หลังเลิกงานแล้วเจตนิพัทธ์ก็ตรงไปที่บ้านของแม่เขาทันที โดยได้ซื้อของติดมือไปฝากด้วย เขาโทรบอกจารุณีแม่ของเขาเอาไว้แล้วว่าจะเข้าไปหา แต่ไม่ได้บอกว่าจะไปเพราะเรื่องอะไร จารุณีก็ยังเดาไม่ได้เหมือนกันว่าลูกชายจะไปหาเธอเพราะอะไร
“สวัสดีครับแม่ ผมซื้อผลไม้กับกระเพาะปลาเจ้าอร่อย แถวๆ ออฟฟิศมาฝากด้วย” ลูกชายยกมือไหว้และกล่าวทักทายแม่ของตัวเอง
“นึกว่าจะพาหนูขวัญมาด้วยซะอีก” จารุณีเดินเข้าไปรับลูกชายของเธอ สายตาสอดส่องมองหาหลาน เมื่อไม่พบจึงได้พูดขึ้น
“วันนี้หนูขวัญขอพาแม่เขาไปเลี้ยงไอติม ผมก็เลยไม่ได้พามาด้วย” เจตนิพัทธ์ตอบไปตามตรง
“เฮอะ! แค่ไอติมยังไม่มีปัญญาซื้อให้ลูกกิน ยังมีหน้าให้ลูกเลี้ยงอีกเหรอ ทุเรศจริงๆ” จารุณีพูดด้วยน้ำเสียง และสีหน้าที่เหยียดหยามลักษณ์นาราอย่างเต็มที่
“หนูขวัญเขาอยากจะเลี้ยงน่ะครับ เห็นว่าเก็บเงินค่าขนมด้วย” เจตนิพัทธ์พยายามอธิบาย
“ช่างเถอะ แม่ไม่อยากพูดถึงแม่นั่นแล
