[07] ไม่ใช่แฟน

1346 Words

บทที่ 07 ไม่ใช่แฟน ก๊อก~ ก๊อก~ เสียงเคาะประตูห้องพักดังขึ้นในขณะที่ชายหนุ่มยังยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงห้อง เขาดีดมันจนดับแล้วโยนทิ้งลงกระถางต้นไม้ จากนั้นก็ก้าวเดินไปเปิดประตูเพราะรู้ว่าใครอยู่หน้าห้อง “ซินเอายาพาราใส่ไว้ในนี้ด้วยค่ะ ถ้าพี่ปวดแผลกินได้เลยนะ” ซินเนียร์เอ่ยบอกในตอนที่ยื่นกล่องอุปกรณ์ทำแผลมาให้ ถึงแม้ว่าบนใบหน้าของเขาจะมีแผลแค่ที่มุมปากเล็กๆ แต่เธอก็หยิบยาพาราใส่ไว้ในนี้ด้วยเผื่อฉุกเฉิน “อือ ขอบใจ” ฟารันรับกล่องอุปกรณ์ทำแผลมาถือ “ถ้างั้นซินขอตัวนะคะ… อ้อ ซินลืมแนะนำตัวเลยค่ะ” หญิงสาวที่กำลังจะเดินออกไปหยุดฝีเท้า เพราะเธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจะแนะนำตัวกับคนตรงหน้า ไหนๆ ก็พักคอนโดเดียวกันแถมยังเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้ ที่สำคัญ… เธออยากให้ผู้ชายที่แพรวาสนใจรู้จักชื่อตัวเอง “ซินชื่อซินเนียร์นะคะ แล้วที่ซินรู้จักชื่อพี่เพราะเห็นปักอยู่บนเสื้อชอปค่ะ” “อือ… รอก่อน” “มีอะไรเหรอคะ?” “ฉันทำแผลไม่นาน รอเอากลับไปด้วย” ชายหนุ่มชูกล่องอุปกรณ์ทำแผลในมือขึ้น จากนั้นก็หมุนตัวเดินเข้าไปในห้อง ในขณะที่หญิงสาวยังคงยืนอยู่ที่เดิม “เข้ามารอในห้องก่อนก็ได้” ซินเนียร์เงียบไปเมื่อถูกผู้ชายเชิญชวนให้เข้าไปในห้อง เธอยืนลังเลพักหนึ่งในขณะที่ฟารันไม่ได้มีท่าทีสนใจ เพราะเขาเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวยาวเปิดอุปกรณ์ทำแผลเงียบๆ ทว่าหางตาคอยมองเธอตลอด โดยไม่ให้เด็กของคู่อริรู้ตัว แต่ถ้าเธอกลัวที่จะเข้าห้องผู้ชายที่แพรวากำลังสนใจ เธอจะมอบความพ่ายแพ้ให้ผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง… ร่างเล็กตัดสินใจก้าวเดินไปถอดรองเท้าไว้ข้างประตูแล้วเดินไปหยุดตรงหน้าชายหนุ่มซึ่งกำลังใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์ “ให้ซินทำให้ไหมคะ” เธอเอ่ยถามเมื่อเห็นเขาใช้โทรศัพท์ส่องใบหน้าเพื่อทำความสะอาดแผลตัวเองอย่างทุลักทุเล ฟารันจึงเลื่อนสายตาขึ้นมอง เขายื่นสำลีให้อย่างไม่ปฏิเสธ หญิงสาวรับสำลีมาจากมือหนาแล้ววางโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมืออีกข้างลงบนโต๊ะกระจก เธอเอี้ยวหน้าไปมองโซฟาเดี่ยวเพื่อจะนั่งลง “มานั่งตรงนี้” ฟารันหลุบสายตามองพื้นที่ว่างข้างกายตัวเองเพราะถ้าเธอนั่งโซฟาเดี่ยวคงไกลเกินไปในการทำแผล ทำให้ซินเนียร์เงียบไปพักหนึ่งก่อนจะยอมก้าวเดินไปนั่งลงโดยเว้นระยะห่างพอสมควร ครืดดด~ ครืดดดด~ มือเล็กที่กำลังจะเลื่อนสำลีไปเช็ดทำความสะอาดแผลให้คนตรงหน้าชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังแทรกขึ้น เธอจึงเบือนใบหน้าไปมอง ทำให้เห็นรายชื่อของ ‘พี่เอ็กซ์คิว’ ปรากฏบนหน้าจอ “ซินขอตัวไปรับโทรศัพท์แป๊บนึงได้ไหมคะ” คนตัวเล็กเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มาถือแล้วหันไปเอ่ยบอกคนที่มองอยู่ ฟารันจึงพยักหน้าหนึ่งที หญิงสาวรีบวางสำลีลงบนโต๊ะแล้วดันตัวลุก เธอกวาดสายตามองรอบๆ เพราะกำลังคิดว่าจะไปคุยโทรศัพท์ที่ไหนเพื่อไม่ให้รบกวนชายหนุ่ม แต่เมื่อเลื่อนสายตาไปมองระเบียงจึงหันมาขออนุญาตเจ้าของห้อง “ซินขอไปคุยที่ระเบียงห้องได้ไหม…” “อือ…” “…” เธอโค้งศีรษะขอบคุณเล็กน้อยเมื่อได้รับคำอนุญาต สองเท้ารีบก้าวเดินไปที่ระเบียงห้องในขณะที่มือเล็กกดรับสายโทรศัพท์ “ฮัลโหลค่ะพี่เอ็กซ์คิว” (พรุ่งนี้พี่ต้องเดินทางแล้วนะ) “เอ้า