สุดดวงใจรักมาเฟีย

ณ Aviemore England ทางตอนเหนือของอังกฤษ เป็นเมืองที่มีหิมะตกขาวโพลนสวยงามมาก ผู้คนหลั่งไหลมาฉลองคริสต์มาสที่นี่เช่นเดียวกับแกริคและลูกสาวที่เดินทางมาถึงอังกฤษตั้งแต่วันที่ 22 ธันวาคม เพื่อฉลองวันเกิดของลิลลี่ที่อายุครบ 12 ปี แกริคย้ายไปอยู่ประเทศไทยหลังแต่งงานกับอภิฤยา แม่ของลิลลี่ แต่น่าเศร้าใจที่แม่ของลิลลี่จากไปด้วยโรคร้ายเมื่อสี่ปีก่อน ตอนนี้จึงมีแค่แกริคที่ทำหน้าที่ดูแลลูกสาวเพียงคนเดียว ทั้งสองเข้าพักที่เคบินหลังเล็ก ๆ หน้าตาน่ารักแยกออกมาเป็นส่วนตัว แต่อยู่ในบริเวณเดียวกันกับบ้านพักหลังอื่น ๆ โรงแรมแห่งนี้ได้รับความนิยมอย่างมากต้องจองกันล่วงหน้าหลายเดือน คืนฉลองคริสต์มาสที่ใคร ๆ ต่างก็พากัน อยู่กับครอบครัวกำลังทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตา ทว่า... ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนดังขึ้นในป่าสนที่แกริคพาลูกสาววิ่งหนีเข้าไปซ่อนตัว ตอนนี้แกริคกับลูกสาวกำลังหนีการตามล่าของจักรรินทร์ และลูกน้องที่ตามมาตั้งแต่ทั้งสองออกจากประเทศไทย “อ๊าก! ลิลลี่ แด๊ดรักลูกมาก ถ้าแด๊ดไม่อยู่แล้ว ติดต่อไปหาลุงทนายนะลูก แด๊ดฝากของไว้ที่ธนาคาร BB ไปหาผู้จัดการสาขา XX ที่แด๊ดเคยพาหนูไปตลอด... จำไว้นะลูก อย่าถอดสร้อยเส้นนี้เด็ดขาดเก็บไว้กับตัว... เป็นเด็กดีนะลูก” แกริคที่โดนยิงได้สั่งเสียลูกสาวก่อนจะสิ้นใจ “แดดดี้ ฮึก ๆ อย่าทิ้งลิลลี่ไปแบบนี้” ลิลลี่กอดร่างของแด๊ดเธอพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินด้วยความเสียใจ เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะหลังจากดินเนอร์จบลงเธอกำลังนั่งดูทีวีอยู่หน้าเตาผิง จู่ ๆ แด๊ดของเธอก็เอาเสื้อโค้ตตัวยาวมาให้เธอสวม พร้อมรีบพาเธอวิ่งออกมาจากบ้านพักเข้ามาในป่าแห่งนี้ ก่อนที่แด๊ดของเธอจะโดนยิงและสิ้นใจในนาทีต่อมา เธอมองซ้ายมองขวาเห็นพุ่มไม้ใหญ่จึงเข้าไปขดตัวอยู่ในนั้น พร้อมกับกลั้นเสียงสะอื้นไว้ เธอรู้สึกหนาวเหน็บไปจนถึงหัวใจ กลัวจนแทบจะกลั้นเสียงกรี๊ดเอาไว้ไม่อยู่ เธอได้ยินเสียงตะโกนของคนหลายกลุ่ม พร้อมกับเสียงปืนปะทะกัน ดังกึกก้องในความเงียบงันของคืนที่มีหิมะปกคลุมขาวโพลน เสียงหวีดของสายลมปะทะกับต้นสนใหญ่ แสงสลัวของพระจันทร์ทำให้มองเห็นอะไรเพียงราง ๆ “เจ้านายครับ พวกมันวิ่งไปทางนั้นครับ” “ตามมันไป ฆ่ามันให้หมด!” เสียงดุดันน่าเกรงขามของลีโอนาร์ดสั่งการให้ลูกน้องนับสิบคนกระจายกำลังกันออกค้นหาคนที่เขากำลังตามตัวอยู่ “ครับเจ้านาย” เสียงปืนยังดังสนั่นก้องอย่างหวาดกลัวในความรู้สึกของเด็กสาวตัวเล็ก ๆ เช่นลิลลี่ เธอใช้มืออุดปากตัวเองไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว “ผมคิดว่าเราจัดการมันหมดแล้วครับเจ้านาย” เซนลูกน้องมือขวาคนสนิทเป็นคนรายงาน “ดีมาก แต่แกแน่ใจใช่ไหมว่าไม่มีใครเล็ดลอดไปได้” ลีโอนาร์ดถามเสียงกร้าวด้วยน้ำเสียงติดกรุ่นโกรธ เพราะแทนที่คืนนี้เขาจะได้นอนอยู่บนเตียงอุ่นกับนางแบบสาวสวย เขากลับต้องรีบมาจัดการเรื่องสำคัญที่นี่ “ผมแน่ใจครับ” เซนเป็นคนเอ่ยขึ้น “รีบเก็บกวาดอย่าให้มีอะไรหลงเหลือ” เสียงของลีโอนาร์ดสั่งลูกน้องของตัวเองก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่รถ” ฉันจะไปรอที่รถ รีบไปจัดการซะ” “ครับเจ้านาย” เซนรับคำสั่ง ขณะที่ร่างสูงใหญ่กำลังจะก้าวขาเดินออกไปเกือบจะครึ่งทาง สวบ! สวบ! เสียงเดินท่ามกลางหิมะ ไม่ง่ายเหมือนเดินบนพื้นปกติ “ฮือ ๆ” เสียงสะอื้นไห้ดังมาตามสายลม ทำให้ชายหนุ่มหยุดขาของ ตัวเอง เพื่อฟังเสียงที่ได้ยินว่ามาจากทิศทางใด “ฮึก ๆ ฮือ ๆ” “พวกแกได้ยินเสียงอะไรไหม” ลีโอนาร์ดถามขึ้นเสียงดัง “ได้ยินครับ เสียงเหมือนคนร้องไห้” เซนตอบกลับเจ้านายด้วยความรู้สึกผิด เพราะเขารายงานลีโอนาร์ดว่าเก็บกวาดหมดแล้ว “แล้วจะมายืนรอหาพระแสงอะไร แยกย้ายกันไปค้นหาสิ หรือจะรอให้มันมาเป่ากระบาลพวกแกก่อน หา!” ลีโอนาร์ดตะโกนก้องอย่างไม่พอใจ บอดีการ์ดจึงพากันแยกย้ายออกไปค้นหาตามเสียง “เจอแล้วครับเจ้านาย” เสียงนีโอร้องบอกออกมา หลังจากผ่านไปสิบนาที “ฮือ ๆ” เด็กสาวที่หน้าตาเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาไหลริน เธอไม่รับรู้อะไร ตอนนี้เธอรู้แต่ว่าเธอไม่เหลือใครแล้ว ไม่มีใครรักเธอ ร่างสูงใหญ่เดินมาตามเสียงที่ลูกน้องร้องบอก “เจ้านายครับ เด็กผู้หญิง” เสียงนีโอร้องออกมาอย่างตกใจ ลิลลี่เงยหน้าขึ้นมองลีโอนาร์ดด้วยสายตาสับสน หวาดกลัวและตัวสั่นอย่างน่าสงสาร ทำให้คนที่หัวใจมีแต่ความดำมืดอย่างลีโอนาร์ดที่เล็งปืนใส่ต้องลดปืนลงอย่างไม่เข้าใจตัวเอง จากนั้นก็หันหลังกลับเดินออกไป พร้อมกับคำสั่งที่ลอยมาตามลม “เก็บให้หมด อย่าให้เหลือ!” “แต่เธอเป็นเด็กนะครับ” นีโอร้องทักขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย ทว่าลีโอนาร์ดไม่สนใจ เขาเดินไปขึ้นรถแล้วสั่งให้ลูกน้องอีกคนขับกลับโรงแรมที่พักทันที หิมะเริ่มตกหนักกว่าเดิม ใต้เงาแสงจันทร์มีแต่ความเงียบ ลีโอนาร์ดผู้ไม่เคยมีคำว่าปรานีให้ใคร คำสั่งของเขาถือเป็นประกาศิตที่ลูกน้องทุกคนต้องทำตาม การที่ต้องปกครองลูกน้องหลายหมื่นคน มันไม่ใช่เรื่องง่าย ความเด็ดขาดจึงจำเป็นต้องมี