Set My Heart ดวงใจมาเฟีย

ดวงใจมาเฟีย ตอนที่ 4

"เสร็จแล้ว "

พี่มะลิยิ้มให้ฉันพร้อมกับหันไปเก็บอุปกรณ์ทำแผล หลังจากที่พี่เตไปตามพี่มะลิมาพี่เขาก็ล้างแผลพร้อมกับทายาให้ฉัน ฉันยกมือไหว้ขอบคุณพี่เขาแล้วก็ก้มมองเข่าตัวเองที่มีผ้าพันแผลปิดอยู่ ความโก๊ะความซุ้มซ่ามของฉันนี่มันแก้ไม่หายจริงๆ เห้อออ

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ "

"จ้า แล้วทำงานไหวมั้ยเนี้ย"

พี่มะลิเอ่ยถามยิ้มๆปล้วก็ลุกขึ้นถือกล่องอุปกรณ์ไว้ในมือ ฉันพยักหน้ายิ้มๆบอกเลยว่าสบายมาก

"ไหวสิคะ สบายมาก งั้นหนูนิดออกไปได้เลยใช่ไหมคะ"

ฉันเงยหน้าถามคุณตฤณที่ตอนนี้เอาแต่จ้องหน้าฉัน ชิ คนไร้อารมณ์ คนเย็นชา ยิ้มหน่อยก็ไม่ได้

"ไหว"

"ค่ะ สบายมาก"

ฉันลุกขึ้นก่อนจะเดินหมุนตัวโชว์ทีหนึ่งแต่เซนิดหน่อยแต่ไม่ถึงกับล้มหรอกนะ

"ตามใจ ไปสิ"

เขาเอ่ยออกมาก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปทิ้งให้ฉันกับพี่มะลิแล้วก็พี่เตมองหน้ากันอย่างงุนงง

"เย็นชาชะมัดคนอะไร พูดทีหนึ่งอย่างกับกลัวดอกพิกุลจะร่วง"

ฉันบ่นออกไปอย่างไม่จริงจังนักเล่นเอาพี่เตกับพี่มะลิหัวเราะออกมาทันที เหมือนจะคิดได้อ่ะนะว่ากำลังเม้าเจ้านายพี่เขารีบหุบยิ้มทันที

"ป่ะๆ ทำงานได้แล้ว"

ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินตามพี่มะลิออกไป เดินไปถึงชั้นล่างสุดก็มีพนักงานคนอื่นยืนประจำที่ของตัวเองแล้ว ฉันไม่รู้จะทำอะไรก่อนดีแหะ อืม ไปเสิร์ฟเหล้าให้ลูกค้าแล้วกัน

"พี่คะมีอะไรให้หนูนิดช่วยมั้ยคะ"

ฉันถามพี่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนรอออเดอร์อยู่ตรงหน้าเคาเตอร์บาร์ เธอหันมามองหน้าฉันอย่างสงสัย

"เด็กใหม่เหรอ"

"ค่ะ ให้หนูช่วยมั้ยคะ”

พี่เขาพยักหน้าเบาๆก่อนจะยื่นคอกเทลให้ฉัน แล้วชี้ไปยังโต๊ะ VIP

"ไปเสิร์ฟโต๊ะนั้น ผู้ชายเสื้อสีแดงจ๊ะ"

"โอเคค่ะ "

ฉันรับมาไว้ในมือแล้วก็เดินไปอย่างมั่นใจในตัวเองสุดๆ ดูภูมิใจเนาะที่ฉันทำได้ทุกอย่าง อิอิ ฉันเดินไปได้ครึ่งทางก่อนจะสะดุ้ดขาตัวเองจนคอกเทลในมือเกือบหก

ฟู่ววววววว

"เกือบแล้วมั้ยหละ ถ้าทำหกจะมีเงินจ่ายป่ะเนี้ย "

ฉันบ่นกับตัวเองก่อนจะเดินไปถึงโต๊ะ VIP แล้วส่งยิ้มหวานไปให้พวกเขาก่อนจะเดินอ้อมมายังผู้ชายเสื้อแดงแล้วยื่นแก้วคอกเทลไปให้เขา

"คอกเทลมาเสิร์ฟค่ะ "

ฉันเอ่ยยิ้มๆยื่นแก้วไปตรงหน้าเขา เขาเงยหน้ามองฉันเล็กน้อยก่อนจะยิ้มมุมปาก

"เด็กใหม่เหรอ ไม่เคยเห็นมาก่อนแหะ "

