ร้ายรัก จอมบงการ NC25+

ตกหลุม...เสน่ห์ NC++

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา เป็นการเริ่มงานวันแรกของมิเชล หลังจากที่ทางบริษัทของมอแกนโทรแจ้งว่าเธอได้ทำงานในตำแหน่งเลขาของประธานบริษัท ทำเอาคนที่คิดว่าเขาคงไม่รับเธอแล้วถึงกับรีบตอบปฏิเสธบริษัทที่ตอบรับเธอเข้าทำงานกว่าสามบริษัทใหญ่ทันที เพราะถ้าเทียบกันแล้วบริษัทของมอแกนดูดีกว่าเยอะมาก

“สวัสดีคะ...”

“จัดการรายงานการประชุมทั้งหมดที่อยู่บนโต๊ะของคุณภายในเช้านี้แล้วเอาเข้าไปให้ผมทันทีที่เสร็จ โทรจองห้องอาหารแถวริมน้ำแซนตอนบ่ายสอง อ้อแล้วจัดตารางการประชุมสำหรับอาทิตย์หน้ามาให้ผมดูด้วย”

มิเชลถึงกับอึ้งทันทีที่เธอกล่าวทักทายยังไม่จบดีด้วยซ้ำทันทีที่เห็นเขาเดินเข้ามา แต่มอแกนสั่งงานออกมารัวเร็ว แถมก่อนจะเดินไปยังหันมาสั่งงานต่ออีก ทำเอาเลขาคนใหม่ถึงกับยืนค้างทำอะไรไม่ถูก เพราะขนาดว่าเธอคิดว่าเตรียมตัวมาดีแล้วยังแทบตั้งตัวไม่ทัน พอสั่งงานเสร็จมอแกนก็เดินหายเข้าไปในห้องทำงานของเขาทันที

“นี่จะไม่ให้พูดอะไรเลยรึไง บ้าเอ้ย! แล้วจะถามใครได้เนี่ย โอ๊ยคิดถูกหรือคิดผิดที่ตอบรับทำงานที่นี่”

มิเชลอดบ่นออกมาไม่ได้ แต่ก็เดินกลับไปนั่งลงทำงานตามที่เขาสั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะต้องส่งก่อนเที่ยงหญิงสาวเริ่มเปิดค้นดูงานที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของเธอ ก่อนจะยกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นว่ามันถูกแยกเอาไว้อย่างเป็นสัดส่วนแถมมีรายละเอียดเขียนติดเอาไว้ จากที่คิดว่าเธอคงคิดผิดที่มาทำงานที่นี่นั้นมลายหายไปทันที หญิงสาวเริ่มต้นเคลียร์งานบนโต๊ะตามความสำคัญและระยะเวลาทำงาน ไม่นานงานทั้งหมดก็เกือบเสร็จเรียบร้อยและเธอใช้เวลาเพียงแค่สามชั่วโมงกว่าๆโดยที่เจ้านายของเธอนั้นไม่โทรออกมารบกวนเลยสักครั้ง จากความคิดลบเธอเริ่มแปรเปลี่ยนทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องทำงานของมอแกนดังขึ้นเมื่อมิเชลจะเอางานที่เขาสั่งไปส่งให้ แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากภายใน มือเล็กจึงไม่รอคำอนุญาตเปิดเข้าไปทันทีเพราะถ้าเธอไม่ทำอย่างนี้เดี๋ยวเขาก็ว่าเธอทำงานไม่ได้เรื่องอีก พอประตูเปิดขาเรียวที่กำลังเดินถึงกับรีบผ่อนแรงเมื่อตอนนี้เจ้านายหนุ่มกำลังหลับสนิทจนไม่รับรู้ว่าเธอได้ลุกล้ำเข้ามาในนี้เรียบร้อยแล้ว มิเชลค่อยๆเดินเข้าไปวางแฟ้มงานลงบนโต๊ะทำงานของเขาอย่างเบามือ ก่อนจะหมุนตัวหันหลังเพื่อเดินกลับออกไป แต่เสียงหนึ่งในใจกลับสั่งให้เธอหันกลับมามองเขาอีกครั้ง หญิงสาวยืนจ้องมองหน้าคมที่หลับใหลของมอแกน

“พอหลับก็ดูไม่มีพิษมีภัยดีนี่”

