May Dalawang Ako

Chapter 1°

Rafa's POV

"Rafa! The floor here is wet, go get the mop and clean this mess."

"Right away, sir!" Mabilis ang mga hakbang na tinungo ko ang stock room upang kumuha ng malinis na basahan at agad kong nilampaso ang basang sahig.

Dalawang oras narin akong walang tigil sa paglilinis ng mga yate at sa dalawang oras na iyon ay lima na ang aking natatapos na linisan. Meron pa akong tatlong yate na kailangang linisin bago ako mabayaran sa trabaho ko ngayong araw. Isa lang ito sa halos hindi na mabilang sa daliri kong part time job.

"Bakit ba kasi nagpapakahirap kang maglinis ng mga ito samantalang kayang-kaya mo namang bumili kahit isang daan pang yate kung gugustuhin mo? Isa kang prinsipe!"

Matalim na tingin ang ipinukol ko kay Henry.

"Okay! Okay!" anito na itinaas pa ang mga kamay tanda nang pagsuko.

Sa lahat ng ayoko ay pinag uusapan ang tungkol sa personal kong buhay dahil maliban sa akin ay si Henry lang ang nakakaalam ng totoong ako.

"Ang mabuti pa ay tulungan mo na lang ako sa pagpapatuyo nitong sahig. Kumuha karin ng mop doon ng may pakinabang ka naman, hindi 'yong buntot ka lang nang buntot sa akin."

"Tsh! Dito ako binabayaran, ang buntutan ka," nakangising sabi nito.

"Kung tutuusin, Sir Rafa, mas maganda pa ang buhay ko sa'yo ngayon. Bakit mo ba tinatakasan ang marangya mong pamumuhay? Kahit sinong tao ay makikipaglaban nang p*****n makuha lang ang buhay na meron ka. Pero kakaiba ka talaga, sir. Apat na taon na tayong nagpapalipat-lipat ng bansa para makipagsapalaran. Hindi pa ba panahon para bumalik ka na sa inyo?"

Saglit akong napahinto sa aking ginagawa at ibinaling ang tingin ko rito."Hindi pa, hangga't wala pa akong napapatunayan kay Dad," makahulugang sabi ko.

"Ang taas talaga ng pride mo, sir."

"It's not my pride, Henry. It's my freedom that I am fighting for this time. I don't want my Dad to manipulate me anymore."

Tumango-tango ito na para bang naiintindihan kung ano ang ipinaglalaban ko.

"Pero bakit sa dinamiraming bansa na napuntahan natin, anong meron dito sa Monaco at dito ka nagtagal? Halos magdadalawang taon narin tayo rito, sir."

Tumingin ako sa paligid at nakita ko kung gaano kalawak ang dagat, kasing lawak ito ng aking mga pangarap.

"I found my peace of mind here. Maraming mayayamang tao ang namumuhay ng malaya rito. At gusto ko ring mabuhay ng malaya sa kung ano ako at kung ano ang gusto ko.

"Naiintindihan ko, sir. " Tumingin ito ng makahulugan sa akin. "Sige kukuha na ako ng mop para tulungan ka nang sa gano'n ay maaga kang matapos sa trabaho mo." Hindi na nito hinintay na makasagot pa ako, agad na itong lumakad patungo sa stock room.

___

"Rafa, my friend! Nice to see you here at the circuit. " Masayang tinapik ni Conrad Schmidt ang aking balikat.

"It's not that long since I'm gone in the circulation, Conrad. Just got busy with my part-time jobs."

"Why don't you focus here? You're a fantastic racer! Just give me this privilege to manage you. You won over Miffin last time and I'm pretty sure you can overpower Newton this time."

"Nah! I'm just here to watch the race," aniya sabay iling.

"Oh, okay. Just give me a ring if you have decided."

"Yeah! Sure, I will."

"Let's talk again later, Stephano is on the race track. I'll go and check if he needs something before the race start."

Tumango naman ako rito sabay saludo.

"Tama naman si Conrad, sir, napakagaling mong car racer. Bakit hindi ka mag compete para sa Grand Prix? Diba isa rin ito sa dahilan kung bakit ka narito sa Monaco? Gusto mong tuparin ang pangarap mo na maging isang sikat na car racer. Pagkakataon mo na ito lalo na at si Conrad Schmidt na mismo ang nag-alok na magma-manage sa'yo." Si Henry na panay ang sunod ng ulo sa mga sasakyan na paikot-ikot sa loob ng circuit.

"Kasama ‘yan sa mga plano ko, Henry. "

Hindi ko na dinagdagan pa ang sinabi ko.

Ilang tropeo na rin naman ang naiuwi ko, at ang pagsali sa Grand Prix ang pinaka malaking challenge sa career ko bilang isang formula 1 racer kaya naman pinag iisipan ko ito nang husto.

Dikitan ang laban nina Miffin, Newton at Stephano pero sa ten laps competition nanaig ang bilis ni Newton. Matindi talagang kalaban ito at siya ang pinaghahandaan kong talunin bago ako sumabak sa Grand Prix.

