“สวัสดีเจ้าค่ะ…ท่านลุง”
“ที่แท้ก็ลูกสาวของไป่ยวี่กระนั้นเรอะ… ช่างงดงามเหมือนนางนัก ฮ่าๆ” เสวียนอู่ถึงหัวเราะร่าราวคนบ้าขณะกล่าว
ตาลุงคนนี้สติฟั่นเฟือนไปแล้วหรือ?
“เสี่ยวซี… นั่งก่อน” หลินเฟิ่งกล่าวเสียงอ่อน
“เจ้าค่ะ…” หลินซีนั่งลงอย่างเชื่อฟัง
หลินเฟิ่งหลังจากบอกกล่าวกับหลินซีจบพลันหันไปกล่าวถามสหายเก่าแก่ของตนอย่างสงสัย
“มาวันนี้ มีเรื่องอะไรหรือ?”
เสวียนอู่ถงยิ้มตอบรับกลับเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้หลินเฟิ่งตะลึงงัน ชั่วครู่ต่อมาอารมณ์เหล่านั้นผันแปรเป็นความไม่พอใจอย่างขีดสุด
“เจ้ายังจำคำสัญญาประมุขตระกูลรุ่นก่อนของพวกเราทั้งสองคนได้หรือไม่?”
ปัง!
เสียงตบไปที่พนักเก้าอี้ดังสนั่นไปทั่วทั้งโถงหลัก ทำเอาหลินฮวาและหลินซีสะดุ้งโหยงด้วยสีหน้าตกใจ
สัญญาของประมุขรุ่นก่อนคืออะไร? ไยท่านพ่อจึงโกรธเกรี้ยวเช่นนี้?
“คิดจะให้ลูกสาวของข้าออกเรือนเรอะ? บุตรชายของเจ้าไม่คู่ควร…ไสหัวก
