท่านคงไม่สามารถปฏิเสธได้ใช่หรือไม่?”
หลี่หย่งเทียนไม่ตอบ แต่แววตาของเขาฉายความจริงออกมาอย่างชัดเจน
ขณะเดียวกัน ที่จวนตระกูลไป๋ ไป๋อวี้หลัน นั่งอยู่หน้ากระจกทองเหลืองในห้องส่วนตัว นางจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเอง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและความเย่อหยิ่งฉายชัด รอยยิ้มที่มุมปากดูคล้ายจะเยาะหยันตัวเอง
“ข้ารู้ดี…” นางพึมพำ “เขาเกลียดข้า… เขาไม่ต้องการแต่งงานกับข้า”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น นางกำนัลคนสนิทเข้ามาอย่างเร่งรีบพร้อมถาดน้ำชาร้อน “คุณหนูเจ้าคะ ข่าวลือว่าที่ตำหนักองค์รัชทายาท องค์ชายทรงไม่พอพระทัยราชโองการเป็นอย่างมากเพคะ”
“ไม่พอใจ?” อวี้หลันหัวเราะเบาๆ “เขาคงเกลียดข้ายิ่งกว่าอะไรทั้งหมด แต่ก็ช่างเถิด… ข้าไม่ต้องการความรักของเขา ข้าต้องการแค่ตำแหน่ง”
ดวงตาของอวี้หลันเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น นางยืนขึ้นอย่างสง่างาม สวมเสื้อคลุมยาวที่ปักลวดลายมังกรทอง สัญลักษณ์แห่งอำนาจ นางเดินไปยังระเบียงด้านนอก ทอดสายตามองไปยังทิศทางของวังหลวง
“ในเมื่อเขาไม่เลือกข้า ข้าจะบังคับให้เขายอมรับ ข้าจะทำให้ทุกคนในวังหลวงนี้รู้ว่า… ไป๋อวี้หลัน ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ต่อชะตา!”
ในตำหนักขององค์รัชทายาท หลี่หย่งเทียนยืนอยู่ริมหน้าต่าง ดวงตาของเขามองออกไปยังสวนที่เงียบสงบ แต่ในหัวใจกลับเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ราชโองการที่ประกาศออกมาเพียงไม่กี่วันก่อน ได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาไปโดยสิ้นเชิง
“ไป๋อวี้หลัน…” เขาพึมพำชื่อของหญิงสาวที่เขากำลังจะอภิเษกด้วย เสียงของเขาแฝงไปด้วยความขมขื่น
“หลี่หย่งเทียน…” เสียงหวานใสดังขึ้นจากด้านหลัง เขาหันกลับไปมอง หลินเหม่ยซิน หญิงสาวที่เขารักที่สุด นางยืนอยู่ในอาภรณ์เรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความงดงามอย่างไร้ที่ติ
“ท่านยังคงครุ่นคิดเรื่องนั้นหรือเพคะ?” นางถาม น้ำเสียงอ่อนโยนราวกับพยายามปลอบโยนเขา
หย่งเทียนถอนหายใจยาวก่อนจะตอบ “ข้าไม่มีทางเลือก… ตระกูลไป๋ทรงอิทธิพลเกินไป หากข้าปฏิเสธ ขุนนางกว่าครึ่งในราชสำนักอาจหันหลังให้กับราชวงศ์”
เหม่ยซินหลุบตาลง รอยยิ้มที่นางพยายามฝืนไว้ดูเจือจาง “แล้ว… ท่านจะทำอย่างไรกับข้า?”
เขาเดินเข้ามาใกล้ จับมือนางไว้อย่างมั่นคง “หัวใจของข้าจะเป็นของเจ้าเสมอ ข้าอภิเษกกับไป๋อวี้หลันเพราะหน้าที่ แต่เจ้าเท่านั้นที่ข้ารัก”
อีกด้านหนึ่งที่จวนตระกูลไป๋ ไป๋อวี้หลัน กำลังเตรียมตัวสำหรับการเข้าวังหลวง นางยืนอยู่หน้ากระจกทองเหลือง ดวงตาคมของนางจับจ้องเงาสะท้อนของตนเอง ใบหน้างดงามหยาดฟ้าผสานกับรอยยิ้มที่แฝงเล่ห์ลึก
“หลี่หย่งเทียน…” นางเอ่ยชื่อเขาเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ “เจ้าคิดว่าข้าเป็นแค่ตัวหมากในเกมนี้ใช่หรือไม่? ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่า…ตัวหมากตัวนี้จะกำหนดเกมทั้งหมด”
นางกำนัลคนสนิทเข้ามาอย่างรีบเร่ง “คุณหนู ข่าวจากวังหลวงบอกว่าองค์รัชทายาททรงพบปะกับหลินเหม่ยซินทุกวันเพคะ”
รอยยิ้มของอวี้หลันแปรเปลี่ยนเป็นเย้ยหยัน “แน่นอนว่าเขาย่อมไปหา… แต่สุดท้ายแล้ว ข้าต่างหากที่จะเป็นชายาเอกของเขา”
นางหมุนตัวกลับ ดวงตาที่เคยไร้ความรู้สึกกลับเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน นางไม่สนว่าเขาจะรักใคร ตำแหน่งชายาเอก และท้ายที่สุดคือตำแหน่งฮองเฮา จะต้องเป็นของนาง!
“ในเกมแห่งอำนาจนี้ ข้าคือผู้กำหนด และหลี่หย่งเทียน…เจ้าจะไม่มีวันหลีกหนีข้าได้!”
- Writer