ไหนบอกว่าเดินทางอาทิตย์หน้าไม่ใช่เหรอคะ” (ตั้งใจว่าจะไปดูสถานที่ก่อนฝึกงานหน่อย… ที่พี่โทรหาจะชวนซินไปเลี้ยงส่งพี่ที่ผับคืนนี้) “ได้ค่ะ ซินไป ว่าแต่ผับไหนคะ” (พี่ยังไม่แน่ใจว่าจะไปผับไหน อยากถามซินเนียร์ก่อน เอาที่ซินสะดวก) “อาฟเตอร์ยูไหมคะ?” (ได้ๆ คืนนี้มีเพื่อนพี่สองคนนะ เดี๋ยวพี่แนะนำให้รู้จัก ไปกับพี่พวกมันไม่กล้าจีบซินหรอก ไว้ใจได้ ถ้าซินจะพาเพื่อนมาด้วยก็มาได้เลยนะ) “โอเคค่ะ ซินไปประมาณห้าทุ่มนะคะ” (ครับ) ร่างเล็กเลื่อนโทรศัพท์ออกจากใบหูเมื่อคุยกับผู้ชายที่เห็นเป็นเหมือน ‘พี่ชาย’ เสร็จ จากนั้นก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องก็เห็นชายหนุ่มยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ทว่าตอนนี้เขาสวมใส่เพียงกางเกงยีนขายาว ไม่มีเสื้อปกปิดเหมือนตอนแรก หญิงสาวเผลอจ้องมองซิกซ์แพคเป็นลอนของคนตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว เขาเป็นผู้ชายที่ขาวมาก ขาวเทียบเท่าเธอเลยก็ว่าได้ ก่อนจะกัดปากเบาๆ เมื่อเลื่อนสายตาขึ้นมองต้นคอหนาซึ่งสวมใส่สร้อยรูปเกียร์วิศวะ “ยังทำแผลไม่เสร็จ” เสียงเข้มดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กหลุดออกจากภวังค์ความคิด เธอกระพริบตาปริบๆ ในขณะที่พวงแก้มนวลเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ จึงรีบก้าวเดินเข้าไปหา พยายามไม่มองเรือนร่างของเขามากจนเกินไป “พี่ถอดเสื้อทำไมคะ” “มันเปื้อน” “…” “ทำไม มีปัญหาอะไร” “…เปล่าค่ะ” “อายทำไม ฉันเป็นคนถอดยังไม่เห็นอาย” “ทำแผลต่อไหมคะ” เธอไม่ได้สนใจคำพูดของคนตรงหน้านอกจากเอ่ยถาม ฟารันจึงส่งเสียงครางตอบในลำคอ จากนั้นหญิงสาวก็ก้าวเดินไปนั่งลงที่เดิม รีบหยิบสำลีอันใหม่ไปชุบแอลกอฮอล์ “อาจจะแสบๆ หน่อยนะคะ” “คุยกับแฟนเหรอ?” “…” มือเล็กชะงักในตอนที่กำลังทำความสะอาดแผลให้เขาอย่างเบามือ เธอเผลอเลื่อนสายตาขึ้นประสานกับคนที่ยังมองอยู่ เพราะไม่นึกว่าเขาจะสนใจเรื่องนี้ “เปล่าค่ะ ไม่ใช่แฟน” “…” ฟารันไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ถึงจะรู้มาจากเพื่อนสนิทที่ไปสืบให้ แต่การที่ได้ยินจากปากของเธอมันย่อมดีกว่า ที่เขาอยากรู้เรื่องนี้เพราะถ้าเธอกับเอ็กซ์คิวคบกัน เขาจะเปลี่ยนแผนใหม่ ไม่ดึงมาเป็นเด็กของตัวเองเพราะไม่อยากเป็น ‘คนเหี้ยจนนรกยังต้องส่ายหน้า’ แต่ในเมื่อเธอยังโสด เขาก็จะเดินตามแผนเดิม เพราะเรื่องราวในอดีตที่คู่อริทำ เขายังรอวันสั่งสอน และวันนี้มันมาถึงแล้ว “มีอะไรรึเปล่าคะ” “เห็นไปแอบคุยโทรศัพท์ ทำเหมือนฉันเป็นกิ๊ก” “ไม่ได้แอบค่ะ ซินแค่กลัวว่าจะรบกวนพี่ฟารัน… ไม่ได้ทำเหมือนพี่เป็นกิ๊กด้วยค่ะ” “ทำต่อ” คนตัวเล็กพยักหน้าตอบแล้วเริ่มทำแผลต่อ แต่เมื่อเผลอมองเรือนร่างของเขาครั้งไหนเธอก็ประหม่าตลอด ไหนจะกลิ่นกายหอมเฉพาะตัวที่ไม่เหมือนใคร เธอจึงพยายามดึงสติรีบทำแผลให้เขาจนเสร็จ “เสร็จแล้วค่ะ” หญิงสาวเอ่ยบอกแล้วหยิบยาพาราออกมาวางลงบนโต๊ะเผื่อว่าคนตรงหน้าต้องการจะกิน จากนั้นก็คว้าโทรศัพท์ดันตัวลุก “ถ้างั้นซินขอตัวกลับก่อนนะคะ” “…” ชายหนุ่มพยักหน้าตอบ สายตาจ้องมองหญิงสาวที่หมุนตัวเดินไปใส่รองเท้า ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเธอออกไปจากห้องแล้ว เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความไปหาเพื่อน LINE… สันติไม่ใช่ทางออก (4) Faran : อาฟเตอร์ยูคืนนี้ Faran : กูเลี้ยง เพราะตอนที่เธอออกไปคุยโทรศัพท์ เขาตามไปแอบฟังอยู่ห่างๆ ทำให้ได้สิ่งที่เธอพูดทั้งหมด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more