“ขอบคุณที่ดูแลเบสท์นะ” อีบอสมันยิ้มให้อาร์ต ฉันรู้ว่าเมื่อวานมันตั้งใจจะทำให้อีอาร์ตรู้ ซึ่งอีอาร์ตไม่รู้สึกรู้สาอะไรหรอก ที่จะรู้สึกคือรู้สึกเหี้ยๆ ที่มาทำแบบนี้ในห้องมันซะมากกว่า
ฉันถอนหายใจเซ็ง อุตส่าห์หนีมาสุดท้ายก็ต้องกลับไปจนได้ บอสช่วยเก็บข้าวของและเอาทุกอย่างขึ้นรถของพ่อมัน
มันทำตัวปกติ และฉันเองก็ทำตัวตามปกติเหมือนกัน
...ถึงไอ้ข้อความไลน์เมื่อวานมันจะค้างคาใจฉันก็เถอะ
ฉันนั่งข้างบอส พลางเงียบ เรื่องไอ้โบว์ยังไม่เคลียร์ เสือกมีเรื่องใหม่ให้ค้างคาใจอีก บอสมันไม่ได้มาพูดหวานๆ หรือคุกเข่าง้อฉัน มันก็แค่มาตามฉันกลับเหมือนที่มันชอบทำ ฉันถึงได้รู้สึกเกลียดมันนัก
“อย่าให้เห็นนะว่าไปพักกับเพื่อนผู้ชายคนไหนอีก” แค่เหยียบขึ้นรถ มันก็บ่นขึ้นมาทันที ฉันเบ้ปาก
“แล้วนี่เรากำลังจะไปไหน” ฉันมองออกไปที่นอกหน้าต่าง ยังไม่ได้อารมณ์ดีกับมันนักหรอก จะบอกว่าเราดีกันแล้วก็คงไม่ใช่ ไม่มีทางหนีไปไหนจ
