EP 3 อยากอยู่ใจจะขาด

1184 Words

เสียงโซ่ตรวนคล้องคอดังเบาๆ ในความมืดสลัวเมื่ออุณาขยับตัวด้วยความปวดปร่าไปทั้งเรือนร่าง สาวน้อยพบว่าตัวเองซุกหน้าอยู่กับกำแพงอกล่ำสันของใครคนหนึ่ง ร่างกายเปลือยเปล่าอิงแอบแนบชิดกันอย่างสนิทสนมเกินพอดี ทรวงอกอวบเบียดเสียดอยู่กับกล้ามท้องของเขา และ... เจ้าสิ่งที่เธอเพิ่งเคยทำความรู้จักเมื่อคืนนี้ก็แนบชิดอยู่ตรงใต้ทรวงอกของเธอด้วย อุณาแก้มแดง จดจำเหตุการณ์ที่ผ่านพ้นไปได้อย่างเลือนราง เธอค่อยๆ ขยับตัวออกมาจากการซุกกอดกายอุ่นของเขาหนีไอหนาวจากเครื่องปรับอากาศ ก่อนมองหาผ้าคลุมขนแกะสีขาวจนเจอร่วงอยู่ข้างเตียงนอน สาวน้อยเก็บมันขึ้นมาคลุมกายด้วยแววตาสับสนรื้นน้ำตา เรื่องเมื่อคืนมันแสนวิเศษนั้นจริงอยู่ แต่อุณาก็ไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรกับตัวเองต่อจากนี้... เธอชักไม่มั่นใจแล้วว่าจะสามารถเชื่อทุกอย่างที่คุณแม่พร่ำสอนได้จริงหรือ... หรือว่าน้องสาวฝาแฝดของเธอจะพูดถูก คุณแม่อาจจะเลี้ยงดูพวกเธอให้โตขึ้นมาเป็นเพียง ‘ตัวทำเงิน’ เท่านั้น หาได้มีความรักใคร่ใยดีกับพวกเธอเลย ก็การแนบชิดเสียดสีกับชายที่นอนหลับใหลอยู่ตรงหน้าเธอนี้ หากจะจินตนาการว่าต้องทำแบบนี้กับชายอื่น อุณาก็คลื่นไส้เต็มทน อาจเพราะสิงหราชหล่อเหลา อ่อนโยน คิดถึงจิตใจของเธอมากกว่าจะแค่บดบี้ขยำขยี้ให้บอบช้ำ อุณายอมรับว่าเขาทำให้เธอ ‘ติดใจ’ จนเกิดความขบถกับคุณแม่ขึ้นมาว่าอยากจะพลีกายให้กับเขาเพียงผู้เดียวไปตลอดชีวิตของเธอ แต่.. แต่... คุณแม่บอกชัด หลังจากเช้าวันใหม่มาเยือน ชายคนแรกที่ประมูลพรหมจรรย์ของเธอในราคาแพงลิบจะลุกจากเตียง เขาอาจจะสั่งให้เธออาบน้ำให้เขา อาจจะขย้ำเธอซ้ำอีกครั้ง อาจจะให้ทิปเธอแล้วเดินออกจากห้องนี้ไป หลังจากนั้นจะได้เจอเขาอีกหรือไม่ได้เจออีกเลยตลอดไป มีแค่เขาเท่านั้นที่เป็นคนตัดสินใจ ไม่ใช่เธอ “อืม...” อุณาสะดุ้งเมื่อชายหนุ่มขยับตัว เธอเห็นเขาหรี่ตามองมาด้วยดวงตาเซ็กซี่ล้นเหลือ สิงหราชตกใจนิดหน่อยตอนที่เห็นสาวน้อยแปลกหน้านั่งคลุมกายด้วยผ้าขนแกะอยู่บนเตียงเดียวกัน ก่อนที่ความทรงจำเมื่อคืนนี้จะย้อนกลับมาเตือนเขาว่าเมื่อคืนเธอได้มอบความหฤหรรษ์แสนวิเศษให้กับเขามากมายเพียงใด “ทำไมตื่นเช้า” เสียงของเขาทุ้มแหบทรงเสน่ห์แบบที่ทำให้อุณาใจสั่น มือหนาที่ยื่นมาจับข้อมือบอบบางก็ทำให้เธอสั่นเทิ้มด้วยความประหม่าเขิน “มานี่มา ฉันขอนอนต่ออีกหน่อย” แรงดึงข้อมือจากคนตัวโตทำให้ร่างแน่งน้อยจำต้องสอดกายเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับเขาอีกครั้ง ผ้าคลุมไหล่ขนแกะหลุดออกจากร่าง อุณาโอบวงแขนกอดเอวสอบไว้ เธอสะดุ้งเบาๆ เมื่อหน้าท้องแบนราบเปลือยเปล่าแนบชิดกับความใหญ่โตขึงขังของเขา อุณาแก้มแดง หัวใจเต้นระรัว เขาคงรับรู้ได้ เพราะชายหนุ่มหัวเราะในคอเบาๆ จนอกกว้างของเขากระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะ “ไม่เป็นไร” เขาลูบผมเธอ ในแบบที่ทำให้อุณารู้สึกอบอุ่นไปทั่วทั้งหัวใจ “เธอต้องพักบ้าง ฉันรู้ แล้วฉันก็เพลียมากเหมือนกัน ยังอีกตั้งชั่วโมงกว่าจะเช้า พักผ่อนเถอะนะ อย่าไปสนใจมันเลย” ในขณะที่สาวน้อยตื่นเต้นจนหัวใจแทบทะลุออกจากอก ชายหนุ่มกลับใช้เวลาไม่นานในการหายใจสม่ำเสมอสมกับที่เขาออกปากว่าเพลีย อุณาซุกหน้าลงกับอกเขา ไม่รู้ทำไมเธออยากให้วินาทีนี้ยาวนานตลอดนิรันดร์ ไม่อยากให้ยามเช้ามาถึง... แล้วคุณแม่จะเข้ามาพรากเธอไปจากเขาเลย... เสียงเครื่องปรับอากาศดังแผ่วตอนที่อุณาเคลิ้มเจียนหลับลงอีกครั้ง เธอฝัน... ฝันเห็นตัวเองในวัยห้าขวบกับน้องสาวฝาแฝดที่ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย อุณาเป็นเด็กหญิงหน้าตาจิ้มลิ้ม ผิวขาวจัดราวน้ำนม ดวงตากลมโตน่ารัก ในขณะที่ดารีย์ น้องสาวฝาแฝดเป็นเด็กหญิงหน้าตาสดสวย ดวงตางามราวกับตากวาง ‘ดูแลพี่ด้วยนะลูกกวาง’ นั่นเป็นเสียงของแม่ เสียงที่เต็มไปด้วยความอ่อนล้าและกำลังจะหมดพลังชีวิต แม่ของพวกเธอเป็นโสเภณี เรื่องนี้อุณาและดารีย์รู้มาตั้งแต่จำความได้ ดารีย์ยังจำได้ด้วยว่าแม่บอกเสมอว่าแม้เกิดมาในสถานที่อโคจรและเป็นเด็กผู้หญิง แต่เมื่อโตเป็นสาว ทั้งสองคนต้องออกไป อย่าใช้ชีวิตเหมือนแม่ ดารีย์พูดกับอุณาเสมอว่าแม่เคยบอกแบบนี้ แต่อุณาจำรายละเอียดเรื่องวัยเด็กแทบไม่ได้เลย เธอจำได้แค่วันนั้นที่แม่เสียชีวิต แม่นอนอยู่บนฟูกนอนเก่าๆ แม่เล่าว่าชีวิตวัยสาวที่ผิดพลาด เพราะความอยากได้ อยากมี อยากเหนือกว่าใครๆ ทำให้ชีวิตของแม่ระหกระเหินมาดับดิ้นอยู่ตรงนี้... ในโรงแรมของเดือนเต็ม หญิงวัยกลางคนที่ทุกๆ คนในโรงแรมเรียกนางว่า ‘คุณแม่’ แม้เดือนเต็มจะเปิดโรงแรมบังหน้า แต่ใครก็รู้ว่าเบื้องหลังโรงแรมหลายสาขาของนางคือสถานที่ค้าเนื้อสดอย่างเอิกเกริก โดยที่ตำรวจไม่สามารถทำอะไรได้เลยเพราะเดือนเต็มมีแบ็คใหญ่ ‘แม่จะต้องหายนะ หรือไม่ก็ต้องดีขึ้นนะ’ ดารีย์ร้องไห้น้ำตาไหลเต็มสองแก้ม เธอจับมือมารดาไว้ด้วยสองมือเล็กๆ สั่นเทา ‘ลูกกวางสัญญา โตขึ้นลูกกวางจะหาเงินมารักษาให้แม่หายให้ได้เลย’ เด็กหญิงพูดความในใจปนเสียงสะอื้น ‘ดังนั้นแม่ต้องมีชีวิตอยู่นะ รอลูกวางโตก่อนนะ ลูกกวางกับลูกแกะจะดูแลแม่เอง’ ระหว่างที่น้องสาวพูดถึงความฝันในอนาคตของตัวเอง อุณากลับทำได้แค่ร้องไห้ซบหน้ากับต้นแขนของมารดา ปิ่มว่าจะขาดใจ ‘เก่งลูก แม่เชื่อว่าหนูทำได้’ แม่ลูบผมดารีย์อย่างรักใคร่ ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นมาแตะศีรษะอุณาด้วยความอ่อนโยน ‘ลูกแกะ ลูกเป็นคนซื่อ’ เสียงของแม่ติดขัด ลมหายใจของแม่ถี่กระชั้นราวกับแม้แต่การหายใจก็ยากเย็นเหลือเกิน ‘อย่าให้ใครหลอกเอาได้ ต้องเชื่อน้องนะ น้องเป็นคนเก่ง น้องจะดูแลลูกแกะแทนแม่นะลูก’ ‘ไม่เอา ฮือ’ อุณาคร่ำครวญทั้งน้ำตา ‘แม่ต้องอยู่นะ อยู่กับหนูกับลูกกวางนะ’ ‘แม่อยากอยู่’ แม่ยิ้มด้วยสีหน้าอิดโรย ร่างกายซูบซีดราวกับไร้แล้วซึ่งเลือดในร่าง ‘อยากอยู่ใจจะขาด ลูก...’ น้ำตาหยดหนึ่งไหลคลึงแก้มซูบของแม่ แล้วคืนนั้นแม่ก็หลับไป ไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more