หญิงสาวเอ่ยขึ้นเสียงเบาพลางสำรวจหน้าคมของเจ้านายที่พ่วงตำแหน่งพี่ชายของเพื่อนสนิทอย่างมาดิแกน ปากหยักอวบอิ่มสีแดงน่าจูบเม้มสนิทรับกับจมูกโด่งคมสันได้อย่างลงตัว ยิ่งบวกกับคิ้วเข้มยิ่งทำให้เขาดูเป็นชายหนุ่มผู้น่าหลงใหล แล้วอย่าให้ตาคมเปิดขึ้นมาเชียว เธอเชื่อว่าสาวๆทั้งโลกแทบยอมสิโรราบให้กับเจ้านายของเธอเป็นแน่ มิเชลมัวแต่มองสำรวจจนลืมมองไปว่าตอนนี้ตาคมที่เธอพูดถึงกำลังจ้องมองมาที่เธอนิ่ง

“มองพอรึยัง”

เสียงมอแกนเอ่ยถามขึ้นดึงสติที่กระเจิดกระเจิงของมิเชลกลับเข้าสู่ร่างทันที

“อะเอ่อ ขอโทษค่ะ พอดีว่า...ดิฉันเอารายงานมาส่ง เคาะประตูแต่คุณ เอ่อ บอสไม่ตอบเลยขออนุญาตเปิดเข้ามา...”

“พรุ่งนี้เปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวมาทำงานด้วย ผมไม่ชอบมีเลขาที่ดูตกยุค แต่งให้มันเหมาะสมกับเลขาของผมหน่อย เสื้อผ้า หน้า ผม ต้องดูดี วันนี้วันแรกผมจะไม่ว่าอะไร ออกไปได้แล้ว ผมจะทำงาน”

พูดจบก็ก้มลงเปิดงานที่มิเชลเอามาส่งดูทันที ทำเอามิเชลรีบหันหลังเดินออกไปอย่างแสนอับอาย เธอไม่น่าไปจ้องเขาแบบนั้นเลย แถมที่พูดไปอีกล่ะ ยิ่งคิดขาเล็กก็ยิ่งก้าวเร็วขึ้นเรื่อยๆทำเอามอแกนที่ยกหน้าขึ้นมองถึงกับเผลอยกยิ้มออกมา ก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าให้เหมือนเดิม

“เป็นอะไรของแกไวท์ คิดบ้าบออะไรออกมาเนี่ย ยัยจืดนั่น...ไม่ๆๆๆ แกแค่เหนื่อยๆ”

มอแกนเอ่ยขึ้นกับตัวเอง เมื่อเผลอไปรู้สึกแปลกๆกับเพื่อนของน้องสาวหรือตอนนี้เป็นเลขาของเขา แถมยังไปว่าเธอเรื่องการแต่งตัวอีกเขายิ่งแทบจะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่พึ่งพูดไป เพราะตลอดเวลาเลขาของเขาจะแต่งตัวยังไงเขาไม่เคยสนใจหรือบ่นว่า เพราะเขาเน้นที่การทำงาน แต่กับมิเชลเขากลับรู้สึกขัดหูขัดตากับการแต่งกายของเธอจนอดเอ่ยขึ้นไม่ได้ ก่อนจะคิดเอาเองว่าเขาคงเหนื่อยจากงานตลอดทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาแถมต้องมานั่งจัดระเบียบงานที่เหลือไว้ให้เลขาคนใหม่ของเขาอีกทั้งคืนเลยทำให้เขาแทบไม่ได้นอนจนต้องมาแอบนอนที่ทำงานเหมือนอย่างที่เห็นนี่แหละ

ส่วนทางด้านมิเชลกำลังนั่งหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายกับเรื่องที่พึ่งผ่านไป เธอเป็นอะไรไป ทำไมถึงคิดกับมอแกนอย่างที่ไม่เคยคิดกับใครมาก่อนเลยแบบนั้นได้ เพราะตั้งแต่โตมาหญิงสาวก็เอาแต่เรียนหนังสือ วันหยุดก็อยู่แต่ห้องสมุดจนเธอสามารถเรียนจบปริญญาโทในวัยเพียงแค่ 25 ปีเท่านั้น จากนั้นชีวิตเธอก็อยู่กับวงเวียนการทำงาน หญิงสาวทำงานหนักจนสามารถก้าวหน้าอย่างก้าวกระโดด จนชีวิตเปลี่ยนไปเมื่อสูญเสียมารดา

