พ่อสื่อ

น่ารักจัง

"ว้าววววววว น่ากินจังเลย"

กับข้าวที่ดูธรรมดา แต่แสนจะน่ากินถูกนำมาวางไว้ต่อหน้าเธอโดยเชฟมือโปรที่ขึ้นชื่อว่าทำอาหารอร่อยมากอย่างที่หาคนเทียบได้ยาก ซึ่งคนที่เทียบได้ก็อาจจะมีนั่นแหละแต่หาได้ยาก และกลิ่นของอาหารก็ยังหอมมากเสียด้วย

"คุณเชฟคะ หนูกินได้มั้ยคะ"

"ไม่ได้" อะ อ้าว ทำไมล่ะ แต่มันวางไว้อยู่ตรงหน้าของเธอนะ ทำไมเธอถึงจะกินไม่ได้ มันน่ากินมากเลยนะ เขาเป็นผู้ชายที่จัดแต่งจานอาหารได้อย่างน่ากิน ละเมียดละไมดีเหลือเกิน แววตาและใบหน้าน่าเสียดายนี่ทำให้เข็มทิศจ้องมองพอใจอย่างไม่วางตา เขาแอบยิ้มเล็กน้อยในตอนที่หญิงสาวกำลังกลืนน้ำลายลงคอ

"จริงเหรอคะ ต แต่คุณเชฟทำน่ากินมากเลยนะคะ"

"ฉันล้อเล่น กินสิ"

"นี่ทำให้หนูเหรอคะ"

"อืม คิดสูตรขึ้นมาใหม่เมื่อกี๊เลย"

"โกหก!" ต้มจืดเต้าหู้เนี่ยนะ ต้องคิดสูตรใหม่ขึ้นมาด้วยเหรอโกหกชัดๆ เลย

"งั้นไม่ต้องกิน"

"ตะ แต่หนูยังไม่เคยลองต้มจืดเต้าหู้สูตรใหม่เลยนะคะ" เธอรีบตีมือคนที่บอกว่าตัวเองเป็นเชฟทันที ก็เขาจะยกถ้วยต้มจืดที่อยู่ตรงหน้าของเธอออก เขาทำแบบนี้ได้ยังไง น่าเกลียดตายเลย ไม่ได้ๆ

"กินสิ เดี๋ยวฉันไปตักข้าวให้"

พอใจพยักหน้าทันที วันนี้ตอนเช้าเธอไม่ได้กินข้าว กินไปแค่น้ำเต้าหู้หนึ่งถุงเท่านั้น ส่วนกลางวันก็รับจ้างเพื่อนคนอื่นทำรายงานที่ต้องส่งคาบถัดไปเธอเลยไม่ได้กินข้าว ได้กินเพียงแค่นมหนึ่งกล่องที่กะรัตวิ่งไปซื้อมาให้เธอกินรองท้องกับขนมปังหนึ่งลูกเท่านั้น

แปะ!

"อ่ะ! ห หก หกหมดเลย คุณมาตีมือหนูทำไม" พอใจกำลังจะตักก้อนเต้าหู้ที่ถูกหั่นเอาไว้อย่างสวยงามเข้าปาก แต่ก็ต้องร่วงลงจานข้าวของตัวเองเมื่อถูกเชฟหนุ่มตีมือเธออย่างไม่แรงมากนัก

"ก่อนกินต้องดมกลิ่นของอาหารก่อนสิ ทำตัวหิวโหยมาจากไหนเนี่ย"

"ทำไมต้องดมก่อนด้วยคะ ก็กลิ่นมันหอมมาตั้งแต่คุณเชฟต้มแล้ว"

"ดมสิ จะได้เข้าถึงเครื่อง เข้าถึงอารมณ์ เข้าถึงรสชาติได้มากขึ้นไง ก็เหมือนกับการหอมแก้มนั่นแหละ ถ้าได้ดมก่อน แล้วค่อยกดจมูกลงไปมันจะถึงใจมากขึ้น"

"ดูช่ำชองนะคะ" เขาไหวไหล่ให้เธออย่างไม่สะทกสะท้าน

"เธอไม่เคย? "

