สิ้นคำพูดของหลินซีหลายๆ คนภายในห้องเรียนต่างพากันกลืนนํ้าลายเฮือกใหญ่ ใครจะไปนึกกันเล่าว่าหญิงสาวตรงหน้าที่ดูอ่อนแอราวดอกไม้ เวลาโกรธจะดูน่ากลัวปานนี้
แต่ละคนในห้องเรียนต่างพากันยัดเยียดใครก็ได้สักคน แก้ไขสถานการณ์นี้โดยเร็ว
“เจ้านั่นแหละไป…”
“เจ้านั่นแหละ…”
ยามนี้ไม่มีใครสนใจเรื่องการทะเลาะวิวาทเมื่อครู่อีกแล้ว ตอนนี้กลายเป็นการผลักไสใครสักคนไปให้หญิงสาวผู้เลอโฉมตรงหน้าระบายอารมณ์คล้ายเป็นการบูชายัญรูปแบบหนึ่ง
จนกระทั่งมีผู้กล้าสละชีพบูชายัญ ทว่านั่นกลับเป็นการสละชีพบูชายัญที่ไปจุดไฟความโกรธของหญิงสาวตรงหน้าให้ทวีมากเสียยิ่งกว่าเดิม
“ข้าก็นึกว่าใครที่แท้ก็คุณหนูหลินซีแห่งจวนสกุลหลิน ไม่นึกเลยว่าท่านจะได้เข้ามาเรียนในสำนักศึกษาหลวงซ่างกู่อันทรงเกียรติแห่งนี้ด้วย…” หนานกงอวิ๋นมู่กล่าวด้วยน้ำเสียงหยิ่งยะโสขณะหันมามองหลินซีด้วยสายตาข่มขวัญ
เฮอะ…ที่แท้ก็แค่คุณหนูไร้พรสวรรค์คนหนึ่งก็เท่