จากนั้นทั้งมอแกนและมิเชลต่างก็ตั้งใจทำงาน เธอเจอเขาอีกแค่ครั้งเดียวก็ตอนที่เขาเดินออกมาเพื่อไปพบลูกค้านอกบริษัทโดยที่เธอไม่ได้ไปด้วย ก่อนจะกลับบ้านเมื่อถึงเวลาเลิกงานแล้วเพราะเจ้านายหนุ่มแจ้งว่าจะไม่เข้ามาที่บริษัทอีก

“มีอะไรอีกวะ มาบ่อยนะช่วงนี้”

“อืม เบื่อๆ เตรียมผู้หญิงไว้ให้ฉันคนนะ อีกสักชั่วโมง”

มอแกนที่นั่งดื่มอย่างสับสนในใจเอ่ยขึ้นเมื่อแอนดริวเดินเข้ามาหา คืนนี้เขาอยากปลดปล่อยความสับสนว้าวุ่นในใจและความเครียดที่สะสมมาหลายวันจึงเอ่ยให้เพื่อนเตรียมผู้หญิงไว้ให้และก็ไม่ผิดหวังเมื่อแอนดริวยกมือถือขึ้นมากดโทรออกทันที

“แกเป็นอะไรไปวะ ดูเครียดๆนะ ฉันยังไม่เคยเห็นแกเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะเว้ย”

“พอดีช่วงนี้งานที่บริษัทดูยุ่งๆว่ะ อีกอย่างฉันก็ไล่เลขาออกติดๆกันด้วยงานเลยไม่ค่อยเดิน ตอนนี้พึ่งมีเลขาใหม่มา ยังดูๆท่าทีไปก่อน”

มอแกนเล่าให้เพื่อนฟัง ส่วนแอนดริวได้แต่พยักหน้ารับรู้ ทั้งสองนั่งดื่มสักพักใหญ่ๆพนักงานก็เดินมาบอกว่าผู้หญิงที่เรียกมารออยู่ในห้องเรียบร้อยแล้ว สองหนุ่มจึงพากันเดินตามกันขึ้นไปบนห้องประจำของพวกเขาเพราะแอนดริวก็เรียกมาให้กับตัวเองเช่นเดียวกัน

“สวัสดีค่ะ คุณมอแกน...”

เสียงหวานเอ่ยทักทายขึ้นพร้อมกับลุกเดินเยื้องย่างเข้ามาหาชายหนุ่มด้วยท่าทางเซ็กซี่เชิญชวน ทำเอามอแกนถึงกับขมวดคิ้วเข้มที่ผู้หญิงตรงหน้ารู้จักตนเอง

“นี่จำเคธี่ไม่ได้เหรอคะ วันนั้นเรายังมีความสุขสุดเหวี่ยงกันอยู่เลย....”

เคธี่บอกขึ้นพร้อมกับที่เดินเข้ามาจนถึงร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่เธอเคยร่วมรักด้วยครั้งก่อนและก็ยังคงติดใจเขามาจนถึงตอนนี้ มือเรียวยื่นไปตรงหน้าเพื่อปลดกระดุมเสื้อของเขาออก แต่มอแกนกลับเดินถอยไปหนึ่งก้าวพร้อมเอ่ยขึ้น

“ผมไม่เคยจำผู้หญิงที่ผมซื้อเพื่อมาปดปล่อย และถ้าคุณคิดอะไรมากไปกว่าการแลกเปลี่ยนก็เชิญออกไป”

มอแกนพูดขึ้นอย่างไร้เยื่อใย เพราะเขาไม่ได้อยากมีภาระมาผูกคอเพิ่ม แล้วยิ่งเป็นคนตรงหน้าเขายิ่งไม่มีทางคิดแบบนั้นได้แน่นอน

“เคธี่...ขอโทษค่ะ เคธี่จะไม่พูดหรือทำอย่างนั้นอีกแล้ว ยกโทษให้เคธี่นะคะ”

เคธี่รีบบอกออกมา เพราะครั้งที่แล้วนั้นเงินที่มอแกนจ่ายไปมันมากมายจนเธอแทบไม่ต้องรับงานได้เป็นเดือนๆ และครั้งนี้เธอไม่ยอมกลับบ้านมือเปล่าแน่

“ครั้งนี้ฉันจะไม่ถือ เพราะมันจะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้ว ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายของคุณจำเอาไว้ด้วย”

มอแกนบอกออกมา ก่อนที่เคธี่จะเดินเข้ามาหาเขาอีกครั้ง มอเรียวค่อยๆแกะกระดุมเสื้อของเขาออกทีละเม็ดพลางคิดว่าครั้งนี้เธอจะต้องมัดใจเขาให้ได้ เพราะเขาบอกว่ามันจะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้วทั้งๆที่เธอพยายามเสนอตัวมาให้เขาแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน

ปากเล็กเริ่มจูบซับตามซอกคอลงมาเรื่อยๆจนเจอเข้ากับยอดอกแข็งขึงของชายหนุ่ม เคธี่ใช้ลิ้นร้อนเลียวนดูดดึงไปมาอย่างกระหายหิวเพราะเธอรู้ดีว่าพวกผู้ชายชอบมันมากขนาดไหนพลางเปลี่ยนข้างสลับดูดกัดไปมาอย่างหยอกเย้า

“ฮึ่ม!!”

