บทที่ 20 พึงพอใจ
ฟารันไม่รอให้คนตัวเล็กตอบ เขาโน้มใบหน้าลงไปดูดดุนเม็ดเกสรบวมเป่งที่เป็นจุดไวต่อความรู้สึกของเธอ ในขณะที่มือหนาเร่งจังหวะการเข้าออกถี่รัวหนักหน่วงกว่าเดิม
ยิ่งเขาทำแบบนี้ ความเสียวซ่านก็ยิ่งวิ่งเข้าหาคนตัวเล็กจนแทบจะขาดใจ จนเธอเผลอเลื่อนมือมาจิกเส้นผมของคนที่อยู่กลางหว่างขาอย่างลืมตัว สมองในตอนนี้ก็ไร้การสั่งการ
“พะ...พี่ฟารัน กะ...กรี๊ดดดด!” สะโพกเล็กลอยขึ้นกระแทกใบหน้าหล่อเหลาและกระตุกเกร็งถี่ๆ เมื่อได้รับการปลดปล่อย แต่มือเล็กยังคงจิกเส้นผมของเขาแน่น
ผ่านไปไม่นานร่างเล็กก็อ่อนลง เธอปล่อยร่างกายไร้เรี่ยวแรงพิงไปกับผนังห้อง สองมือก็ค่อยๆ คลายออกมาวางลงข้างลำตัว ในขณะที่ร่างกายโยกไปมาตามแรงหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า
“กดหัวฉันขนาดนี้ ชอบให้ฉันใช้นิ้วกับปากพร้อมกันเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อดันใบหน้าออกมา เขาใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำหวานออกจากริมฝีปากลวกๆ ซึ่งคนที่เปิดเปลือกต
