รอยยิ้มขี้เล่นพลันระเหยหายยามเธอเอ่ยถามแบบนั้น สีหน้า แววตา จริงจังเอามากๆ แบบที่ตัวเล็กในยามปกติไม่เคยทำเลยสักครั้ง
“ไม่มีทาง! ฉันไม่มีวันทำให้เธอเสียใจแน่ เชื่อสิ เชื่อใจฉัน” ผมจับมือเธอข้างหนึ่งให้เลื่อนมาแตะที่หน้าอกบริเวณหัวใจ ก่อนที่เธอจะดึงมือผมอีกข้างให้วางไปที่เนินอกซ้ายเธอเหมือนกัน
“หัวใจฉัน...บอกว่าเชื่อนาย ได้ยินมั้ย? คิ...”
ผมโน้มหน้าลงไปประทับจูบ...หยุดคำพูดทั้งมวลด้วยหัวใจที่พองโตคับอก ละเลียดริมฝีปากชิมรสไวน์แสนหวานเพียงบางเบา ตัวเล็กขืนตัวน้อยๆ มือนุ่มออกแรงผลักเพียงนิดก่อนกำอกเสื้อผมแน่น จากนั้นก็ปล่อยให้ผมรุกรานตามใจจนความรู้ผิดชอบชั่วดีของผมกระเจิงหายแบบกู่ไม่กลับ พอถอนริมฝีปาก จับจ้องมองนัยน์ตาหวานด้วยฤทธิ์น้ำเมาที่ทอดมองสบมาราวกับเชื้อเชิญ ผมยิ่งรู้สึกเหมือนต้องมนตร์สะกดที่เย้ายวนจนอดไม่ได้ที่จะโน้มลงไปพรมจูบทั่วใบหน้าเนียนนุ่มแผ่วๆ ก่อนเลื่อนต่ำลงสู่แอ่งชีพจรที