เสียงครางพึงพอใจของมอแกนดังขึ้นยิ่งทำให้ร่างบางเร่งเรียวลิ้นรัวมากขึ้นเรื่อยๆก่อนจะละจูบลงไปตามหน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม มือเล็กเอื้อมลงไปปลดเข็มขัดพร้อมกับกางเกงเนื้อดีจนมันลงไปกองรวมกันอยู่ทีพื้นห้องก่อนที่ความเป็นชายสง่าจะชูชันแข็งขึงต่อหน้าของหญิงสาว มอแกนยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้ช่ำชองเสียเหลือเกินจนเขาแทบไม่ต้องทำอะไรหรือปลุกเร้าใดๆเพราะเธอสามารถทำเองได้ทุกอย่างรวมไปถึงตอนนี้ที่เคธี่อ้าปากรับเอาความใหญ่โตที่เธอพึงพอใจเข้าไปอย่างไม่รังเกียจ ก่อนจะเริ่มปฏิบัติการรีดน้ำเชื้อของชายหนุ่ม หญิงสาวใช้ความสามรถและประสบการณ์ทั้งหมดงัดออกมาเพื่อให้เขาพึงพอใจและมันก็สำเร็จเมื่อตอนนี้มอแกนหลับตาพริ้มรับเอาความเสียวซ่านที่เธอมอบให้พร้อมกับครางฮึ่มฮำอย่างไม่ขาดสาย เคธี่พยายามดูดกินครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่ยอมแพ้เมื่อชายหนุ่มตรงหน้านั้นสุดแสนจะอึดและทนจนเธอเริ่มเมื่อปากเข้าให้เสียแล้ว

“บ๊วบ!!! อ๊า!!! คะ....คือว่า เคธี่อยากให้คุณเข้าไปในตัวเคธี่มากกว่า...ไปที่เตียงกันนะคะ”

เคธี่รีบบอกออกมาเพราะกลัวว่าเขาจะไม่พอใจ แต่มอแกนกลับไม่ได้รู้สึกอะไรและพอจะรู้ด้วยว่ามันจะต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้แน่นอน เพราะตั้งแต่มีเซ็กส์กับพวกผู้หญิงมา ไม่เคยมีใครสามารถทำให้เขาจนเสร็จสมในปากของพวกเธอได้เลยสักคนเดียวแม้กระทั่งแม่เสือสาวอย่างเคธี่ยังต้องยกธงยอมแพ้ออกมาในที่สุด ก่อนที่ทั้งสองจะเดินตรงไปยังเตียงกว้างโดยที่เคธี่ไม่ลืมที่จะเดินไปหยิบเครื่องป้องกันติดมือมาด้วย เพราะถึงว่าเธอจะพึงพอใจเขามากมายขนาดไหนเธอก็จะไม่ยอมมีลูกมาให้เธอเสียทรวดทรงนางแบบไปเด็ดขาด

“อ๊า!!!!”

“อู้ววววววววววว”

จากนั้นบทรักของทั้งสองก็เริ่มขึ้น มอแกนพยายามทำให้สมองโล่งโดยที่ไม่คิดถึงเรื่องอะไรทั้งสิ้นนอกจากกระแทกกระทั้นใส่ร่างเล็กที่นอนอ้าขาครางเสียงดังลั่นอยู่ตอนนี้ ส่วนเคธี่ก็ไปเยือนสวรรค์หลายต่อหลายรอบ เธอทั้งรุกทั้งรับได้อย่างดีเยี่ยมเพราะครั้งนี้มันต่างจากครั้งก่อนที่เขาทำเพียงรอบเดียวแล้วก็จากไป ครั้งนี้มอแกนดูดุดันและรุนแรงจนเธอแทบจะรับเอาไว้ไม่ไหว แต่กลับรู้สึกว่าเธอทั้งสุขทั้งสมใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน