มายาก้าวลงบันได เห็นพี่เจตกำลังเดินเข้าห้องอาหาร หญิงสาวก้าวตาม หย่อนกายตรงข้าม จ้องมองสีหน้าสงสัย เมื่อเห็นเขาแต่งตัวดูดีกว่าทุกวัน ปกติอยู่บ้านพี่เจตแต่งตัวสบาย ๆ
“จะออกไปไหนเหรอคะ” เธอเอ่ยถาม คนถูกถามเงยหน้าสบตา
“ไปบ้านพินครับ”
คิ้วบางขมวด เม้มริมฝีปาก คงไปง้องอนกันสินะ
“ดีแล้วล่ะค่ะ ไปง้อคุณพินซะนะคะพี่เจต ป่านนี้ร้องไห้จนน้ำท่วมแล้ว” เธอแสร้งยินดี ทว่าในใจกลับคิดอีกอย่าง ตอนนี้ให้รักกันให้พอ อาทิตย์ต่อมา คงได้เห็นพินนรินทร์อาละวาดหนักกว่านี้แน่
ได้ยินเสียงระบายลมหายใจ ท่าทางพี่เจตดูเหมือนไม่อยากไป แล้วเหตุใดต้องทำเช่นนั้น
“เป็นอะไรไปคะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ วันนี้หยุด หยาอยากออกไปเที่ยวไหนไหม พี่ให้คนขับรถไปส่งได้”
มายายกยิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ หยานัดคุณวิกรมไว้แล้ว”
คนฟังนิ่งงัน ดวงตาแข็งขึ้น
“นัดวิกรมไว้งั้นเหรอ”
“ใช่ค่ะ คุณวิกรมชวนหยาไปทานข้าว แล้วก็เดินเล่นซื้อของ”
สีหน้าเจ