__

Natapos ang karera, at nakabalik na kami sa aming apartment, naghahanda na ako para matulog nang mag-ring ang phone ni Henry. Napatingin ako rito dahil naging seryoso ang mukha nito at bahagya pang natataranta habang panay lang ang "opo" sa kausap.

"Si... Sir Rafa po ba? Mabuti naman siya, Ma'am. Nakakain nang maayos at malusog naman po ang pamangkin ninyo kaya huwag napo kayong masyadong mag-alala," assurance nito sa kausap na kilala ko naman kung sino, walang iba kung hindi ang aking Tita Vanessa.

"Huh! Kakausapin n'yo po si Sir Rafa!" Nilakas nito ang boses na sinadyang gawin para iparinig sa akin. Tumingin pa ito sa akin na para bang nanghihingi ng permiso. Sumenyas naman ako rito na ayaw kong makipag-usap sa aking Tita Vanessa at naitindihan naman niya ang mga hand gestures ko.

"Ah! Pasensiya napo, Ma'am. Tulog na po si Sir Rafa, napagod po sa trabaho, sa susunod na pagtawag n'yo nalang po."

Nakahinga ako ng maluwag nang marinig ko ang sinabing iyon ni Henry sa aking Tita Vanessa.

"Po, importante pong makausap niyo s'ya ngayon? It's a matter of life and death po?

Si-sige po, gigisingin ko si, sir."

Napatuwid ako nang upo, hinintay ko na makalapit sa akin si Henry. Bigla akong kinabahan sa mga narinig buhat dito.

"Importanteng makausap ka raw ni, Ma'am Vanessa. Please, sir, kausapin mo na s'ya baka importante talaga."

Ilang beses ko na bang tinanggihan na makausap ang kahit sino man sa mga miyembro ng aking pamilya? Napakaraming beses na at hindi ko na iyon mabilang.

Alumpihit man ay inabot ko ang cellphone sa aking alalay.

"Tita Vanessa!" alanganing tawag ko sa pangalan nito.

"Rafa, I'm sorry to disturb you but, this is very important. Your mother hurt herself so bad last night and she's in the hospital right now. Please! Come back home, she needs you more than anyone else." Ramdam ko kung gaano nag-aalala si Tita Vanessa sa aking ina. She's always been there for mom. I'm very much thankful to her for looking after my mother for the past four years that I'm not around.

-

I have no plans to go back to the Philippines but I can't take for granted my mom, most especially in this kind of situation that she needs love and protection coming from me.

I know why she attempted to take her life. It's because of Dad and I hate him so much for making our life miserable. I remembered those days that I almost lose my sanity. He wants to manipulate me. He wants me to do the things that I don't want to do. I'm not yet ready to face him but, I have to, for the sake of my mother.

Nakasakay kami ngayon sa eroplano pabalik ng Pilipinas, ipinagpasalamat ko at hindi ko naging katabi sa upuan si Henry. I want peace, he is so noisy and annoying.

"Excuse me, mister. I think that's my seat!"

I was immediately taken aback when I heard that beautiful voice and just like her beautiful voice a very beautiful woman is in front of me now. I couldn't help but be amazed at her beauty. His heart-shaped face, round eyes with flickering lashes, piercing nose and narrow lips, even though she wasn't smiling and didn't seem to intend to smile and her left eyebrow was still raised but the strength of it still hit me.

"Oh, is it?" naninigurong tanong ko dahil sa pagkakaalam ko ay ito ang numero ng aking upuan. "Kindly check your seat assignment once again and review the letter they have given you, it indicates the specific seat within the row if I'm not mistaken."

She heaved a long sigh and then look at the paper she was holding.

"Oh, f**k! How many times have I told them that I want my seat near the window? I should have taken my private plane instead!"

Padabog na umupo ito sa upuang katabi ko lang. Okay na sana, she looks perfect kaya lang ang lutong magmura. Mukha siyang masungit at suplada.

The girl beside me looks so sleepy. Nahuhulog na ang ulo niya but still she doesn't fix her chair to make her comfortable and I am so bothered by her actions. I thought hindi magandang makatabi si Henry pero mas hindi pala magandang katabi ang babaeng ito. Akala ko pa naman ay naka-jackpot na ako dahil ang nakatabi ko ay ubod ng ganda.

Now, I believe in saying that looks can be deceiving. I force myself to sleep kahit hindi pa naman ako inaantok. May kakaiba akong nararamdaman na hindi ko maipaliwanag. Nag-iinit ng husto ang pakiramdam ko nang mapadako ang mga mata ko sa manipis at mapupulang labi ng babaeng ito na walang pakialam sa kanyang paligid at malalim na ang tulog, her floral scent perfume wakes up my senses and that makes me more uncomfortable.

I couldn't help but to stare at her gentle face. Imagining right now that she's in my bed and sleeping beside me.

She moved slightly to change her position. She moaned softly as if dreaming.

It's so unbelievable that I take her moan in a different manner. Her growl sounded different to me as if I was pleasuring her.

I was just surprised when she suddenly opened her left eye pointing at me and then completely opened her eyes and frowned as if asking why I was staring at her intensely that made her confuse.

I just smiled at her and then wink.

"I want you to warm my bed and f**k you all day, all night," I whispered softly once leaning back in my chair and close my eyes leaving a mischievous smile on my lips.