รักมั้ยคับ พี่ชายรูมเมท

"ป๊าผมอยากเป็นเชฟ" ผมเดินลงมาจากบ้านก่อนจะพูดกับป๊าในขณะที่ท่านกำลังทานข้าวอยู่ "อ้าวยังเรียนไม่จบเลย" "หูยยย ป๊า เชื่อผมดิ ไม่ว่าผมจะเรียนจบยังไงผมก็ต้องมาช่วยงานป๊าอยู่ดี ผมขอออกไปทำสิ่งที่ชอบด้วย และช่วยงานป๊าไปด้วยไม่ได้หรอ" "ได้ดิ" " จริงปะนะ งั้นผมไปเป็นเชฟที่โรงแรมเรานะป๊า" "อืม" "สุดยอด" "แต่ป๊ามีข้อแม้นะ" "ข้อแม้อะไรคับป๊าว่ามาเลย" "ขุนจะต้องพักที่หอพักพนักงาน แล้วป๊าจะยึดบัตรเครดิตของขุนทุกใบ ขุนต้องกินเงินเดือนของตัวเอง จนกว่าจะได้ขึ้นเป็นเชฟจริงๆ" "ตกลงครับป๊า" ผมไม่รู้ว่าผมตอบตกลงป๊าแบบไม่คิดไปได้ยังไง นี่คือวันที่ผมกล้าที่จะเดินไปบอกกับป๊าเรื่องนั้น ซึ่งพอผมมานอนคิดไปคิดมาทีหลังไงครับ ว่าที่หอมันอาจจะมีผี แล้วผมจะทำไงละทีนี้ แต่ถ้าบอกป๊าว่าจะพักที่บ้านป๊าก็คงไม่ยอม เอาวะ ผีก็ผี จะมาสู้ใจแรงกล้าของขุนเขาได้ไง แล้วพอถึงกำหนดป๊าจึงพาผมไปฝากกับผู้จัดการโรงแรมซึ่งมีผู้จัดการคนเดียวเท่านั้นที่รู้ ผมเดินตามผู้จัดการมาที่หอพักของพนักงานตามที่ป๊าสั่งบอกเลย น่ากลัวโคตรๆ ทำไมมันถึงเงียบอะไรแบบนี้แล้วผู้คนหายไปไหนกันหมดละคับเนี้ย อีกอย่างนะป๊าให้เงินมาใช้ช่วงรอเงินเดือน 2 หมื่นด้วยหละ แต่คือผมต้องใช้เงิน 2 หมื่นนี้ให้ครบเดือนนะซิคับ ไม่งั้นอดตายแน่ๆ "คุณขุนพักห้องนี้แล้วกันระครับ นี่ครับกุญแจ" "เรียกผมขุนเฉยๆก็ได้คับผู้จัดการตอนนี้ผมเป็นลูกน้องผู้จัดการแล้ว" "ครับ" ผมรับกุญแจมาแล้วจัดการไขเข้าไปทันที เพราะอยู่ข้างนอกนานๆ หนาวสันหลังแปลกๆ แล้วผมก็เห็นว่ามันมีเตียงขนาดใหญ่ นี่ป๊าทุ่มทุนสร้างเตียงใหญ่ๆให้พนักงานเลยหรอ ผมมองไปรอบๆ เหมือนกับว่าห้องนี้มันมีคนอยู่นะ ผมจึงล้มตัวนอนบนเตียงแต่ก็ต้องตกใจเพราะประตูห้องน้ำมันถูกเปิดออก พร้อมกับผู้ชายที่พันผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินออกมาเขามองผมอย่างสงสัย แต่ผมนี่ดิช็อคตาค้างเลย เพราะเขาคือผู้ชายคนนั้น คนที่ผมเห็นตอนที่เขาช่วยยายวันนั้นไง สีหน้าที่เคร่งขรึมของเขาชวนให้น่าค้นหาเหมือนเคย นี่เขาจะจำผมได้รึเปล่านะ แล้วเขาก็ค่อยๆหันมามองผมช้าๆ " นายเป็นใคร" ผมตกใจนะที่เห็นผู้ชายหุ่นล่ำๆหน้าหล่อๆ เดินออกมาจากห้องน้ำ ผมรีบเด้งตัวขึ้นมายืนตัวแข็งเลยเพราะเขาคือคนที่ผมคิดถึงใบหน้ามาตลอด ผู้ชายบิ๊กไบค์คนนั้น “เอ่อออ. . คือ” “เป็นพนักงานใหม่หรอ” เขาหันมาถามผม ทำเอาผมใจเต้นแรงเลย เขาจำผมไม่ได้จริงๆด้วย “ครับ ผมเพิ่งมาทำวันนี้ ผมชื่อขุนคับ” “อืม อายุเท่าไหร่เราอ่ะ” “ 20 ครับ” “พี่ชื่อ แวน อายุ 29 นายคงไม่รู้ซินะที่นี่เขามีรูมเมท ต้องนอน 2 คนต่อห้อง” ใครคิดกฎนี้วะเนี้ย แล้วมันจะเป็นส่วนตัวได้ไงอ่ะ แต่ถ้าได้นอนกับพี่แวนผมก็โอเครนะ “นายเอาเสื้อผ้าใส่ตู้ได้เลย เสื้อผ้าพี่มีไม่เยอะ” “ครับพี่แวน” ผมเอาเสื้อผ้าไปใส่ในตู้ เสื้อผ้าของพี่แวนมีไม่กี่ตัว แต่ละตัวดูดีเชียว นี่พี่แวนเขาทำหน้าที่อะไรนะผมอยากรู้จริงๆ “ทำไมไม่เรียนหนังสือล่ะ” ผมหันไปมองพี่แวนที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียง ผู้ชายอะไรเท่ขนาดนี้วะเนี้ย “ผมอยากเป็นเชฟนะคับ อยากมีสูตรอาหารเป็นของตัวเอง” “อืม ความคิดดี แต่โลกภายนอกมันไม่สวยหรูเหมือนในนิยายนะซิ” พี่แวนหันมามองผมก่อนจะยิ้มเล็กๆ “ผมจะสู้ครับ ผมอยากเป็นเชฟ” พี่แวนทิ้งบุหรี่ลงไปข้างล่างก่อนจะเดินมาหาผมพร้อมกับตบบ่าผมเบาๆ “สู้ๆละกัน” พี่แวนถอดผ้าขนหนูออก มันจึงเผยให้เห็นสรีระทั้งหมดของพี่เขา บอกเลย หัวใจจะวายครับ นี่พี่เขาไม่อายผมเลยรึไงเนี้ย แต่ผมอายนะบ้าชะมัด ผมเลยรีบหันหน้าหนีแล้วเดินไปที่ระเบียงอย่างไว “คืนนี้นายนอนคนเดียวไปก่อนละกัน พี่จะไปธุระ” “ครับพี่แวน” พี่แวนเอารองเข้าผ้าใบขึ้นมาใส่ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โห ผู้ชายคนนี้สุดยอดอ่ะ หน้าตาดี หุ่นดี นิสัยยังดี ดีไปหมดทุกอย่างเลย ผมจึงเดินไปอาบน้ำแล้วกลับมานอนบนเตียง เอาละคับ นอนไม่หลับ เตียงแข็งโคตรๆอ่ะ แล้วห้องนี้จะมีผีโผล่มามั้ยวะ ผมนอนอย่างกล้าๆกลัว แต่เพราะความเหนื่อยทำให้ผมเผลอหลับไป ผมมารู้สึกตัวอีกทีคือเหมือมีอะไรมาทับบนตัวผม นี่ถ้าผมลืมตานะรับรองเจอตัวๆแน่นอน แต่มันก็ไม่ไหวอ่ะ มันอึดอัดไปหมด เอาวะ เป็นไงเป็นกันผีก็ผีเถอะขอดูหน้าหน่อยดิ ผมรีบลืมตาแล้วหันไปมองทันที ตายห่าผีที่ไหนละคับ นี่มันพี่แวน โอ้ยยย กลิ่นเหล้าหึ่งเลย