บทที่ 1
872 Words
เมื่อทุกคนออกไปจากห้องของคู่บ่าวสาวหมดแล้วในตอนนี้ เหลือเพียงพรรธน์ยศ กรีฑา หรือแทค วัย 36 ปี ผู้บริหารบริษัทนำเข้ารถจากยุโรปรายใหญ่ของประเทศ แน่นอนในวันนี้เขาคือเจ้าบ่าว แต่เจ้าสาวนี่สิไม่ใช่คนที่เขาอยากแต่งงานด้วย หล่อนคือจอมใจ พรทิพย์ หรือจอม วัย 24 ปี ที่มาเป็นเจ้าสาวแทนเจ้าสาวตัวจริงของเขาในวันนี้
พรรธน์ยศมองไปยังเจ้าสาวในชุดลายลูกไม้สีขาวที่เคลื่อนตัวจากพื้นพรมขึ้นไปนั่งบนเตียงนุ่มแล้วเม้มปากแน่น เขาเกลียดชังหล่อนที่กล้าเอาตัวเองมายัดเยียดให้เขาในค่ำคืนนี้ ทุกคนจัดการทุกอย่างโดยไม่ถามความสมัครใจของเขาที่เป็นเจ้าบ่าวเลยว่าต้องการจอมใจมาเป็นเจ้าสาวของตนไหม ถึงแม้ว่าขวัญใจ พี่สาวของหล่อนจะหนีไป ใช่ว่าเขาจะต้องแต่งงานกับคนเป็นน้องแทน งานแต่งงานมันยกเลิกได้ เขายอมอายดีกว่าต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาชังน้ำหน้าตั้งแต่แรกเจออย่างหล่อน
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนได้แล้ววันนี้” นั่นคือประโยคแรกที่เขาเอ่ยกับเจ้าสาวป้ายแดงของตนเองในวันนี้
“พี่แทคอาบก่อนจอมก็ได้ค่ะ” เธอบอกเขาเขินๆ เมื่อต้องอยู่กันตามลำพัง
หึ!
“ฉันจะไปอาบที่คอนโด” เขาตอบกลับสั้นๆ
“แต่วันนี้...”
“เธอเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าจอม ฉันไม่ได้ต้องการเธอแต่แรกแล้วเธอก็รู้ แต่เธอยังพาตัวเองมายัดเยียดให้ฉัน ถึงขวัญจะหนีไป ฉันก็จะรอเขา” พรรธน์ยศตอบกลับโดยไม่รอให้หล่อนได้พูดจบความ
“แต่ตอนนี้จอมก็เป็นเมียแต่งของพี่แล้ว ทุกคนก็รู้แล้วว่าเป็นจอมไม่ใช่พี่ขวัญ”
เธอเองก็ตอบกลับไปทันที ทั้งๆ ที่ในใจนั้นเจ็บปวดเหลือเกินเมื่อสบดวงตาสีทมิฬแข็งกระด้างเย็นชาของเขา มันไม่เหมือนตอนที่เขามองขวัญใจ พี่สาวของเธอเลยสักนิด ยามเขามองพี่สาวเธอ มันจะเต็มไปด้วยความอ่อนโยนปนเอ็นดู แต่กับเธอ เขามีแต่ความเย็นชาและชิงชังส่งมาให้
“อย่าคิดฝันว่าฉันจะสนใจเธอ เธอมันก็แค่ตัวแทนที่ไม่มีทางเป็นตัวจริงจอม วันไหนที่ขวัญกลับมา ฉันก็จะหย่ากับเธอทันที และพร้อมแต่งงานกับขวัญอีกครั้ง ฉันไม่สนใจหากชาวบ้านจะว่าฉันจะเป็นพระยาเทครัว เพราะคนที่ฉันต้องการสร้างครอบครัวด้วยคือพี่สาวเธอไม่ใช่เธอ อย่าคิดว่าฉันจะสนใจไอ้พิธีบ้าๆ ในวันนี้และทะเบียนสมรสในวันนี้ด้วย ฉันไม่แคร์!”
น้ำคำห้าวหาญเอ่ยออกมาอย่างดุดัน และยิ่งกรีดใจดวงน้อยของเจ้าสาวป้ายแดงอย่างจอมใจ เธอไม่รู้ว่าทำไมพี่สาวถึงได้หนีไปในวันนี้ เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรเช่นกัน และที่เป็นเธอเข้าพิธีวันนี้ก็เพราะว่าคุณแม่ของพรรธน์ยศกับคุณพ่อคุณแม่ของเธอขอร้อง เธอรู้ว่าเป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะชังตนเองถึงเพียงนี้
“ถึงยังไงตอนนี้จอมก็เป็นเมียแต่งพี่แทค ไม่ใช่พี่ขวัญ” เธอตอบกลับเสียงดังทั้งๆ ที่ในใจนั้นหวาดหวั่นพรั่นพรึงเกรงกลัวสายตาดุดันที่เขามองมายังตนเหลือเกินในตอนนี้
หึ!
พรรธน์ยศแค่นขำในลำคอแล้วก็ยกมุมปากยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบกลับว่า...
“อย่าคิดฝันว่าฉันจะยกย่องเธอจอม” น้ำเสียงแข็งกร้าวดังลอดออกมาจากริมฝีปากหนาพร้อมกับสายตาเกลียดชังส่งไปให้คนที่นั่งเม้มปากแน่นบนเตียงนอนสีชมพู
“ตอนนี้ใครๆ ก็รับรู้ว่าจอมเป็นเมียพี่”
เฮอะ!
“แล้วยังไง ฉันต้องยกย่องเธอเหรอ อย่าคิดเอาตัวเองมาแทนที่ขวัญ เธอไม่มีทางแทนที่พี่สาวของเธอได้จอม!”
สิ้นเสียงห้าว เขาก็เดินออกจากห้องหอไปทันที ไม่สนใจว่านี่คือคืนแรกของตนในฐานะเจ้าบ่าว ไม่สนใจคำโบราณที่มีมาแต่นานว่าห้ามบ่าวสาวออกจากห้องหอในคืนแรกที่ส่งตัว แล้วเรื่องอะไรเขาต้องสนใจด้วยล่ะ เพราะเขาชังหล่อน!
ส่วนเจ้าสาวป้ายแดงได้แต่นั่งกำมือแน่น โกรธ เสียใจที่ถูกเขาทิ้งไปในคืนแรกของชีวิตคู่ มือน้อยลูบไล้ไปตามเตียงที่นั่งทับ แล้วหยิบกลีบดอกกุหลาบมากำแน่น ก่อนจะปล่อยทิ้งแล้วยกมือปาดเช็ดน้ำตาที่กำลังหลั่งริน คืนแรกของการแต่งงานมันช่างทรมานเหลือเกิน มันหนาวเหน็บอย่างบอกไม่ถูก เขาเกลียดชังเธอ เธอรู้ดี เขาไม่ชอบเธอ เธอรู้ดี เขาชอบพี่สาวเธอ เธอเองก็รู้ดีมาตลอด แต่ทำไมเล่า ในเมื่อพี่สาวของเธอไม่ต้องการเขาแล้วถึงทิ้งงานแต่งงานไปแบบไม่ไยดี ทำไมเขาถึงไม่สนใจเธอบ้าง
- Writer