พอใจส่ายหน้า มองตากับเข็มทิศแล้วก็ยกช้อนตักเต้าหู้ใหม่ขึ้นมา ปิดเปลือกตาลงแล้วสูดดมมันเข้าไปตามที่เชฟหนุ่มแนะนำ และก็ใช่ มันเป็นอย่างที่เขาพูดไม่มีผิด เธอได้กลิ่นความหอม กลิ่นที่แค่ดมยังไม่ได้กินก็รู้เลยว่าต้มจืดชามนี้ต้องอร่อยมากๆ ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นของใบตั้งโอ๋ หรือแม้แต่กลิ่นพริกไทย เธอก็รู้สึกว่ามันดีจนรู้สึกอยากจะสัมผัส อยากจะชิมมันมากกว่าดม แต่! กลิ่นมันคุ้นๆ แฮะ แต่กลิ่นอาหารก็คงจะเหมือนๆ กันหมดแหละเนอะ

"อ้ามมม! อ่ะ!"

"อีกแล้วนะคะ จะได้กินมั้ยเนี่ย!"

พอใจเผลอมองค้อนไปที่เชฟหนุ่มเมื่อตอนที่เธอกำลังจะส่งอาหารกลิ่นหอมเข้าปากก็ถูกมือหนาของเชฟหนุ่มจับเอาไว้ เธอมองเขา เขามองเธอแล้วเขาเป็นฝ่ายแย่งช้อนของเธอไป

"ตักซะคำใหญ่คำโต อดยากมาจากไหน จะกินอาหารก็ต้องค่อยๆ ละเมียด ละเลียดกินสิ"

"โอ้โห แค่จะกินข้าว ต้องเยอะสิ่งขนาดนี้เลยเหรอคะ"

"มานี่มา"

เข็มทิศแสร้งชักสีหน้าเล็กน้อย แล้วแย่งเอาจานข้าวของเธอไปไว้ที่ฝั่งตัวเอง พอใจยังไม่ยอมลุกตามเขาไป แต่ก็อดทนกับสายตากดดันของเขาไม่ได้ จนเธอต้องยอมลุกขึ้นแล้วเดินไปยืนข้างๆ เขาแทน

"เดี๋ยวๆๆๆ คุณจะทำอะไรคะ"

"ให้มานั่งนี่ไง"

"จะให้หนูนั่งตรงนี้เหรอคะ"

"ใช่ไง มีปัญหาอะไร"

"ที่ตักคุณเนี่ยเหรอคะ มันไม่ดีมั้งคะ คุณเป็นผู้ชาย หนูเป็นผู้หญิง ถึงแม้ว่าคุณจะดูแก่!... เอ่อ หนูหมายถึงว่าอายุมากกว่าหนูอยู่หลายปี แต่การที่จะให้หนูที่เพิ่งรู้จักกับคุ…!"

หมับ!

ตุบ!

"พูดมาก น่ารำคาญ" เข็มทิศดึงแขนของพอใจแล้วจับเอวของเธอรั้งเอาไว้ให้นั่งที่ตักแกร่งของตัวเอง เขาทำทุกอย่างด้วยความรวดเร็วจนคนตัวเล็กไม่ทันได้ตั้งตัว

"อ้าปาก"

"คะ คือถ้ามีคนมาเห็นมันจะไม่ดิ… หงับ!"

ช้อนยาวที่มีข้าวนิดหน่อย และกับข้าวรสชาติอร่อยประดับอยู่บนนั้น ถูกป้อนเข้าปากของคนตัวเล็กในตอนที่เธอกำลังประท้วง มือหนาของเชฟหนุ่มโอบอยู่รอบเอวเธอเพื่อรั้งร่างเธอเอาไว้ไม่ให้หนีไปจากตักแกร่งของเขา เข็มทิศหยิบทิชชูซับที่มุมปากของคนตัวเล็กเมื่อตอนที่เธอกำลังเคี้ยวตุ้ยๆ เธอกำลังคิดว่าเธอกินคำนี้หมดก่อน เธอจะโวยวายให้ดู

"เป็นไง อร่อยมั้ย"

"อร่อยมากเลยค่ะ ตอนที่กินเข้าไปมันหอมจนขึ้นจมูกลามไปที่สมองเลย ตอนที่กำลังเคี้ยวก็รับรู้เลยนะคะว่ากำลังเคี้ยวอะไรอยู่ และรสชาติเป็นยังไง" อะ อ้าว เธอลืมโวยวาย มัวแต่อวยอีตาเชฟนี่อยู่ได้!