ผมจึงเอาแขนและขาพี่แวนที่ทับอยู่บนตัวผมออกไปแต่ก็ไม่วายที่พี่แวนจะหันกลับมากอดผมอีก ตัวเหม็นโคตรๆอ่ะบอกเลย "พี่แวนคับ ผมอึดอัด” “เอาน่า ผมกอดคุณไม่นานหรอกแนน” “อะไรของพี่ละคับ ผมขุนนะไม่ใช่แนน” พี่แวนไม่ตอบแต่ยังคงกระชับผมเข้าหาตัว บอกเลยทั้งอึดอัด ทั้งใจเต้นแรง ตายๆไม่ต้องนอนกันละครับคืนนี้แล้วจู่ๆพี่แวนก็เอามือขึ้นมาจับหน้าผมทำเอาผมตกใจเลยอ่ะ "พี่แวนจะทำอะไรคับ" "แนนอยากนอนกับพี่ไม่ใช่หรอ" "แนนไหนพี่แวน ผมขุนนะ" ฟังซะเหลือเกินนะพี่แวนดึงขาผมที่พยายามดันตัวหนี น่ากลัวชิบเป๋งแล้วพอดึงผมมาได้พี่แวนก็ก้มลงมาจะจูบผม "ว๊ากกกกก พี่แวน ผมเองพี่ ผีตัวไหนอยู่แถวนี้บ้างวะเข้ามาช่วยผมด้วย" ได้ผลครับเพราะมีผีผู้หญิงเข้ามาลากพี่แวนกลับไปนอนที่เดิมก่อนจะทำให้พี่แวนหลับ แต่เธอหันมายิ้มให้ผมแบบว่าปากกว้างถึงหูเลยหละ "ขอบคุณคราบแต่รบกวนออกจากห้องผมไปก่อนได้มั้ยอ่ะผมกลัว" "หล่อ" ชิบหายละผีชมว่าหล่อผมควรจะดีใจดีมั้ยละครับเนี้ย "ใจเย็นนะคับ ผมกลัวจริงเอาไว้พรุ่งนี้จะทำบุญให้นะครับ" เธอแสยะยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนที่จะลอยหายออกไปทางประตู ผมจึงล้มตัวลงนอนอยากโล่งใจ "ผีตัวไหนก็ห้ามมาแล้วนะ ห้ามจริงๆนะ" ปวดหัวเลยครับเจอแบบนี้ แต่ผมก็ไม่วายที่จะหันไปมองพี่แวน ผู้ชายอะไรหล่อจริงจังมาก ผมรีบตื่นแต่เช้าเพื่อมาอาบน้ำและแต่งตัว หยิบชุดฟอร์มของพนักงานขึ้นมาใส่ผมว่ามันก็ดูดีเหมือนกันนะ ใส่ชุดพนักงานก่อนที่จะไปใส่ชุดผู้บริหาร “เฮ้ยยย ไอ้ขุนแต่งตัวเสร็จแล้วหรอ” ผมสะดุ้งนิดนึงนะที่พี่แวนทักผม แล้วพี่แวนก็เดินลงมาจากเตียง หุ่นพี่แวนที่ใส่แค่กางเกงยีนส์ตัวเดียวมันดูเท่จนผมอดที่จะมองไม่ได้เลย “มองอะไร” พี่แวนหันมามองผมในขณะที่กำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ คือสายตาพี่แวนแบบว่าโคตรยั่วอ่ะ หัวฟูๆตาเยิ้มๆจากการเมาค้าง ทำเอาผมแทบละลายเลย “ป่าวครับ ผมแค่สงสัยว่าพี่แวนกลับมาตอนไหน” “ไม่รู้วะ พอดีกินเหล้าเยอะแล้วรู้สึกมึนหัวเลยขอตัวกลับ แล้วก็เช้าเลย” “พี่แวนกินเยอะแบบนี้ห้ามขับรถกลับซิครับผมว่ามันอันตราย” “เออ ต่อไปไม่ขับละ มึงขับให้พี่ละกัน” ผมหันไปมองพี่แวนคอแทบเคล็ด ก่อนจะทำสีหน้าที่สงสัยใส่พี่เขา “เป็นไร ตกใจอะไร” “คือพี่หมายความว่าไงอ่ะ” “ก็หมายความว่ามึงต้องไปกับพี่ไงครับ” แล้วพี่แวนก็เข้าห้องน้ำไป ก่อนจะออกมาแต่งตัว ส่วนผมก็เตรียมใส่รองเท้าเรียบร้อย “มึงเสร็จแล้วหรอวะ” “ครับ” “เออ รอไปพร้อมกัน” “ครับ” “มึงพูดเป็นคำเดียวหรอวะไอ้ขุน” “เอ้า แล้วพี่จะให้ผมพูดอะไรอ่ะ” “เออ พี่ก็ไม่รู้วะช่างแม่งไปเหอะ" แล้วพอเสร็จเรียบร้อยผมก็นั่งรถไปกับพี่แวนหออยู่ห่างจากโรงแรมไม่มากแต่พี่แวนก็บอกว่าขับรถไปดีสุด พี่แวนพาผมแวะกินข้าวข้างทางเพื่อเติมพลังก่อนเข้าโรงแรมคับเรียกว่านี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมกินข้าวเช้ามากๆแบบนี้ “แดกอะไร” “ผมได้หมดพี่” “ป้า ข้าวหมูกรอบ 2 พิเศษนะ” “ได้ๆ” ผมหยิบมือถือขึ้นมาเล่นขณะที่รอข้าวแต่พี่แวนกลับเอามือมาปิดที่หน้าจอผม ทำเอาผมต้องเงยหน้าขึ้นมามองเลย “พี่แวนจะทำอะไรครับ” “มึงดิทำอะไร” “ผมก็เช็คเฟสไงครับ” “มึงต้องใส่ใจคนรอบข้างดิวะไอ้ขุน พี่นั่งอยู่เนี้ยมึงจะปล่อยให้พี่คุยคนเดียวรึไง” “ผมขอโทษครับพี่” “ขอโทษทำไม พี่แค่บอกมึงเฉยๆ” พี่แวนยิ้มมุมปากนิดนึงแต่มันโคตรมีเสน่ห์เลย แล้วพอข้าวมาพวกผมก็จัดการกินกันจนไม่เหลือ อร่อยสุดอ่ะ ทำเอาผมอยากสั่งไปกินที่หอด้วยเลย แล้วพี่แวนก็พาผมมาที่โรงแรมแต่เข้าด้านหลังผมก็ยังไม่รู้นะว่าพี่แวนทำหน้าที่อะไรผมจึงไปหาผู้จัดการก่อนแล้วพอเขาเรียกรวมพลผมถึงได้รู้ว่าพี่แวนเป็นเชฟใหญ่ “แวน พี่ฝากดูแลน้องมันด้วยนะ” “ครับพี่ไม่ต้องห่วง” พี่แวนยักคิ้วให้ผมอย่างกวนๆมันจึงทำให้ผมคลายความกังวลลงได้บ้าง แล้วพอผู้จัดการออกไปพี่แวนก็เรียกผมมาให้รู้จักทุกคนในครัว "น้องนี่มันชื่อขุนนะ. ขุน ผู้ชายหน้าตาดีที่หน้าเหมือนกันนั่นชื่อ เรกันเรส เป็นแฝดกัน ส่วนคุณลุงนั่นชื่อลุงทอง ส่วนผู้หญิงสวยๆ2คนนั่นชื่อ กิ๊กกับแนน" พี่แวนบอกชื่อทุกคนให้ผมรู้จักแต่มันทำให้ผมสะดุดตรงคนชื่อแนนนี่แหละครับเขาเป็นอะไรกับพี่แวนกันแน่นะ "เอาหละทุกคนมาเริ่มงานกันได้ ขุน มึงมาช่วยพี่" ผมไปยืนข้างพี่แวนคอยช่วยหยิบจับและถึงแม้ผมจะไม่เป็นแต่พี่แวนก็พยายามสอนผมทุกอย่างจนทุกคนรอบข้างเริ่มมองอย่างไม่พอใจและสงสัย "เชฟครับ ผมขอคนไปช่วยผมหน่อยได้มั้ยครับ พอดีคนไม่พอ" "อืม