เตวิชโคตรปวดหัวเลย...
เขาขมวดคิ้วนิ่วหน้า และไม่อาจจะลืมตาได้เพราะความปวดปร่าตั้งแต่หน้าผากลากไปจนถึงท้ายทอย แม้ว่าชายหนุ่มจะรู้ว่านี่มันสายแล้วก็ตาม เพราะแสงตะวันที่สาดเข้ามากระทบเปลือกตามันจ้ามาก
แกรก... แกรก...
“โอ๊ย!”
เสียงหวานที่อุทานหลังจากเสียงแปลกๆ ทำให้ชายหนุ่มยิ่งงุนงงว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกันแน่ เตวิชหรี่ตามองเพดาน ดูเหมือนที่นี่เพดานจะต่ำกว่าที่บ้านของเขามาก มิหนำซ้ำยังเป็นสีขาวสะอาด ไม่ใช่สีแปซิฟิกบลูที่เขาคุ้นตาในห้องนอนส่วนตัว
ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งงุนงง ผ้าห่มที่คลุมกายเลื่อนหล่น ความปวดเมื่อยแทรกซึมตามกล้ามเนื้อ เมื่อหันไปมองจุดที่เขานอนมาทั้งคืน จึงเห็นว่าเป็นพรมแข็งๆ ไม่ใช่ท็อปเปอร์ขนห่านปูทับด้วยผ้าปูที่นอนระดับลักซ์ชูรีที่เตวิชคุ้นเคย เมื่อชายหนุ่มปัดผ้าห่มสีชมพูหวานออกจากร่าง จึงได้เห็นว่าตัวเองไม่ได้สวมกางเกง
“...”
ดวงตาเหม่อลอยมองเตวิชน้อยที่แห้งเหี่ยวอับเฉาด้ว