"แต่หนูรู้สึก คุ้นลิ้นอยู่นะคะ เหมือนเคยกินที่ไหนมาก่อน" ขนาดนี้แล้วยังจะโกหกเขาอยู่อีกเหรอ ได้เลยพอใจ โกหกต่อไปให้เนียนแล้วกัน เขาเองก็อยากรู้ว่าเธอจะโกหกเขาได้ถึงเมื่อไหร่

"เหรอ เคยกินกับข้าวรสนี้ด้วยเหรอ เคยกินที่ไหนล่ะ ใช่บ้านที่อยู่ใกล้บ้านเธอหรือเปล่า"

"ใช่เลย น่าจะใช่นะคะ" พี่ลมหนาวต้องเคยทำให้เธอกินแน่ เธอจำได้เพราะตั้งแต่ที่เธอเผ็ดจนกินอะไรไม่ได้ อาหารที่เธอจะได้กินจากพี่ลมหนาวเป็นประจำก็คือแกงจืดเต้าหู้เนี่ยแหละ

"หน้าตาเธอเหมือนกำลังคิดอะไรแปลกๆ อยู่นะ"

"หนูก็แค่คิดว่า มันคุ้นลิ้น แต่ก็ยังไม่มั่นใจค่ะ เหมือนรสชาติยังไม่ค่อยเข้าที่เท่าไหร่เลยนะคะ"

เข็มทิศขมวดคิ้ว รสชาติไม่เข้าที่เท่าไหร่ ได้ยังไง นี่เป็นรสชาติที่พอใจชอบที่สุดเลยนะเขาพอจะจำได้อยู่บ้าง เข็มทิศใช้ช้อนคันเดียวกันกับที่เธอกินข้าวตักน้ำซุปขึ้นมาชิม เล่นเอาพอใจที่มองจ้องอยู่ถึงกับใบหน้าร้อนฉ่า แดงลามไปจนถึงใบหูของเธอเลยทีเดียว

บ้าจริง มากินช้อนเดียวกันได้ยังไง มันเป็นการจูบทางอ้อมนะเขาไม่รู้รึไง

"ฉันว่ารสชาติก็ปกตินะ"

"น หนู อาจจะต้องลองกินอีกสักคำนึงค่ะ"

เข็มทิศพยักหน้ารับรู้ และส่งช้อนเข้าปากเธอเหมือนเดิม คำแล้ว คำเล่าเด็กนี่ก็ยังบอกว่ารสชาติไม่โดนจนกระทั่ง

"ซู้ดดดดด~ อ่าาาา~ อร่อยจังเลย อิ่มมากด้วย" เขาโดนยัยเด็กนี่เล่นแล้ว เธอกำลังหลอกกินข้าวของเขา

"นี่แหน่!"

"โอ๊ยยย! คุณ! เขกหัวหนูอีกแล้วนะ"

"เธอหลอกกินข้าวฉัน"

"อ้าว คุณไม่ได้ตั้งใจทำให้หนูกินเหรอคะเนี่ย แย่จังเลย งั้นเดี๋ยวหนูล้างจานให้เป็นการตอบแทนแล้วกันนะคะ"

ว่าแล้วก็รีบกระโดดลงจากตักแกร่งของเข็มทิศตอนที่เขายังไม่ทันได้ตั้งตัว แล้วรีบคว้าเอาจานชามช้อนซ้อมไปล้าง เข็มทิศมองตามคนตัวเล็กอย่างไม่คลาดสายตา พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่มีขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

"ทำไมน่ารักจังวะ"