ได้ซิ เออ กิ๊ก.." "เชฟคะ ให้คนมาใหม่อย่างขุนไปดีกว่านะคะ กิ๊กยังช่วยงานในครัวได้ดีกว่า" พี่แนนหันมาบอกพี่แวนก่อนจะมองหน้าผมสีหน้าและแววตาดูไม่ชอบผมเอาซะเลย "ก็ขุนมันช่วยผมอยู่" "ไม่เป็นไรครับเชฟ ผมไปเอง" ผมถอดชุดผู้ช่วยเชฟออกก่อนจะเปลี่ยนไปใส่ผ้ากันเปื้อนและออกไปช่วยรับออเดอร์ข้างนอก ผมทั้งเสิร์ฟและรับออเดอร์ขาแทบขวิดกว่าจะได้พัก ที่นี่คนเยอะจริงๆนะสมแล้วที่เป็นโรงแรม 5 ดาวอ่ะ กริ๊ง!!!!! เสียงประตูเข้าสู่โซนห้องอาหารดังขึ้นพร้อมกับผู้หญิงที่สวยและดูดีเดินมานั่งผมจึงถือเมนูแล้วเดินตรงไปหาเธอ " รับอะไรดีครับ" เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมแบบยิ้มๆแต่รอยยิ้มมันดูเย็นยะเยือกแปลกๆ "ฉันขอน้ำส้ม" "รอซักครู่นะครับ" ผมเดินกลับมาเอาน้ำส้มแล้วเอาไปเสิร์ฟให้เธอ แต่เมนูมันร่วงผมจึงก้มลงเก็บแล้วผมก็ได้เห็นว่ารองเท้าของเธอมีข้างเดียว ส่วนเท้าที่ไม่มีรองเท้ามันมีแผลถลอกใหญ่มาก ผมจึงเงยหหน้าขึ้นไปมองเธออย่างอึ้งๆ "เฮ้ย ไอ้ขุน มึงทำอะไร" เบสที่เป็นพนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามาจับไหล่ผมทำเอาผมสะดุ้งเลย "เอ่ออ….คือ" "มึงบ้าปะเนี้ยเอาน้ำส้มมาวางที่โต๊ะทำไม ไม่มีแขกแล้ว ฮูววว" เบสถือแก้วน้ำส้มกลับไปทำให้ผู้หญิงคนนั้นหันกลับมามองผม ผมจึงเห็นว่าใบหน้าอีกฝังของเธอเละจนเห็นทุกส่วนที่อยู่ข้างในหมดเลย "ว๊ากกก อะไรเนี้ย" ผมหงายหลังอย่างตกใจเพราะผมมั่นใจแล้วว่าเธอไม่ใช่คนแน่ๆ เสียงตกใจของผมทำเอาพนักงานคนอื่นๆตกใจไปด้วย ผมเหงื่อแตกเต็มไปหมดเพราะผู้หญิงคนนั้นค่อยๆลุกจากเก้าอี้แล้วเดินแบบบิดๆเบี้ยวตรงมาที่ผม ผมกลัวจนไม่กล้าลุกไปไหนแล้วนะตอนนี้ "ช่วยฉันด้วยฉันถูกฆาตกรรม" เสียงของเธอดังขึ้นทั้งๆที่ปากของเธอไม่ได้ขยับเลยผมจึงรีบหลับตาลงเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเห็นเธอ หมับ!!!! ผมถูกใครไม่รู้กระชากให้ลุกขึ้นผมจึงรีบลืมตาก็เห็นพี่แวนกำลังจับที่แขนผมอยู่ "พี่แวน" "เป็นอะไร" ผมหายใจหอบด้วยความกลัวก่อนจะหันไปมองผู้หญิงคนนั้นแต่เธอหายไปแล้วแต่ผมนี่ดิที่ยังช็อคอยู่คือถ้าจะมาบอกอะไรผมไม่ว่านะ แต่มาแบบสวยๆไม่เอาเละแบบนี้ไม่ได้รึไงบ้าชะมัด