พิมพิมลทรุดกายลงบนเตียงบุตรสาว มือลูบไล้เรือนผมนุ่มแผ่วเบา น้ำตาคลอหน่วย เธอไม่อยากให้ลูกต้องกลายเป็นเด็กเจ้าอารมณ์ หากเติบโตในภายภาคหน้าพินนรินทร์คงลำบาก ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้ คงปกครองคนได้ยาก
“แม่รักพินนะลูก แม่ขอร้องพินหยุดเถอะนะ อย่าทำร้ายมัจอีกต่อไปเลย”
พินนรินทร์กัดริมฝีปากกล้ำกลืนน้ำตา
“มัจกำลังท้อง แม่อยากให้ลูกเห็นใจบ้าง เด็กในท้องมัจเด็กคนนั้นไม่รู้เรื่องอะไรเลย” เธอพยายามอธิบาย
“พินไม่อยากให้มันเกิดมานี่คะแม่!”
คนเป็นแม่เม้มริมฝีปาก “พินจะบาปมากนะลูก ถ้าพินทำแบบนั้น”
พินนรินทร์นิ่งแล้วครุ่นคิด
“ต่างคนต่างอยู่ได้ไหมลูก”
เด็กสาวหยัดกายสบตามารดา แววตาปวดร้าว ทำไมต้องเป็นครอบครัวเธอด้วย ที่ต้องเผชิญกับเรื่องแบบนี้ มันน่าทุเรศ น่าชิงชัง รู้ถึงไหนคงอับอายถึงนั้น
“ได้ค่ะแม่ พินจะรอให้มัจจรีคลอดน้องออกมา แต่หลังจากนั้น พินไม่รับรอง!” แววตาเด็กสาวเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
อ