"ค่ะ เพิ่งมาทำงานวันแรกค่ะ"

เขาพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะยื่นมือมารับคอกเทลไปไว้ในมือ เขามองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยยิ้มๆ

"ชื่ออะไร"

"หนูนิดค่ะ "

"หนูนิดเหรอ สนใจมาทำงานกับพี่มั้ย ไม่ต้องมาเสิร์ฟแบบนี้หรอกเหนื่อยจะตาย พี่ให้เดือนห้าหมื่นบาท สนใจมั้ย"

ฉันส่ายหน้าทันที ไม่ได้อยากได้เงินซะหน่อย ตอนนี้ต้องการความปลอดภัยยะ เพราะพี่มะลิบอกว่าอำนาจของคุณตฤณมีมากไม่มีใครกล้ามาทำอะไรฉันแน่นอน ซึ่งก็คงจะจริง ถือว่าที่นี่ปลอดภัยที่สุด เพราะฉะนั้นฉันไม่ไปแน่นอน

"ไม่ค่ะ หนูขอตัวก่อนนะคะ"

ฉันส่งยิ้มให้กับเขาก่อนจะหันหลังเดินไป อยู่ๆเขาก็จับมือฉันไว้พร้อมกับดึงเข้าไปใกล้ๆตัวเขา

"อย่าเล่นตัวมากนัก แสนหนึ่งเป็นไง บ้าน รถ อยากได้อะไรฉันจะให้ "

"ปล่อยนะคะ หนูนิดไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น หนูนิดอยากอยู่ที่นี่ค่ะ"

เขาทำหน้าเหมือนโมโหแล้วก็ไม่พอใจฉันสุดๆ เขาบีบข้อแขนฉันแน่นจนฉันร้องครางออกมา

"โอ๊ยย ปล่อยหนูนิดนะมันเจ็บ”

ฉันพยายามดึงแขนตัวเองออกแต่เขาไม่ยอมปล่อยแถมยังยิ้มท้าทายฉันอีก

"ดึงออกเองสิ ทำได้ก็ลอง"

ฉันพยายามดึงข้อมือตัวเองออกแต่ไม่เป็นผล ยิ่งฉันพยายามแกะออกเขายิ่งบีบมันแน่นขึ้นจนฉันน้ำตาคลอเบ้า ถ้าเขาปล่อยข้อมือฉันมันต้องแดงมากแน่ๆเลยอ่ะ

"ปล่อยนะหนูนิดเจ็บ”

"ไปกับฉันเถอะ ฉันจะให้เธอทุกอย่างเพราะฉันชอบคนสวย "

"นายครับวันนี้จะไปดูหน้าร้านมั้ยครับ"

ผมเงยหน้าไปมองไอ้เตเล็กน้อยก่อนจะวางทุกอย่างบนโต๊ะแล้วลุกขึ้น

"ไปสิ "

ผมเดินนำออกไปก่อน เดินไปเรื่อยๆลงมาถึงชั้นสองก็ยืนมองบรรยากาศร้านไปรอบๆ คนเยอะแหะก็คงไม่แปลกมันเยอะทุกวันอยู่แล้วแหละ จริงๆผมมีคาสิโนที่ฮ่องกงด้วยนะแต่นานๆไปที เป็นธุรกิจครอบครัวผมมีแค่พ่อกับพี่ชาย พี่ชายผมดูแลอยู่ที่นั้น ผมมีหุ้นส่วนอยู่50% รายได้ไม่ต้องพูดถึงหรอกนะ 8หลักต่อเดือน ส่วนใครๆก็พูดว่าผมมีอำนาจ ไม่ได้มีหรอกก็แค่พ่อเป็นมาเฟียใหญ่ของฮ่องกงก็เลยไม่มีใครมากล้ากับผมด้วยหละมั่ง แต่ผมก็ไม่มีศัตรูที่ไหนหรอกยกเว้นใครมันอยากจะเป็นกับผมก็ช่วยไม่ได้

"คนเยอะนะวันนี้"

"ครับ วันนี้เป็นวันศุกร์ปกติครับ "

