“ตอนจีบมาก็ขอเป็นแฟนเนอะบอส ไม่ใช่แม่บ้าน” ฉันได้ดันมันออกไป คนตัวสูงพาดคางไว้ที่ไหล่ของฉัน มันหัวเราะกับสิ่งที่ฉันแซะ ไม่ได้มีท่าทีจะสำนึกเลยแม้แต่น้อย
เออ เอาเถอะ ฉันชิน
“ไหน ดูสิ๊ แอบพาใครมาห้องรึเปล่า” ฉันแกะมือมันออก คนตัวสูงยู่หน้าไม่พอใจที่ฉันเดินไปสะบัดผ้าห่มเพื่อเช็ค เดินไปเปิดตู้ ดูที่หน้ากระจกเพื่อหาว่ามีอะไรผิดปกติรึเปล่า บอสส่ายหัวกับพฤติกรรมจับผิดของฉันก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วนอนเล่นเกม
“จะพาใครมาได้ล่ะ แกนี่ก็ไม่เคยไว้ใจเค้าเลยนะ เสียใจนะเนี่ย”
“แล้วไปนะ” ฉันหาความผิดปกติไม่เจอ ที่รู้อยู่ตอนนี้ก็มีแค่ตัวละครปริศนาชื่อจีจี้ แต่ตราบใดที่ฉันยังจับมันไม่ได้ ฉันก็ต้องนิ่งไว้ก่อน เผื่อเป็นเรื่องเข้าใจผิดแล้วมันจะมาโวยวายใส่ฉันทีหลัง “อย่าให้รู้ละกัน”
“ได้เลย จะไม่ให้รู้แน่นอน!” มันรับคำแล้วหัวเราะคิกคักจนฉันถลึงตาใส่
มันยังจะมาทำเป็นเล่น! มีคนกวนตีนเท่ามันอีกไหมเนี่ย!
ปั่ก