ผมมองไปเรื่อยๆก็สะดุดเข้ากับยัยตัวจุ้นจอมซุ่มซ่าม ที่มองซ้ายมองขวาแล้วก็ไปช่วยคนนั้นที คนนี้ที ผมกอดอกยืนมองยัยจุ้นจ้านที่เดินไปช่วยพนักงานเสิร์ฟหน้าเคาเตอร์ แล้วพนักงานคนนั้นก็ให้ยัยจุ้นไปเสิร์ฟ ผมมองเธอถือถาดคอกเทลเดินไปอย่างเก้ๆกังๆ ตลกแหะผิวพรรณหน้าตาอย่างกับลูกผู้ดีทำไมถึงมาทำงานที่นี่ ยัยนั้นเดินไปเรื่อยๆก่อนจะสะดุดขาตัวเองเกือบล้ม ผมหลุดขำออกมาเล็กน้อยจนไอ้เต้รีบหันมามองหน้าผม ผมกระแอมเบาๆก่อนจะเสมองไปทางอื่น ไอ้นี่ก็ชอบจับผิดผมเหลือเกินน่าหมั่นไส้ชิบ ผมเหลือบสายตามองยัยจุ้นที่เดินไปโต๊ะ VIP แล้วก็ยื่นแก้วไปให้ไอ้ผู้ชายเสื้อแดง หน้าคุ้นๆ

"นั้นมันไอ้เสือนี่ครับ"

ผมจ้องหน้ามันชัดๆใช่จริงๆด้วยแหะ ไอ้นั้นมันหันมามองหน้ายัยจุ้นเหมือนจะชอบ แต่ทำไมยัยจุ้นทำหน้าแปลก

"ผมว่าท่าไม่ดีนะครับนาย ผมลงไปดูดีกว่า"

ไอ้เตพูดจบแล้วหันหลังจะเดินออกไปผมก็พูดขึ้น

"ไม่ต้อง ฉันไปเอง"

พูดจบผมก็เดินลงไปทันที ผมเดินเร็วๆกึ่งวิ่งเหมือนเวลาเดินช้าซะเหลือเกินเดินไปถึงก็ได้ยินประโยคที่ไอ้เสือมันพูดกับยัยจุ้นผมถึงกับหงุดหงิดทันที

"ไปกับฉันนะ ฉันจะให้เธอทุกอย่าง"

"บอกว่าไม่ไปไง"

"จะลองดีกับฉันใช่ไหมยัยบ้านี่"

ไอ้เสือง้างมือกำลังจะตบหน้ายัยจุ้นผมรีบเอามือไปขวางมือมันไว้ซะก่อน

"จะทำอะไร"

มันหันมามองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะทำหน้าตกใจแล้วรีบปล่อยมือยัยจุ้นทันที ผมมองยัยนั้นเล็กน้อยคงจะกลัวมากเลยแหละถึงขั้นร้องไห้ ยัยนั้นลูบข้อแขนตังเองป้อยๆแดงเถือกจนช้ำ ผมหันไปมองหน้าไอ้เสือทันทีสงสัยอยากนอนโรงพยาบาล

"มึงอยากไปนอนเล่นโรงพยาบาล"

มันรีบส่ายหน้าทันที

"ยะ อย่านะโว๊ย รู้มั้ยกูลูกใคร"

ผมมองหน้ามันด้วยสีหน้าราบเรียบไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา

"กูต้องรู้"

ผมพูดออกไปแค่นั้นแหละเพราะผมไม่ชอบพูดเยอะผมชอบทำมากกว่า ถ้ามันอยากมีปัญหากับผม ผมก็จะไม่ถามอะไรหรอกสั่งเก็บเลยแค่นั้นแหละ

"เอ่อ กะ กูฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยบ้ากูเอาคืนแน่"

มันถอยหลังเตรียมจะออกจากร้านผม ผมเรียกมันไว้ก่อน

"เดี๋ยว”

มันหันมามองหน้าผมเหมือนจะเกร็งๆเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเจอมัน แต่ผมกับนายอำเภอรู้จักกันผมก็เลยไม่อยากจะทำอะไรลูกเขา แต่ถ้ามาถึงถิ่นผมแล้วมาทำกร่างผมก็ไม่เอาไว้เหมือนกัน

"ถ้ามึงมายุ่งกับคนของกูอีก คราวหน้ามึงจะไม่ได้เดินออกไปแบบนี้อีก ไปซะ”

ผมพูดแค่นั้นมันกับลูกน้องมันรีบวิ่งออกไปทันที ผมหันไปมองหน้ายัยจุ้นที่มองหน้าผมเหมือนจะร้องไห้

"ตามมา”